Compleet ander, laatste hoofdstuk

Op 11 maart vliegen we vanuit Vietnam direct op Sydney. Van daaruit starten we een kompleet nieuw hoofdstuk van onze trip, spijtig genoeg is dit al het laatste hoofdstuk. Maar alweer geen getreur, het is tot zover een superjaar geweest samen.

Na vele maanden van wild avontuur met den BMW en de Minsk hebben we nu goesting in iets anders, goesting om eigen potje te koken, geen gesleur met baggage, geen zoektocht naar kamers, afbieden... Wat we zeker willen behouden is onze onafhankelijkheid, we willen ons eigen stuur in handen hebben en niet gaan met de flow maar ons eigen goesting kunnen doen.

We attackeren Ozland, het oh zo verre continent voor een 6tal weken. Het plan is de Zuidkust van Sydney naar Perth af te reizen met een kleine zeer basic Wicked camperbusje.

een wijze nabeschouwing

Nu 9 maanden na ons vertrek en vele uren, dagen, kms ergens onderweg met de moto, wordt het tijd een kleine nabeschouwing te formuleren.

Ebru en ik spenderen veel van onze tijd samen en een behoorlijk stuk van deze tijd zitten we op de moto. Gedurende die tijd, wordt er veel gebabbeld terwijl we langzaam aan het ronddolen zijn langs kleine paadjes door menige dorpjes. Een ander deel van die tijd als we rondcruisen van stad tot stad babbelen we vooral veel tegen onszelf, de interne dialoog draait dan op volle toeren.
Gisteren, 6 maart, de laatste dag van onze reis op de moto had ik een serieuze babbel met mezelf tijdens onze rit van Rach Gia naar Ho Chi Min city (250km).

İk ben denk ik het laatstje jaar juist ietske ouder geworden, denk meer na.. reizen met de moto is een super ervaring, kan het moeilijk zelf vatten, maar oh toch wel niet zonder enig gevaar. Dagelijks zijn er 1000den kleine misstappen die ik als chauffeur kan maken die al snel tot veel miserie kunnen leiden. Ik doe er danook alles aan om zo snel mogelijk mij aan te passen aan de lokale regels, meestal lijkt het alsof die er alles behalve zijn, want enkel op die manier overleef je op de baan. In de meeste landen kan je de wetgeving kompleet vergeten, het is eerder een spel van actie en reactie. Zolang je nie te rap, maar toch minimum met de flow mee rijdt en u voorbereidt dat er elk moment plotseling een object voor u kan staan...valt het mee. Van zodra je overmoedig wordt, ga je op uwen bek.

De moto is het reishebbeding bij uitstek. Het brengt je overal, je beleeft echt de dorpjes, gebieden waar je doorrijdt zeer intens, je leeft elke km op en top. Een fiets is een andere leuke manier van reizen maar op sportief vlak juist iets te ver gegrepen voor ons. Onderweg hebben we vele zotte fietsers ontmoet....echt compleet erover...in de zon aan 55 en meer graden C door de İraanse woestijn...ik doe er wel mijn hoed voor af voor die mannen...echt crimineel zot getikt!

afscheid van onze rus

Vandaag hebben we de knoop doorgehakt. We verkopen de Minsk. Na het grindavontuur van Phu Coc geven we de Minks nen goeien douche, hij is enorm smerig, velgen vol grind met olie, echt een vuile boel.

Met onze slogan

'SUPER MINSK FOR SALE!!!!!ALL YOU NEED TO DISCOVER THE REAL VIETNAM!!!!', wekten we menig curieus toerist zijn interest. Sebastien, een enthousiaste duitser ziet het goed zitten om het avontuur met de Minsk te starten. Het is voor ons een leuk gevoel dat de Minsk terug op avontuur vertrekt. We hebben echt een super tijd samen gehad. Ons sales campagne heeft maar 2 dagen geduurd. Begin 2008 hebben we ons russisch machien voor 400 dollar gekocht. Nu 2 maand later krijgen we er nog 350 dollar voor...geen slechte deal.

T'voelt wa raar ons machien verkocht te hebben na veel zweet, olie, doemp samen op onze trektocht door Vietnam. Anderzijds relaxt het ons om nie meer te moeten rondhoppelen door de straten op zoek naar kopers. Alle energie kan nu gaan naar de voorbereiding van ons volgende chapter.

Een paar getallekes
- 4562 km
- 273 liter naft
- 13.6 liter olie
- 0 keer echt gecrasht
- 0 platte banden

Phu Coc eiland, Minsk op t'strand

Vanuit ha Tien nemen we voor een 4-tal u een omgebouwde vissersloep naar het Phu Coc eiland. De moto wordt elegant aan boord gesukkeld en wij nestelen ons ergens op de harde houten bankjes binnenin de sloep. Eenmaal we vertrekken worden er hammoks uitgedeeld en verandert het benedendek in een slaapzaal. Wij leggen ons ook lekkerlui en houden ons kalm want de zee staat wild en we voelen ons al mottig genoeg. Plotseling vliegt er vanalles naar binnen via het raam op de dame naast Ebru. Het blijkt al gauw niet om zeewater te gaan maar om halfverteerde rijstbrokken.

10 minuten later is het aan Ebru, ze kan zich nog gauw naar buiten spoeien. Ik blijf rustig liggen, probeer rustig te ademen, hou mijn ogen dicht en wacht op betere tijden. Een pilleken Touristil had wonderen kunnen doen maar we waren het rats vergeten. 20km noordelijker dan gepland worden we gedropt op het eiland. Met man en macht wordt de moto 2 meter hoger van boord getild. Langs een compleet verlaten grindweg, rijden we tot Duong Dong.

De volgende dagen gaan we op zoek naar de beste beaches van het eiland, eten kilos crab in tamarine, rijden we kilometers over Long beach tot we er letterlijk bij neervallen, en bereiden we ons mentaal voor op het einde van onze Azie reis. Phu Coc herbergt nog steeds een paar van de meest secluded stranden in de wereld... perfecte plaats voor ons om een korte nabeschouwing te maken van onze reis tot zover.

Strandvakantie in Cambodia

Kep, de resort plaats bij uitstek voor 1970 aan de Cambodiaanse kust is onder Khmer Rouge volledig omgetoverd tot spookstad. Op vandaag heerst er nog steeds een bizarre sfeer. Vele vervallen villas herinneren aan de gruwel, beetje bij beetje komt het toerisme weer op gang.

In de vele vis restaurantjes aan de zee kan je heerlijk crab in groene peper smullen. We gebruiken Kep als uitvalsbasis om de kustlijn richting Vietnam te ontdekken. Langs zoutvelden, enorm kleine bamboo hut vissersdorpjes komen we op een paar zeer charmante coconut tree stranden. Al snel worden we belegerd met de vele kids en vrouwen van de vissersdorpjes. De mannen kijken toe vanop afstand. Wij dachten ons neer te ploffen en een dutje te doen maar met alle pottekijkers lukt dat niet echt. De bewoners zijn heel excited en verrast door onze doortocht en bestuderen ons nauwgezet. Ik neem de moto voor een ritje over het strand. In het mulle zand is het leuk spelen ....desondanks ik de gas goe openhou, voel ik de moto constant links en rechts wegzakken....hihi i love it!!!dit is dikke fun voor grote kids!!!

Nabij Kampot is ons idee om Bokor hill station te bezoeken...Een maand geleden is het Nationaal Park opgekocht door 1 van de rijkste mannen in Cambodia. Hij is van plan wegen aan te leggen, en een dik hotel en casino neer te planten. Het NP zal minimum gedurende 3 jaar gesloten zijn voor de individuele reiziger...heel spijtig...maar so be it. Het gebeurt veel in Cambodia dat dikke businessmannen of politici grond opeigenen van arme boeren zonder al teveel boe of ba.

We settelen ons voor een paar dagen in Sihanoukville. S'avonds wordt het strand omgetoverd tot een groot BBQ feest. Voor geen geld smullen we lekker gegrilde barracuda vis, red snappers, scampies, verse calamar,......heerlijk!!! We lopen er Greg en Dominique tegen het lijf, Aussies, zij inspireren ons voor onze tocht door down-under...we hebben een leuke tijd samen!

Een beetje buiten het centrum van de Cambodiaanse beach stad bij uitstek vinden we nog een paar verlaten stranden. Desondanks de vele sun-block zonnecreme op mijn witte vel, ben ik tegen s'avonds compleet verbrand... de zon is crazy, t'is eerder een soort grill. De volgende dagen smeren we een paar busjes nivea aftersun in mijn rug waardoor de pijn al snel verdwijnt.

In Phnom Penh leveren we de moto weer in en boeken we onze boot naar de grens om daar onze rus, de Minsk op te pikken. Met een fameus oud kraam van een boot geraken we langzaam maar zeker aan de grens. Ebru regelt snel alle paparassen terwijl ik op zoek ga naar de moto....en wonder boven wonder...hij staat er nog, zij het onder een dikke vette laag vuiligheid. Na een 10tal keer stampen komt het fameuse oorverdovende Minsk geluid weer tot stand. Al snel hangt er een lekkere doemp op de customs binnenkoer...die mannen hebben ons hier genoeg gekloot. Het klimaat is hier heel vochtig en warm, we zweten ons te pletter, laden de baggage op en vertrekken met een dikke smile op ons gezicht via Chau Doc naar Ha Tien. Het is super dat de Minsk na een paar weken stilstaan zonder veel moeite er weer zin in heeft.

Ergens onderweg door Cambodia

We vertrekken voor onze 20 daagse trektocht door Cambodia. Na 15 minuten op ons stoer hebbeding doet ons gat al ongelooflijke zeer. We bekijken elkaar bedenkend ...20 dagen op dit paard???? No way! De volgende uren stoppen we veel om ons achterste de tijd te geven terug zijn normale proportie aan te nemen en brainstormen we over de aanpassingen dat we kunnen aanbrengen questie van deze crossmoto toch asap enige Goldwing allures mee te geven. De oplossing is heel simpel. We zoeken een dik kussen en binden dit vast op het zadel. Daardoor staan onze benen in een confy possitie en zit ons poupke zacht. Met deze kleine aanpassing wordt de stoere crossmoto al snel omgetoverd in een huiselijk all-road cruise schip. De vering van deze moto is fenomenaal. Putholes, crimineel slecht wegdek... de suspension zorgt ervoor dat we enkel een zachte wibbeling gewaar worden.

Vanuit Phnom Penh volgen we de Mekong tot Kampong Cham en Kampung Tom. Van daaruit gaan we noordelijk tot Rovieng vanwaar we de fameuze Cambodiaanse Route 66 oprijden. Eenmaal in Siem Reap vervolledigen we onze tocht rond het Tonle Sap meer tot Battambang, en zakken we verder af tot Kampong Chanang om ons eerste stukje Cambodia te eindigen in Phnom Penh. De laatste 6 dagen zijn we afgezakt naar de beaches van Kep, Kampot en Sihanoukville.

Op onze route langs de Mekong rond Kampung Cham, rijden we door een ex-Amerikaanse base vanwaar de B-52's volgeladen met bommen opstegen om de Ho Chi Min highway te gaan bombarderen tijdens de Vietnam war. Het is heel moeilijk ons in te beelden dat er hier slechts 30 jaar geleden oorlogje werd gespeeld. Ook deze buurt is niet gespaard gebleven tijdens de Khmer Rouge. In de buurt zijn er vele massagraven teruggevonden.

De mensen op het platteland leven zeer basic in een paalwoning, onder de woning leven de kiekes, varkens en de ossen, daar juist boven is de woonruimte. Het blijft keer op keer fantastisch met welk enthousiasme we in het kleinste dorp ontvangen worden. Vooral de kids worden kompleet zot. Langs menige oude en nieuwe tempels, reservoirs....zetten we onze route door het palm-bananaboom landschap verder. Het pad terug richting Kampung Cham gaat over een smal wegje met links de Mekong en rechts de paalhuizen. We stoppen om de 500m om een klungelige babbel te slaan met de vele kids, jonge moeders met baby en met de ossemannen.

Een bamboo brug verbindt het stadje gedurende de droge maanden met 1 van de eilanden in de Mekong. De brug is mega. Bestaat uit duizenden bamboo stokken en is een 400tal meter lang. Elk jaar opnieuw wordt deze heropgebouwd. Tijdens de natte maanden is het druk bewoonde eiland enkel bereikbaar met kleine bootjes. Het is een speciaal, luid krakende ervaring deze brug over te rijden.

De vietnamese versie van de Route 66 is lichtelijk verschillend van de bekende Chicago - Los Angeles route. Route 66 verbindt via een netwerk van ossekarre paadjes de verschillende oude Angkorian tempels vanuit Rovieng helemaal tot het Angkor Wat complex nabij Siem Reap. Ons avontuurlijk dagje brengt ons langs smalle, diepe zandwegjes, vele landmijnen, steppe, platgebrande steppe, jungle, veel stof en een massa enthousiaste dorpsbewoners van tempel naar tempel. De sites op deze route krijgen nog weinig bezoekers aangezien de enige manier om hier te geraken is per ossekar of per dirtbike.

Onze Minsk zou fameus gezweet hebben op dit pad. Een afwisseling van diep zand, rivierbeddingen, diepe gaten in de weg, neergevallen bomen,...noem de hindernis maar op en je kan ze terugvinden op de route 66. Ons hebbeding, de Honda XR laat dit soort paadjes niet aan zijn hart komen, met de vette offroadbanden, genoeg vermogen en de super suspension is het een echt plezier hier door te rijden. Op sommige stukken zweet ik me tepletter... namelijk smal diep, zand pad (voor de moto leek, door zand rijden is nie easy) met links en rechts bordjes ' Danger! Landmines!' Meerdere malen verlies ik mijn evenwicht in mijn gevecht het zand de baas te worden en komen we juist tot stilstand voor z'n bordje....oef zele!

Angkor Wat

We starten onze ontdekkingstocht door de Angkor tempels 's avonds. We willen de grote drukte toeristen kost wat kost vermijden. Desondanks het verbod om zelf met de moto rond te toeren van tempel naar tempel, rijden wij toch zelf binnen. We vermijden de plaatsen waar politie staat en kunnen meestal simpelweg doorrijden als ze ons willen stoppen. Eenmaal staat de agent in het midden van de weg en kan ik niets anders dan stoppen. We praten vlot turks en tonen ons ticket, aangezien hij geen jota van ons gebroebel verstaat, roept hij er iemand bij, maar terwijl die man aan komt gelopen, rij ik reeds langzaam verder, ik hou mij van den domme.

Onze hoogtepunten zijn Angkor Thom en de Ta Prawn tempels. We bezoeken Angkor Thom, Bayon tempel bij zonsondergang, op dat moment trekken de grote hordes toeristen elders...deze tempel heeft iets mistieks, iets fascinerend. We nemen onze tijd, schieten een zeer chaotisch filmke zonder enig scenario...we amuseren ons gewoon gelijk kleine kids rondhoppelend in de voor die avond, onze tempel.

Om 6u s'morgens staan we al voor de Ta Prawn ingang. Deze tempel houdt al vele decennia een fameus gevecht met de natuurelementen. Dikke, gigantische boomwortels hebben zich in en rond de tempels gewikkeld. Gedurende een dikke 12u dolen we van tempel naar tempel. In de Angkor Wat tempel doe ik mijn schoonheidsdutje. Het is namelijk snikheet en onze speurtocht is intens....ik moet er efkes van bekomen.

Cambodia heeft een zeer trieste geschiedenis. Tijdens de Vietnam oorlog nam de koning Sihanouk een aparte neutrale houding in. Hij liet enerzijds de Amerikanen, Cambodia gebruiken als uitvalsbasis om Vietnam te attackeren en anderzijds liet hij Noord-Vietnam zijn grondgebied gebruiken om zo Zuid-Vietnam te veroveren. In het noorden van Cambodia groeide de guerrila beweging Khmer Rouge al snel uit door de aanhoudende ontevredenheid. Op dat moment de Khmer Rouge de macht neemt, draaien ze de klok terug naar het jaar nul. Khmer Rouge ontruimt de steden, en dwingt iedereen terug te keren naar zijn geboortedorp op het platteland. Alle andersdenkenden, gestudeerden, politici, militairen, logisch denkenden, lang harigen, bril dragers worden simpelweg mishandeld en afgeslacht. Gedurende de periode van 1975-1979 worden er 2.2 miljoen mensen omgebracht. De internationale wereld heeft op dat moment weinig idee wat er hier gebeurt, of anders gezegd, grijpt niet in.

In 1979 valt Khmer Rouge bij de inval van Vietnam. De U.S. steunt de Khmer Rouge al is het maar om tegen Vietnam te zijn (Vietnamese nederlaag ligt namelijk nog zwaar op de maag). Het zotte aan gans het verhaal is dat er slechts een handvol mensen zijn vervolgd voor deze genocide. Zelfs op vandaag bestaat de regering uit aanhangers van de Khmer Rouge. Hoe zeer ik mijn best doe dit stukje geschiedenis te vatten...ik slaag er niet in....de nog steeds bestaande corruptie op vandaag doet het haar op mijn rug fameus rechtstaan. We genieten wel ongelooflijk van de gewone bevolking en hun zin voor humor. Er wordt hier fameus wat afgelachen.

Op onze route terug richting het centraal gelegen Phnom Penh houden we halt aan een paar drijvende dorpjes. Het Tonle Sap meer in centraal Cambodia is gelinkd aan de Mekong. Tijdens het natte seizoen vangt het meer het water van de Mekong gedeeltelijk op, op die moment wordt het meer 5 maal groter. Dit heeft een grote invloed op de dorpen, de drijvende winkels, kerken, huisjes,....echt complete dorpen verplaatsen zich over 2km tijdens het natte seizoen. Door de massa's vers Mekongwater is dit het zoete vissersparadijs bij uitstek.

In Phnom Penh, na 500m sense unique wordt ik aan het kruispunt opgewacht door 5 flikken. Aan hun gezicht te zien zijn ze happy een grote vis te hebben gevangen (lees toerist). Ons turks komt weer goed van pas. Ze tonen ons allerlei documenten en willen dat we 50 dollar betalen. Wij houden ons van de domme en wijzen hen de 10tallen Landcruisers die achter ons de sense unique inrijden. Ebru wordt razend Turks kwaad (Ebru=kwaad is echt kwaad) en de agenten vinden dit duidelijk niet leuk. Ze proberen mijn rijbewijs te bemachtigen kwestie dat ze dat kunnen gebruiken om ons te doen betalen. Ik versta er allemaal niks van en haal domweg 1 dollar uit mijn zak. Hier man neem het en laat ons gaan. Mijn gulle bui wordt weggelachen, 20 dollar roept er een van de flikken. Na 10 minuten gewoonweg wachten trekt er 1 van de agenten de dollar uit mijn handen en gebaart dat we het moeten afbollen.....joehoe...hier komen we goed weg!! Vanaf dan heb ik toch een beetje in de gaten gehouden dat er geen police stond als ik een eenrichtingstraat inreed.

nieuw speelgoed, onze kado van de vrienden

In Phnom Penh gaan we de zelfde avond nog op jacht naar de moto verhuur mogelijkheden. Al snel is het duidelijk, 2 opties, ofwel een scooter Honda Wave 100cc (saai) ofwel nen Honda XR 250 cc crossmoto. Door de terrible conditie van de wegen is de scooter niet echt een optie (ook nie echt stoer). De crossmoto daarentegen is super.

Op ons afscheidskampvuur vorig jaar in mei hadden we van de vrienden als kado een luxearrangement gekregen in een later te bepalen stad. Aangezien we steeds in luxe reeds rondreizen, hebben ze beslist ons deze crossmoto voor 20 dagen kado te doen. SUPER!

DIKKE MERCI AAN ALLEMAN! We zullen uitgebreid fotokes schieten en verslag uitbrengen van ons avontuur door dit fenomenaal land.

We vergelijken het aanbod en vinden een zaak dat we vertrouwen. Hier sluiten we nen deal om een machien te huren. Gelukkig en voldaan van onze lange dag drinken we een pint op het begin van ons nieuw hoofdstuk.

Cambodia, niet enkel het land van Angkor Wat

Cambodia is het land van Angkor Wat, het land van de verlaten blue lagoon stranden, het land van de Mekong ... dé ideale vakantiebestemming. Maar Cambodia is ook het land van de landmijnen en de vele slachtoffers daarvan, het land van het kindersextoerisme, het land van corruptie en armoede. Nog nooit waren de verschillen tussen arm en rijk zo groot.

Dagelijks werden we hier aangesproken door bedelaars zonder armen, kinderen met 1 been, blinden ... de ontelbare slachtoffers van de landmijnen. En er komen dagelijks slachtoffers bij, want geen mens weet nog precies waar de landmijnen van Pol Pot en de Vietnamezen liggen en het hele gebied ontmijnen kost handenvol geld. Een weggeschopte bal in het veld, een koppige koe die het bos in loopt... het gevaar schuilt in het dagdagelijkse leven. De slachtoffers worden aan hun lot overgelaten. Hier is geen sociale zekerheid.

Ook de straatkinderen zijn een groot probleem. Op Chinees Nieuwjaar zijn we leuk gaan dineren naast het water. 2 lieve straatkids komen bij ons en vragen om geld. Iets daarvoor had Ebru de kinderen zien eten uit de vuilbak. Snel bestellen we een dikke portie van allerlei snacks en inviteren de kids bij ons aan tafel. Ze zijn dolblij, maar na 30 seconden aan tafel kijken ze ons vragend aan ofdat ze al dit lekkers kunnen gaan delen met hun broertjes, zusjes en vriendjes....geen ouders te bespeuren. Op een 10 tal meter van onze tafel zien we 5 kids hun vingers aflikken, het heeft blijkbaar gesmaakt. De kinderen willen vaak zelfs geen geld, ze hebben gewoon honger. Maar niet iedereen geeft snacks. Voor vele kinderen is seks de enige manier om aan geld te geraken. Cambodia is het mekka van de pedofielen. Tja ... 'ze geven natuurlijk iets in ruil'.

Hoe zit het met de 'gewone'Cambodiaanse burger? Tijdens een van onze sunset momenten langs de rivier komen vele kids verbaasd, geinteresseerd kijken. Iets later stapt een man met zijn jonge naakte peuter op ons af. Hij is enorm vriendelijk en grappig en doet zijn uiterste best Engels te praten. Hij is leraar aan de overheidschool in dit dorp en verdient 30 dollar per maand = 1 dollar per dag, dit is de hoeveelheid geld dat bij ons elke dag tussen de kussens van de zetel uit onze broekzakken valt.

34 procent van de bevolking moet zien te overleven met minder dan 1 dollar per dag... .En de rijken? Zij worden effectief rijker. Op elke hoek in Phnom Penn staat de politie klaar om - om het even welke - burger aan te houden. Knipperlicht niet gebruikt, knipperlicht te lang gebruikt .. het is voldoende om een dollar te vragen. Als de politie ons stopt, spreken wij enkel vloeiend Turks en gebaren ons natuurlijk van den domme. Keer op keer laten ze ons geirriteerd doorrijden. En dat zijn maar de kleine visjes.

De haaien rijden hier rond met de nieuwste mercedessen, Jaguars ... en wonen in kasten van huizen die zelfs in Knokke of Waterloo zouden opvallen. Zo schijnt de premier een persoonlijk vermogen te hebben van 1 miljard dollar, maar geld om in elk dorp 1 waterpomp te bouwen, moet van Japan komen....Cambodia is hard en toch hebben we op onze hele reis geen vriendelijkere mensen ontmoet dan de Cambodianen.

met de Minsk naar Cambodia?

Wij zijn op 8 februari Cambodia binnengekomen. Onze bedoeling was om Cambodia te ontdekken met onze Minsk maar enkele custom mannetjes hebben daar anders over beslist. Eenmaal aangekomen aan de grens van Vietnam naar Cambodia langs de Mekong, ging het eerst onverwacht vlot, onze pasporten werden afgestempel en wij richting "border cross checkpost". Deze man bekijkt onze moto niet al te sympatiek en belt iemand op. We wachten efkes en al snel komt een vertaalster aangelopen. Blijkbaar een probleempje om de moto zomaar in Cambodia binnen te rijden...we moeten eerst langs customs passeren.

Bij customs is het zeer druk vandaag, het is de eerste werkdag na het Tet festival en dit moet eens goe gevierd worden met de collegas. Wij groeten de mannen met ons beste "chuc mung man moi", happy nieuwjaar om de sfeer positief te kleuren. Ze vinden dit super en al snel wordt ons een pint aangeboden. We nemen de tijd en proberen de tension te verlagen vooralleer over de moto te beginnen. Onze papieren zijn niet in orde, tis te zeggen de moto is nog steeds ingeschreven op naam van een Vietnamees (kan ook enkel op naam van Vietnamees staan) en zonder officiele toestemming van die man geofficialiseerd door Hanoi customs kunnen we de grens niet over.

Tis de moment om ons zelfgemaakt officieel illegaal document "Permission for export" boven te halen. We zien aan hun blikken dat ze op zoek zijn naar dit soort van document maar ze willen weten wie van customs dit document heeft opgesteld. Ze kunnen niet goe lezen wie de stempel heeft ondertekend. Gedurende 3 u proberen we met veel geduld allerlei pistes om toch onze Minsk over de grens te krijgen...extra fee, service customs fee,.... tot uiteindelijk 100 dollar op tafel....ma tevergeefs het wil nie lukken en het zal vandaag nie lukken....we zijn alletwee pissed en willen wel eens efkes onze opgestapelde frustratie van de laatste uren uitschreeuwen... in de plaats parkeren we onze Minsk achterin bij de customs en sleuren we onze baggage richting Cambodia.

We vertikken het de scootertaxi te nemen en werken onze woede uit door het sleuren van onze zware baggage over een paar kilometers tot het Cambodiaanse immigratie kot.

Eenmaal de Cambodia visa geregeld, krijg ik een speedbootje te pakken dat ons naar Phnom Penh scheurt over de Mekong. De afkoeling op het water doet deugd. Met de taxi rijden we tegen zonsondergang de hoofdstad binnen. Tijdens het uur taxirit missen we ons machien al...we zien aan het landschap dat Cambodia ons veel avontuur te bieden heeft. Dit avontuur zonder moto zien we niet zitten...

Het is nen klotedag geweest. Tijdens onze lunch/dinner komen vele kinderen en volwassen zonder armen en benen aan onze tafel bedelen. Al snel beseffen we nogmaals wat voor verwende kids we zijn en het geluk dat we hebben door beboren te zijn aan onze kant van de planeet. We vergeten op een paar minuten nze klotedag...

Mekong Delta

Vanuit Nha Trang blijven we langs de kust en bollen we zuidelijk via Mui Ne - Long Hai tot Ho Chi Min city.

We zijn zelf een beetje verrast, maar beseffen als we aankomen in Nha Trang hoe weinig strand-relax dagen we tot nu toe genomen hebben tijdens ons jaartje reizen. Het wordt tijd daar verandering in te brengen en ons languit te installeren met ne dikke vette cocktail on the beach in Mui Ne. Ik ben normaal totaal niet aan strandvakanties...maar hier geniet ik super van...en Ebru is natuurlijk in de wolken dat ze haar bikinilijn kan bijwerken. Mui Ne is het kite-surf paradijs van Azie, maar door ons zeer intens actief reizen, kom ik niet in de verleiding om voor een paar dagen met de wind te spelen/vechten. Vanop mijn luie kont bewonder ik de leergierige studentjes op het strand hoe ze erin slagen de kite te trotseren. Wijzelf hebben echter enkel noot aan lekker verse krab, banana shake, ipod, een goe boek, zon en t'zeeken.

Te snel geven we onze rust in Mui Ne op, op zoek naar ongerepte stranden meer zuidelijk...we vinden ze jammer genoeg niet. Tussen Mui Ne en Ho Chi Min zijn contractors druk in de weer een massa resorts neer te planten. We zijn kwaad op onszelf dat we nie wa langer gebleven zijn maar beloven onszelf meer van dat goeds lekker lui strand met veel dikke lekkere crab en kreeft voor geen geld.

De Mekong delta is het gebied in zuid Vietnam waar de fameuze Mekong rivier na bijna 5000km zich opsplitst in allerlei vertakkingen (delta) voordat ze uitmondt in de Chinese zee. De delta is een immens netwerk van piepkleine tot reusachtig brede kanalen, 1000den brugjes uit bamboe of beton, overzetboten om elke hoek,.... Het water van de mekongrivier is cruciaal voor de rijstbouw. Overal zijn boerkes druk in de weer hun velden te wieden, om te ploegen met den buffel op kop, water overpompen,...het is een drukke bezigheid. Van ver worden we gegroet en uitbundig toegejuichd door de kinderen die hun ouders een handje helpen.

In Tra On varen we bij zonsopgang tussen de floating markt. Er is hier geen toerist te bespeuren. De mensen zijn zeer enthousiast dat wij 2 toeristen hun marktje komen bewonderen. Al snel wordt ons nen sappige watermeloen aangeboden... smullend worden we verder gepedeld tussen de vele bootjes. Om de kopers het gemakkelijker te maken, hangen de verkopers hun aanbod van groenten en fruit op aan een grote bamboestok. Op die manier kan je van ver zien waar je patatten, selderij en carotten kan vinden. Wij genieten met kleine oogjes van dit schouwspel.

Op onze tochtjes op de moto door de delta rijden we langs onverharde baantjes, heel onstabiele brugjes door 'het leven zoals het is' in de mekong delta. De sociale activiteit in de dorpjes is vooral kaarten, gokken en hanengevechten. Tís zondag vandaag en blijkbaar staat er een groots gevecht gepland tussen 2 prijsbeesten. Juist op het moment wij arriveren in het dorpje waar een 50 tal mannen al kierend in een kring rond iets staan, valt de laatste vuistslag. Ik spring nog net van de moto om te zien wat er te gebeuren staat, maar 1 van de hanen valt om en begint te spartelen in het rond. Het plein is vol emotie....ik heb gewonnen! Fuck, verloren! De verliezer zit gehurkt volledig ontgoocheld voor zijn spartelende haan... Het is me iets bizar...vechten...zowel hanengevechten, boksen,.... ik heb er nooit de fun van gesnapt. Hier in Vietnam zien we langs de weg vele mensen die vechthanen kweken in een bamboekooi.

Vanuit Can Tho vertrekken we richting de grens met Cambodia. Om nog onbekende redenen arriveren we 2 uur na ons vertrek weer zeer nabij de plaats waar we vertrokken zijn. 2de keer lukt beter, eerste keer blijkbaar nen afslag gemist in al ons grens oversteek excitement...kan gebeuren...maar is ons eigenlijk zelfs op die vele 1000den kilometers nog nooit overkomen...

De Chau Doc grensovergang ligt aan de mekong en wordt genomen door vele toeristen per boot. Ongeveer niemand krijgt het in zijne kop deze grensovergang overland te nemen. De zandweg langs Cambodia zijde is namelijk in zeer slechte staat. Wij wagen het erop en hopen onze Minsk binnen te krijgen voor een nieuw maandje avontuur.

Is het verhaal met Minsk over? Geraken we de grens over met de Minsk? een beetje geld onder tafel, moet toch lukken?....

Tet-festival

Tet festival is spijtig genoeg niet wat ik altijd gehoopt heb, wat het zou zijn...desondanks is het een speciale festiviteit in Vietnam. Het Tet-festival wordt gevierd aan het begin van elk chinees jaar, Chinees nieuwjaar aldus. Van her en der proberen een massa mensen de week ervoor op een of andere manier terug te keren naar hun thuisdorp. Bussen, treinen, vliegers zijn een week ervoor en erna volgeboekt en verplaatsingen met het openbaar vervoer zijn aldus moeilijk, getuigen de toeristen die wij in Ho Chi Min tegen het lijf lopen. Wij treuren niet...wij hebben onze Minsk en reizen samen met die miljoenen mensen op weg naar huis naar onze volgende bestemming. In elke overzetboot-wachtrij worden we enthousiast benaderd door menig vietnamees op de scooter. De scooters zijn volledig volgeladen met kadokes voor het thuisfront. Questie da ge het weet, de Chinese jaartelling zit al in het jaar 4705, dit jaar is het jaar van de rat. Sinds 1912 gebruiken de Chinezen ons kalender, desondanks is het traditionele maankalender nog van groot belang', voila ge weet het.

Groot feest! Chuc mung nam moi, we proberen het op 17 verschillende manieren tegen alleman op straat uit te schreeuwen...slechts een paar ontvangen onze boodschap van Happy Newyear...de rest kijkt ons heel verbaast aan.

Ho Chi Min highway van noord naar zuid

Het vervolg van ons verhaal op de Minsk door Vietnam gaat van noord naar zuid vooral langs de Ho Chi Min highway. Vietnam van noord naar zuid is ongeveer een 2200 km. Er zijn 2 manieren om het land te doorkruisen. Je kan langs de kust, de zeer drukke 'highway 1' nemen, ook genaamd de 'dodenbaan', waar vele scooters, autos, trucks aan verschillende snelheden zigzag, SMS versturend, door elkaar de snelste proberen te zijn. Ofwel neem je in het westen het Ho Chi Min pad. Dit pad, zeg maar highway bestaat uit een perfecte 2 baans termac en is tijdens de oorlog aangelegd opdat noordelijke troepen eenvoudig konden doordringen tot het zuiden en om de Vietcong te bevoorraden. Het pad brengt ons door de jungle langs de grens met Laos.

Ons route gaat van Hanoi - Ha Dong - Ninh Binh - Tam Coc - Cuc Phuong NP - Son Tra - Khe Sanh - Hue - Hoi An - Kon Tum - Buon Ma Thuot tot Nha Trang.

In Tam Coc gaan we bij zonsondergang bootje varen tussen rijstvelden en limestones door allerlei grotten ...echt indrukwekkend en heel relaxing...zo rondgevaren worden. Romdom ons zijn de lokals druk in de weer modder te versleuren om alzo hun rijstvelden te prepareren.

De route langs de HCM highway is alweer adembenemend...totaal geen verkeer, de highway is zoals een dijk hoger gebouwd waardoor we schitterend kunnen uitkijken op het moois rondom...

In de kleine dorpjes onderweg gapen vele verbaasde dorpelingen ons aan ...ze hebben blijkbaar nauwelijks toeristen gezien en zijn zeer excited door onze verschijning...zowel kids als volwassenen zijn zeer voorzichtig om ons te benaderen maar de blik in hun ogen is zeer exciting...we lopen een uurke rond door het dorpje, spelen beetje bij beetje met de kids...iedereen ontspant en komt dichterbij...biedt ons vanalles aan... leuke ervaringen...heel puur.

Vanuit Khe Sang rijden we 214 km door untouched jungle heel nabij de Lao border. Normaal hebben we hier een vergunning voor nodig maar als we in de gietende regen arriveren, heffen ze al snel den barreel en daar gaan we dan. We cruisen heel alleen door de jungle maar het wordt al snel donker met nog 100tal km te gaan. De komende 4 u rijden we zonder licht, het lampeken heeft het namelijk gisteren begeven, tis te zeggen enkel met mijn Led Lenser (sponser) hoofdlamp tot Khe Sanh. Het is echt pikkedonker. Eerst ga ik zeer langzaam maar al gauw passen mijn ogen zich aan en kan ik wa rapper bollen. In Khe Sang bezoeken we met onze dragon boot reusachtige grotten, ook al ben ik totaal geen grottenman...deze grotten zijn iets bijzonders.

Rond Kon Tum zijn de velden gevuld met koffieplantages en rubberplantages... Het weer is maar so so...dus trekken we vlot verder. Ook wordt de route hier drukker en voor ons minder untouched. Met de moto rijden/reizen in de regen is zoiezo nie echt fun, maar met ons regenpak aan en nog een leuke 25 graden mogen we niet klagen. Normaal bestaat onze dag eruit slenterend met veel stops onderweg een 100 tot 200km te bollen ma bij regenweer zijn die stops beperkt en zoeken we een leuke plek op en wachten we droog weer af.

In Hue regent het ook enorm. We bezoeken de citadel en amuseren ons al vloekend in de regen...hopelijk komt er snel verbetering ...regen genoeg in Belgie om hier wat te zingen in de regen...we beginnen luidop te plannen waarheen te trekken als het weer niet verbeterd...leuke brainstormsessies...Argentinie?Australie?Chili?Bora Bora?....

Hoi An is het 'kleding-op-maat-maak' paradijs voor elke tourist. Mijnen textiel ingenieur, ons Ebruli bestudeerd in allerlei shops de kwaliteit en ziet dat zowel de stoffen, de modelen als de stiksels eigenlijk allemaal zeer goedkoop zijn (zoals de prijs). Voor even weinig geld kan je in Turkije zeer mooie, meer degelijke dingen laten maken. S'avonds zien we vele jonge meisjes door de stad huppelen met hun nieuwe scheef gemaakte, niet fittende kleedjes...funny!

Langs de baan passeren we menige trouwfeesten ...zeer luide karaoke muziek in een kleurijk versierde tent langs de kant van de straat, iedereen zuipt hem te pletter... Overal worden we geinviteerd in een glazeken en een hapje...afhankelijk van de zattigheidsfactor van de menigte gaan we al dan niet verder of houden we efkes halt.

Onze Minsk zuipt enorm, meer dan Ebru haren oude Corolla...meer dan 6 liter op 100km... er moeten groenere manieren bestaan om rond te reizen...meerdere malen vallen we vol grote verbazing zonder naft, soms juist voor een pomp, soms moeten we wel efkes stappen vooralleer we weer petrol vinden....its all part of our 'Minsk door Vietnam' adventure!

mijn hond is dood

Een raar volkje, die Vietnamezen. Ze eten namelijk alles wat beweegt van hangbuikvarken, stekelvarken, rat, slangen, alle insecten tot en met hond. Er zijn nauwelijks nog vogels of wilde dieren te vinden.... alles gaat eraan. In de dorpjes hebben de meeste families een paar honden. Als een hond ziek wordt, gegarandeerd de volgende dag is het feest. In Hanoi heb je een district dat bestaat uit gespecialiseerde hond restaurantjes. Een hond met adrenaline in zijn lijf smaakt blijkbaar veel lekkerder, vandaar doet men de beestjes wat pijn juist voor hun kop eraf gaat. Thuis eet ik graag nen mega entrecote ... maar sinds een paar weken zijn Ebru en ik strict vegetarier als we op stap zijn in de jungle en eten in kleine dorpjes. Meestal eten we noodlesoep met wa groentekes en nog eens noodlesoep met wat andere groentekes. In de stad verwennen we onszelf fameus. Overal is er een overvloed van pinten en selfmade rijstwijn....we love it!

Het traditionele ontbijt is Pho bo, een rijstnoodle soep met fijngesneden pijpajuintjes en allerlei soorten vlees overgoten met een vleesbouillon. Wij eten elke dag Pho bo maar zonder vlees. Van bij het ontbijt krijgen we dagelijks rijstwijn aangeboden van andere klanten. Ik drink er meestal een paar mee uit sympatie op mijn nuchtere maag, daarna moet ik passen. Er wordt hier fameus wa afgezopen. Op zondagnamiddag is bijna alleman straalbezopen in de dorpjes...wel grappig!

We verdiepen ons wat in de geschiedenis van Vietnam. Indo-China, aldus ook Vietnam was in Franse handen. Een jarenlange onafhankelijksstrijd met Ho Chi Min als leider van de communistische partij leidt tot de Noord-Zuid opsplitsing. Noord Vietnam is pro-communistisch met aan het hoofd Ho Chi Min. Het Zuiden daarentegen is pro-Frans gesteund door de U.S.. Langzaam dringt Ho Chin Min door in het Zuiden en verliezen de Fransen de controle.

De Amerikanen smijten zich op deze oorlog in hun strijd tegen de verdere verspreiding van het communisme. Agent Orange, een vies vuil chemisch goedje werd gebruikt als ontbladeringsmiddel tijdens de oorlog en uitgesproeid over de dense jungle om op die manier de Vietcong te kunnen localiseren. Agent Orange, 28 jaar oorlog en de vele landmijnen hebben vele burgerslachtoffers gemaakt...zelfs tot op de dag van vandaag, 25 jaar na de oorlog... Vanaf 1967, onder druk van de publieke opinie begon de Nixon-regering de troepen geleidelijk terug te trekken. 8 jaar later neemt het noorden het zuiden volledig in en wordt de Socialistische republiek Vietnam uitgeroepen.....

Oorlog...steeds opnieuw een zeer triest verhaal!

Try not to hit!

In Hanoi is ons doel zo snel mogelijk een geschikte moto te vinden om voor 2 maanden rond te trekken in Vietnam en Cambodja. We zijn er niet zeker van dat ze ons met de moto binnen laten in Cambodja. Afhankelijk van welke dag, het weer, de beambte... lukt het of lukt het niet...we zien wel binnen een maand wat het wordt.

We hebben 3 opties, ofwel een nieuwe Japanse/ Chinese 125cc scooter , een honda 160cc baanmoto of een oude russische Minsk. We opteren voor de Minsk aangezien die de meeste stoerheid uitstraalt van de 3, goedkoop is, eenvoudige mekaniek en electrik heeft, en veel weg heeft van onze Hercules legermoto thuis. Tegen s'avonds heb ik een paar Minsken getest en beslissen we dewelke het wordt. Graag had ik een rode bolide bereden maar het wordt nen blauwe. Er worden nog wat aanpassingen aangebracht en de volgende dag pikken we onze Minsk op. Fier maken we onze parade door het oude stadsgedeelte om met ons ding te pronken en de straatjes te vullen met een lekkere 2 takt doemp.

Op 30 december vertrekken we vanuit Hanoi richting Noordwest. In tegenstelling tot Bangkok is het hier koud en vree bewolkt. Onze route gaat langs Hanoi - Mai Chau - Son la - Than Uyen - Viet Quang - Ha Giang - Dong Van - Meo Vac - Bao Lac - Cao Bang - Lang Son - Halong Bay - Hanoi. Een tourken door het noord westen en oosten van ruwweg 1000tal km op een 10 tal dagen.

Gisteren een kleine 100km uit Hanoi gereden. Het eerste stuk om uit Hanoi te geraken was een beetje chaotisch maar is ons op ons gemaksken gelukt. We doen het langzaam. Om maar eens een getal te noemen ...in Vietnam wonen 80 miljoen mensen en rijden er 40 miljoen scooters rond. De straten zijn aldus volledig bezaaid met scooters die zigzag zonder enig besef van gevaar, al klaxonerend en alle richting door elkaar, volgens de gouden Vietnamese regel 'TRY NOT TO HIT' zich voortbewegen. Eenmaal uit Hanoi is het rustig op de baan, zelfs op de highways. Wij nemen Highway 6 richting Son La. Het is koud op de moto en we hebben aldus al wat extra kledij moeten aanschaffen...dit is niet evident aangezien alle Vietmamezen extreem klein en smal zijn.

De moto doet het goed so far! In tegenstelling tot onze BMW moet er aan de Minsk wel elken dag gesleuteld worden. Allemaal simpele prullen maar ik heb liever dat het in orde is...ketting aanspannen, olie verversen, remmen kuisen en aanspannen, lucht en benzinefilter kuisen... questie van bezig te zijn en het ding zo lang mogelijk draaiende te houden. Ben benieuwd wat ik morgen weer kan lospeuteren....Den Belarus Minsk staat bekend voor zijn vele kleine problemen die overal wel op te lossen zijn. Den eerste Minsk werd geproduceerd in 1945 in Rusland en zoals ge kunt verwachten van de zeer innovatieve Russen is er op vandaag nog niets gewijzigd aan de moto. De Minsk was vooral vroeger het fameuse werkpaard in de bergen in het noorden van Vietnam, een Minsk kan namelijk alles vervoeren van gebonden buffels, andere motos, 6 personen tot 10 bakken Bia Hanoi (plaatselijke Stella) en tv's.....de Vietnamees is inventief genoeg het op een of andere manier te attacheren. Op vandaag heeft den spotgoedkope chinese scooter zijn intrede gedaan.

Voor derest bolt den Minsk vlot. Ons speciaal zadel zit extreem comfortabel, zelfs beter dan dat van den beamer. Het enige klote aan dit machien is hetzelfde als bij de Hercules legermotos....het maakt oh zo verdomd veel lawaai en massas doemp. Ik rij aldus met oordopjes, op die manier valt het mee.

Het is koud op de moto. We hebben al onze kledij aan maar desondanks blijft het koud. De zichten bestaan vooral uit rijstveld vlaktes, stilt huizen en karst bergen. De dorpjes waar we doorheen trekken zijn bewoond door witte Thai tribes die in de typische stilt huizen op palen wonen. Door de lage bewolking is er soms plaatselijk wel wat mist waardoor we soms geen jota zien...meestal duurt dit maar een paar km.

Vietnam is het eerste land op onze route waar het immens moeilijk communiceren is met de locals. Zelfs een stadsnaam uitspreken, lukt ons niet. De Vietnamese taal gebruikt het Latijns script en is aldus theoretisch leesbaar voor ons, maar toch verstaan ze geen jota van onze preparaten. Bvb. het Stadje Son La, lijkt heel eenvoudig uit te spreken maar als wij het als 'Son La' uitspreken op een 10tal km vandaan van de stad op de hoofdbaan ernaar toe, kijkt iedereen ons aan precies dat we vragen waar 'tenberg' ligt. Ondertussen hebben we door dat we Son La moeten uitspreken als Son LaaaaAAAAAAAA, enkel dan worden we wijslijk een richting uitgestuurd. Ook het bestellen van ons eten loopt moeilijk. De menus zijn puur in het Vietnamees samengesteld, als er weliswaar al een menu bestaat. Lonely Planet en ons 'Point it' boekje helpen maar toch slagen we er slecht in iets hoog gastronomisch op ons bord te krijgen. We doen ons best...blijven proberen en wie weet binnen een paar weken lukt het ons wel iets beter. De Vietnamese taal of de klanken die ze hier gebruiken zorgen aldus voor hilarische taferelen...lachen gegarandeerd... en soms ook wat honger!

Ons stuk toer in het noordoosten vanaf Ha Giang loopt op een paar km van de Chinese grens. Om deze grenszone te bereizen heb je een permit nodig. In het immigratiekantoortje van Ha Giang gaan we deze afhalen. Dit loopt niet zo vlot. De bediende van het loket spreekt geen Engels en belt een vriend (lees lokale gids) op. Ze maken ons wijs dat we enkel een permit krijgen als we een lokale gids mee op sleeptouw nemen, het kan namelijk gevaarlijk worden in dit grensgebied. Allemaal dikke zever, denken wij en op mijn zeer directe manier stuur ik de man den bos in. Ebru gaat op haar subtiele manier terug af op de beamte met onze pasporten en toont 10 dollar (de normale prijs voor de permit). We vullen een paar gegevens in op een papiertje en 5 minuten later is onze permit geflikt. We vieren dit met een paar dikke pinten en smeden verder onze plannen voor de komende dagen.

De komende dagen bestaan uit vele surrealistische views gevuld met rijstvelden, rietplantages, hoge limestone bergen, pictoresque dorpjes, kleurijke marktjes, .... we stoppen veel onderweg om op en top te genieten van de views. De meeste wegen zijn leuke kronkelige asfaltwegen met quasi geen verkeer...het is super om hier te bollen.

We keren terug naar Hanoi, herschikken onze baggage (nu voor 7 weken), eten veel lekkers, kopen nog wat extra wisselstukken in, schaffen ons kniebeschermers aan, ontmoeten andere toffe toeristen op den Bia Hoi corner in het oude stadsgedeelte (lekkere frisse pinten van het vat voor 2500VD = 1/10de van een euro),....

Ons volgende stuk van de reis gaat van noord naar zuid Vietnam via de Ho Chi Min highway.