Uw feedback!

Wij kunnen zien dat onze website massaal bezocht wordt. Mercikes daarvoor!! Onder elk bericht, foto is het mogelijk op 'Reactie' te klikken en een korte feedback te geven. Op die manier kan je eenvoudig onze schrijffouten verbeteren,...ons verder inspireren....
We begrijpen wel dat sommigen onder ons moeten werken, gelukkig maar want het is vooral tijdens de werkuren dat de meesten naar onze website surfen.

Kisses, Selam, Greets van Tom en Ebru!!!!!

Iran, vroeger en nu

Bij het horen van het woord geschiedenis gaat er nog steeds een koude rilling door mijn lijf. Namelijk tijdens mijn collegetijd bij de jesuwieten van Aalst had menig geschiedenisleraar het slecht op met mij en ik met hen. Deze combinatie zorgde ervoor dat ik mij tijdens de zomervakantie mocht verdiepen in een of ander prehistorisch Paleolitisch onderwerp. Ik heb het overleefd en ben nu meer dan ooit geinteresseerd in wat ons vooraf ging. Hieronder een paar Iran facts voor degene die het hoofdstuk Perzie geskipt hebben. Hope you like it!

- Iran telt op vandaag 70 miljoen inwoners. 90% van de moslims in Iran zijn sjiieten, de andere 10% zijn soennieten. Wereldwijd is 80% van de moslims soenniet. Beide moslimgroepen zijn de volgelingen van de profeet Mohammed maar de sjiieten geloven dat zijn directe opvolger Imam Ali, de neef van Mohammed is. Daarentegen geloven de Soennieten dat de opvolger de kalief is, de pope van de moslims. Een belangrijk verschil tussen deze stromingen is de plaats van de imam. Deze islamitische geestelijke is binnen het soennisme min of meer de voorganger van de vrijdagse gebedsdienst in de moskee, maar binnen het sjiisme is zijn rol en zijn geestelijke gezag veel groter. Hij wordt geacht de gelovigen krachtig te leiden in hun strijd voor de islam en wordt gezien als spreekbuis zowel op godsdienstig als sociaal en politiek vlak.

- De geschiedenis van Iran in t’zeer kort

Alexander De Grote kon het hem niet laten en bereidde zijn Macedonie uit met het Perzische rijk. Daarna werd Iran vervolgens ingepalmd door de Arabieren, de Turkse Seljuks (voorganger van de Ottomans) en de Mongolen. In de 15de eeuw verenigde de dynastie van de Safawiden Iran. Zij voerden o.a. reeds het sjiisme als staatsgodsdienst in. Vele monumenten, squares, moskeen, paleizen vanuit deze dynastie fleuren op vandaag nog de Iraanse steden op. Wij hebben er mega van genoten in Esfahan, Tabriz en Qazvin deze highlights af te dollen. Op deze tocht was het genieten van een theetje, een local talk, een middagdutje in een parksken,...

De vorige eeuw was de Pahlavi dynastie aan de macht. De Shah, de koning van deze dynastie regeerde gelijk een dictator en het Iraanse volk werd aldus onderdrukt. Met hoop op een betere tijd brak de Iraanse Revolutie uit in 1979. De opstand van geestelijken, intelectuelen, middenstanders,... bracht de Shah ten val. De conservatieve Islamitische partij kwam aan de macht en gaf al de macht aan 1 persoon nml de Ayatollah Khomeini. De ayatollah is een hoge geestelijke Sjiietische titel voor een kenner van de Islam.

- Iran is sinds de Iraanse Revolutie een Islamitische Republiek. Het heeft een unieke staatsstructuur, die in geen enkel ander land voorkomt. De staatstructuur is afgeleid van het sjiisme. In deze staat moet de hoogste geestelijke alle wetsvoorstellen goedkeuren. Alle voorstellen die maar enigsinds tegenstrijdig zijn met de Koran halen het aldus niet.

Iraanse weetjes

-In de Islamitische staat Iran, Perzie zijn vrouwen zoals iedereen wel weet bij wet verplicht een hoofddoek en een tunik te dragen. De hoofddoeken komen voor in allerlei kleuren dus niet enkel in het zwart. Sommige vrouwen verstoppen zich volledig onder dit doek, andere vrouwen bedekken enkel het achterste gedeelte van hun haar, questie van in orde te zijn voor de wet. Geen hoofddoek dragen is dus strafbaar en sociaal niet aanvaard. Een tunik is een lange T-shirt dat de heupen en de kont bedekt. De mooie frisse karo rokjes van de ‘dams’ (dames van Maria) komen hier spijtig genoeg niet voor. Ebru had in Tarsus haar Iran tenu gekocht, een zwart hoofddoek en een zeer ouderwetse tunik. Eenmaal in Iran bleek dat het zwarte hoofddoek werd gedragen door de extreme supporters van het huidige regime. Ondertussen heeft Ebru er een 2de kleurijke tenu bij. Op de moto draagt ze nog steeds haar oude tenu, deze is namelijk zwart en blijft daardoor lang proper (lees: vuil maar zichtbaar proper).

- Een Iraanse trouwfeest gaat door in 2 aparte zalen. Een zaal waar de mannen uit hun dak gaan, een andere zaal waar de vrouwen hun dansken kunnen placeren.

- In de moskee bidden mannen en vrouwen apart. Bij het bidden worden namelijk allerlei buigingen gemaakt. Om te vermijden dat mannen afgeleid worden tijdens hun gebed door een vrouw voor hen die sensuele bewegingen maakt in haar chador, hebben ze maar besloten overal 2 aparte gebedruimtes te voorzien

- De moslims bidden normaal 5X per dag. Questie dat er toch nog iets anders gedaan wordt, is dat hier in praktijk slechts 3X. Het bidden gebeurd in een mesjit, moskee of gewoonweg wherever je bent op het moment dat je moet bidden. Het is belangrijk vooraf uw gezicht en uw voeten te wassen maar het doet er totaal niet toe hoe vuil je kleren zijn.

- 10.000 Rial=1000Tuman=1Humein, deze 3 begrippen worden door elkaar gebruikt zonder te vermelden welk ze wanneer gebruiken. Dit is wel even wennen, en maakt het eenvoudig ons in t’zak te zetten.

- In de meeste steden wordt er siesta gehouden tussen 12u en 16u. Dit is niet officieel maar het straatleven valt ongeveer volledig stil op de middag, ook in de bazaar liggen de meeste eigenaars op een tapijtje in het midden van hun winkel te putten. De perfecte moment voor ons om een stad in of uit te rijden is s’ochends vroeg voor 7u of tijdens dit siesta moment.

- Een enkele busrit kost 250 Rial/persoon =0.02 euro. Op de bus zitten vrouwen achteraan, mannen vooraan.

- Iedereen met een gewone auto heeft krediet om 3liter/dag=100lt/maand benzine te tanken aan 1000Rial/lt=1/12 euro. Indien ze meer benzine willen, betalen ze 5000Rial/lt=1/2 euro. Dit is voor ons nog spotgoedkoop maar voor een Iranier is dit onbetaalbaar. Een shared taxirit in een stad van ongeveer 15-20 minuten kost 4000Rial=1/3euro

Iraanse petrol

Op 10 juli nemen we heel vlot de grensovergang van Turkije naar Iran in Bazargan. Het is vrijdag, Iraanse zondag en vandaar zijn we de enige niet camion die de grens oversteken. Zonder enige logica worden we van bureeltje naar bureeltje geleid en brengen we alle papieren in orde. Ebru zet voor het eerst haar hoofddoek op vooralleer we een stap op Iraans grondgebied zetten. Het is wel duidelijk dat het enerzijds emotioneel is voor haar Turkije te verlaten en anderzijds dat ze geen goesting heeft om dat hoofddoek aan te doen. Iedereen zowel aan Turkse als Iraanse kant is heel behulpzaam.

Boven de grens met Iran hangt een grote afbeelding van de 2 ayatollahs met zeer strenge blik. Niet echt het welcome gevoel als je een land binnenkomt maar we laten het niet aan ons hart komen...

We rijden vandaag direct door tot Tabriz. De eerste stad die we aandoen om een beetje te klimatiseren in de brede zin van het woord. Onderweg moeten we tanken in Maku. Dit blijkt niet evident aangezien we geen "card" hebben...

Sinds 2 weken kan je in Iran enkel tanken als een speciale tankkaart hebt. Met deze kaart wil de regering de consumptie van benzine reduceren. Ieder voertuig krijgt het recht om 600l/6maand te tanken. De hoofdinkomst van Iran komt van ruwe olie, maar 40% van de benzine moet geimporteerd worden doordat er onvoldoende olie-raffinaderijen zijn. Benzine wordt aan 0.08 euro/liter aan de pomp verkocht en Iraniers zijn dit reeds lang gewend, zij aanzien deze goedkope benzine als een van hun basisrechten. De regering legt jaarlijks massas geld bij.... en wil dit drastisch reduceren in de toekomst. Het kaartsysteem is 14 dagen geleden ingegaan daardoor heeft iedereen op dit moment nog genoeg krediet. Ze hopen dat de regering nog extra krediet zal bijgeven.

Onze eerste tankbeurt in Maku hebben ze ons goe liggen gehad en hebben we meer dan 10X de normale prijs betaald. Wij hebben nog altijd geen kaart maar kunnen tot nu toe eenvoudig een sympatikeling vinden die ons zijn kaart leent voor 10liter, daarmee kunnen we alweer 200km verder. Binnen een paar weken, maanden als de meeste mensen hun krediet ten einde is, vrees ik dat benzine een zwarte markt artikel wordt... het protest zal groter worden... Het openbaar vervoer in Iran is zeer pover. Mensen verplaatsen zich hoofdzakelijk met eigen wagen of met een shared taxi....daardoor heeft de benzine rantsoenering effect op zeer veel mensen...wordt vervolgd...

Onze route gaat van noord-west naar Zuid-oost Iran en passeert volgende steden: Bazargan-Maku-Tabriz-Zanjan-Qazvin-Tehran-Kashan-Esfahan-Yazd-Kerman-Bam-Zahedan. Na 5 dagen Iran is het wel duidelijk, Iraniers hebben geen flauw benul van autorijden. Het is echt de grootste chaos ever op straat...gelukkig is onze moto de grootste attractie van de dag en laat iedereen ons vrij vlot passeren omdat ze de moto willen zien en fotograferen. Toch laten we in de steden de moto op stal staan en nemen we safaris (shared taxis) of dolen we te voet rond.

Heel sympathiek volk die Iraniers, het is voor ons westering zelfs bijna beschamend hoe gastvrij ze hier zijn: kopje thee? aub, kom bij ons thuis eten?! Bedankt om ons land te bezoeken! ... Communiceren is leuk aangezien wij geen jotta farsisch kennen en zij geen woord engels spreken, lezen is boeiend aangezien wij geen letter arabisch kennen...we amuseren ons en ons boekje 'point it' komt van pas.

Het heeft ons enkele dagen en kilos gekost voordat we enigsinds een beetje gewend waren aan de Iraanse keuken. Hoog gastronomisch is deze zeker niet te noemen, vele gerechten bestaan uit een hutsepotje van vanalles. Ik probeer alles wel eens uit maar mijn buikje rond eten, is er de eerste dagen niet van gekomen.

We zijn nu gestrand in Kashan, een middelgroot stadje in het midden van de Iraanse woestijn tussen Tehran en Esfahan. Gisteren was een dag van meer dan 500km on the road, waarvan een 50tal in het centrum van Tehran. Het was ver van onze bedoeling om het megadrukke Tehran binnen te rijden maar onze navigatie liep ergens fout....na een uurke toerkes draaien zijn we er met immens sukkelen in geslaagd deze hell-of-a-verkeerschaos uit te geraken....ik zweet er nog van.

Verrassend Oost-Turkije

Ons vertrek vanuit Tarsus gaat gepaard met de nodige plaatselijke aandacht. Sadik heeft er de pers bijgehaald en terwijl ik de moto vertrekklaar maak, doet Ebru ons plan uit de doeken aan de journaliste. Enerzijds voelt het vreemd aan om Ebru's thuis na een maand achter te laten maar anderzijds zijn we beide klaar om ons echt avontuur te starten.

De eerste dag zijn we ambitieus en rijden we vlot tot Mount Nemrut. Van hieruit hebben we een mega zicht over de Ataturk dam en de omgeving. Boven op de top van de berg installeren we ons tentje voor de caravan van de Jandarma. Na dagen van immense hitte, is het aangenaam vertoeven op deze hoogte. De dagen erna verblijven we in de buurt van de Nemrut en lopen we een duits koppel tegen het lijf. Ela en Bernd zijn elk op stap met een bmw en trekken via Georgie, Azerbaijan, Armenie, ... door naar Mongolie. Bernd werkt bij BMW Munich als development ingenieur en gebruikt zijn kritisch oog om allerlei verbeteringen aan te brengen aan onze moto.

We rijden door het land tussen de 2 rivieren de Tigris en de Eufraat, het welbekende Mesopotamie vanuit de lagere school. Via de hoofdstad van het oosten, Diyarbakir bereiken we aan het Van meer, de stad Tatvan. Hier zullen we de krater Nemrut inrijden en een paar dagen in de krater verblijven. İn elk stadje, dorp dat we passeren is er massale interesse in de moto. De standaard conversatie gaat als volgt:
Vraag: Wat kost dat machien?
Antwoord: eeeuuuuh... nie veel...t'is een heel oud machientje van 14 jaar , in Europa wilt niemand dat nog. Vandaar is de prijs laag, zoiets van een 1000€.
Vraag naar Ebru: Uw Turks is zeer goed! Waar heb je dit geleerd? Vanwaar zijn jullie? Uw man is zeker Duits?
Antwoord: İk ben 100% turk en afkomstig van Tarsus. Mijn man is belg.... tralali...lala

Het pad op en in de krater is voor de eerste keer echt offroad rijden, na een paar kms begeven onze baggagedragers het volledig, het aluminium onder onze achterbak begint te scheuren ... toch geraken we met gans onze inboedel in de krater.

We besluiten onze baggage te herbekijken en al snel staat vast dat we de achterbak en 5kg kledij terug naar Tarsus sturen. Samen met Bernd ontwerpen we in een klein metaal atelier een nieuw baggagedragersysteem. Na 2 namiddagen kloppen,meten,plooien,smeden, monteren... onstaat een nieuwe constructie, ditmaal 100X steviger dan het oorspronkelijke.

Eenmaal de baggage afgeladen, is het in de krater mega vertoeven met onze motoren. We camperen een paar dagen in de krater en genieten op en top van de afkoeling van het meer, een trektocht naar de top, kampvuurken, star-watching ....

Onze tocht gaat verder oostelijk richting Dogubayazit. De verkiezingscampagnes zijn vollenbak aan de gang. De dorpjes en steden hangen vol met vlagskes van AK parti, Genc parti, CHP,.... deze sfeer wordt aangevuld met loerharde muziek dat afgespeeld wordt vanuit allerlei minibusjes...t'is echt ambiance op straat. Op 22 juli kiezen de turken namelijk een nieuw parlement.

Het terrorisme in het oosten van Turkije door het PKK, de Koerdische afscheidingsbeweging heeft ervoor gezorgd dat het oosten desondanks zijn natural beauty bij de turken en bij de toeristen niet populair is. Het leger is zeer paraat en er zijn onderweg veel militaire posten. De vele Koerden die wij onderweg aanspreken zijn zeer hartelijke, geinteresseerde,... leuke mensen. Overal waar we langskomen worden we geinviteerd op cay, een turkse thee en een korte babbel.

Stress op reis, we zijn op 30km van de grens met İran en dit brengt wel enig excitement met zich mee... morgen gaan we de grens over...en begint er een nieuw hoofdstuk voor ons, voor Ebru een hoofdstuk met hoofddoek...