maandag, maart 10, 2008

Compleet ander, laatste hoofdstuk

Op 11 maart vliegen we vanuit Vietnam direct op Sydney. Van daaruit starten we een kompleet nieuw hoofdstuk van onze trip, spijtig genoeg is dit al het laatste hoofdstuk. Maar alweer geen getreur, het is tot zover een superjaar geweest samen.

Na vele maanden van wild avontuur met den BMW en de Minsk hebben we nu goesting in iets anders, goesting om eigen potje te koken, geen gesleur met baggage, geen zoektocht naar kamers, afbieden... Wat we zeker willen behouden is onze onafhankelijkheid, we willen ons eigen stuur in handen hebben en niet gaan met de flow maar ons eigen goesting kunnen doen.

We attackeren Ozland, het oh zo verre continent voor een 6tal weken. Het plan is de Zuidkust van Sydney naar Perth af te reizen met een kleine zeer basic Wicked camperbusje.

een wijze nabeschouwing

Nu 9 maanden na ons vertrek en vele uren, dagen, kms ergens onderweg met de moto, wordt het tijd een kleine nabeschouwing te formuleren.

Ebru en ik spenderen veel van onze tijd samen en een behoorlijk stuk van deze tijd zitten we op de moto. Gedurende die tijd, wordt er veel gebabbeld terwijl we langzaam aan het ronddolen zijn langs kleine paadjes door menige dorpjes. Een ander deel van die tijd als we rondcruisen van stad tot stad babbelen we vooral veel tegen onszelf, de interne dialoog draait dan op volle toeren.
Gisteren, 6 maart, de laatste dag van onze reis op de moto had ik een serieuze babbel met mezelf tijdens onze rit van Rach Gia naar Ho Chi Min city (250km).

İk ben denk ik het laatstje jaar juist ietske ouder geworden, denk meer na.. reizen met de moto is een super ervaring, kan het moeilijk zelf vatten, maar oh toch wel niet zonder enig gevaar. Dagelijks zijn er 1000den kleine misstappen die ik als chauffeur kan maken die al snel tot veel miserie kunnen leiden. Ik doe er danook alles aan om zo snel mogelijk mij aan te passen aan de lokale regels, meestal lijkt het alsof die er alles behalve zijn, want enkel op die manier overleef je op de baan. In de meeste landen kan je de wetgeving kompleet vergeten, het is eerder een spel van actie en reactie. Zolang je nie te rap, maar toch minimum met de flow mee rijdt en u voorbereidt dat er elk moment plotseling een object voor u kan staan...valt het mee. Van zodra je overmoedig wordt, ga je op uwen bek.
De moto is het reishebbeding bij uitstek. Het brengt je overal, je beleeft echt de dorpjes, gebieden waar je doorrijdt zeer intens, je leeft elke km op en top. Een fiets is een andere leuke manier van reizen maar op sportief vlak juist iets te ver gegrepen voor ons. Onderweg hebben we vele zotte fietsers ontmoet....echt compleet erover...in de zon aan 55 en meer graden C door de İraanse woestijn...ik doe er wel mijn hoed voor af voor die mannen...echt crimineel zot getikt!

zaterdag, maart 08, 2008

afscheid van onze rus

Vandaag hebben we de knoop doorgehakt. We verkopen de Minsk. Na het grindavontuur van Phu Coc geven we de Minks nen goeien douche, hij is enorm smerig, velgen vol grind met olie, echt een vuile boel.


Met onze slogan
'SUPER MINSK FOR SALE!!!!!ALL YOU NEED TO DISCOVER THE REAL VIETNAM!!!!', wekten we menig curieus toerist zijn interest. Sebastien, een enthousiaste duitser ziet het goed zitten om het avontuur met de Minsk te starten. Het is voor ons een leuk gevoel dat de Minsk terug op avontuur vertrekt. We hebben echt een super tijd samen gehad. Ons sales campagne heeft maar 2 dagen geduurd. Begin 2008 hebben we ons russisch machien voor 400 dollar gekocht. Nu 2 maand later krijgen we er nog 350 dollar voor...geen slechte deal.

T'voelt wa raar ons machien verkocht te hebben na veel zweet, olie, doemp samen op onze trektocht door Vietnam. Anderzijds relaxt het ons om nie meer te moeten rondhoppelen door de straten op zoek naar kopers. Alle energie kan nu gaan naar de voorbereiding van ons volgende chapter.


Een paar getallekes
- 4562 km
- 273 liter naft
- 13.6 liter olie
- 0 keer echt gecrasht
- 0 platte banden

vrijdag, maart 07, 2008

Phu Coc eiland, Minsk op t'strand

Vanuit ha Tien nemen we voor een 4-tal u een omgebouwde vissersloep naar het Phu Coc eiland. De moto wordt elegant aan boord gesukkeld en wij nestelen ons ergens op de harde houten bankjes binnenin de sloep. Eenmaal we vertrekken worden er hammoks uitgedeeld en verandert het benedendek in een slaapzaal. Wij leggen ons ook lekkerlui en houden ons kalm want de zee staat wild en we voelen ons al mottig genoeg. Plotseling vliegt er vanalles naar binnen via het raam op de dame naast Ebru. Het blijkt al gauw niet om zeewater te gaan maar om halfverteerde rijstbrokken.

10 minuten later is het aan Ebru, ze kan zich nog gauw naar buiten spoeien. Ik blijf rustig liggen, probeer rustig te ademen, hou mijn ogen dicht en wacht op betere tijden. Een pilleken Touristil had wonderen kunnen doen maar we waren het rats vergeten. 20km noordelijker dan gepland worden we gedropt op het eiland. Met man en macht wordt de moto 2 meter hoger van boord getild. Langs een compleet verlaten grindweg, rijden we tot Duong Dong.



De volgende dagen gaan we op zoek naar de beste beaches van het eiland, eten kilos crab in tamarine, rijden we kilometers over Long beach tot we er letterlijk bij neervallen, en bereiden we ons mentaal voor op het einde van onze Azie reis. Phu Coc herbergt nog steeds een paar van de meest secluded stranden in de wereld... perfecte plaats voor ons om een korte nabeschouwing te maken van onze reis tot zover.












Strandvakantie in Cambodia

Kep, de resort plaats bij uitstek voor 1970 aan de Cambodiaanse kust is onder Khmer Rouge volledig omgetoverd tot spookstad. Op vandaag heerst er nog steeds een bizarre sfeer. Vele vervallen villas herinneren aan de gruwel, beetje bij beetje komt het toerisme weer op gang.

In de vele vis restaurantjes aan de zee kan je heerlijk crab in groene peper smullen. We gebruiken Kep als uitvalsbasis om de kustlijn richting Vietnam te ontdekken. Langs zoutvelden, enorm kleine bamboo hut vissersdorpjes komen we op een paar zeer charmante coconut tree stranden. Al snel worden we belegerd met de vele kids en vrouwen van de vissersdorpjes. De mannen kijken toe vanop afstand. Wij dachten ons neer te ploffen en een dutje te doen maar met alle pottekijkers lukt dat niet echt. De bewoners zijn heel excited en verrast door onze doortocht en bestuderen ons nauwgezet. Ik neem de moto voor een ritje over het strand. In het mulle zand is het leuk spelen ....desondanks ik de gas goe openhou, voel ik de moto constant links en rechts wegzakken....hihi i love it!!!dit is dikke fun voor grote kids!!!

Nabij Kampot is ons idee om Bokor hill station te bezoeken...Een maand geleden is het Nationaal Park opgekocht door 1 van de rijkste mannen in Cambodia. Hij is van plan wegen aan te leggen, en een dik hotel en casino neer te planten. Het NP zal minimum gedurende 3 jaar gesloten zijn voor de individuele reiziger...heel spijtig...maar so be it. Het gebeurt veel in Cambodia dat dikke businessmannen of politici grond opeigenen van arme boeren zonder al teveel boe of ba.



We settelen ons voor een paar dagen in Sihanoukville. S'avonds wordt het strand omgetoverd tot een groot BBQ feest. Voor geen geld smullen we lekker gegrilde barracuda vis, red snappers, scampies, verse calamar,......heerlijk!!! We lopen er Greg en Dominique tegen het lijf, Aussies, zij inspireren ons voor onze tocht door down-under...we hebben een leuke tijd samen!

Een beetje buiten het centrum van de Cambodiaanse beach stad bij uitstek vinden we nog een paar verlaten stranden. Desondanks de vele sun-block zonnecreme op mijn witte vel, ben ik tegen s'avonds compleet verbrand... de zon is crazy, t'is eerder een soort grill. De volgende dagen smeren we een paar busjes nivea aftersun in mijn rug waardoor de pijn al snel verdwijnt.


In Phnom Penh leveren we de moto weer in en boeken we onze boot naar de grens om daar onze rus, de Minsk op te pikken. Met een fameus oud kraam van een boot geraken we langzaam maar zeker aan de grens. Ebru regelt snel alle paparassen terwijl ik op zoek ga naar de moto....en wonder boven wonder...hij staat er nog, zij het onder een dikke vette laag vuiligheid. Na een 10tal keer stampen komt het fameuse oorverdovende Minsk geluid weer tot stand. Al snel hangt er een lekkere doemp op de customs binnenkoer...die mannen hebben ons hier genoeg gekloot. Het klimaat is hier heel vochtig en warm, we zweten ons te pletter, laden de baggage op en vertrekken met een dikke smile op ons gezicht via Chau Doc naar Ha Tien. Het is super dat de Minsk na een paar weken stilstaan zonder veel moeite er weer zin in heeft.


Ergens onderweg door Cambodia

We vertrekken voor onze 20 daagse trektocht door Cambodia. Na 15 minuten op ons stoer hebbeding doet ons gat al ongelooflijke zeer. We bekijken elkaar bedenkend ...20 dagen op dit paard???? No way! De volgende uren stoppen we veel om ons achterste de tijd te geven terug zijn normale proportie aan te nemen en brainstormen we over de aanpassingen dat we kunnen aanbrengen questie van deze crossmoto toch asap enige Goldwing allures mee te geven. De oplossing is heel simpel. We zoeken een dik kussen en binden dit vast op het zadel. Daardoor staan onze benen in een confy possitie en zit ons poupke zacht. Met deze kleine aanpassing wordt de stoere crossmoto al snel omgetoverd in een huiselijk all-road cruise schip. De vering van deze moto is fenomenaal. Putholes, crimineel slecht wegdek... de suspension zorgt ervoor dat we enkel een zachte wibbeling gewaar worden.



Vanuit Phnom Penh volgen we de Mekong tot Kampong Cham en Kampung Tom. Van daaruit gaan we noordelijk tot Rovieng vanwaar we de fameuze Cambodiaanse Route 66 oprijden. Eenmaal in Siem Reap vervolledigen we onze tocht rond het Tonle Sap meer tot Battambang, en zakken we verder af tot Kampong Chanang om ons eerste stukje Cambodia te eindigen in Phnom Penh. De laatste 6 dagen zijn we afgezakt naar de beaches van Kep, Kampot en Sihanoukville.

Op onze route langs de Mekong rond Kampung Cham, rijden we door een ex-Amerikaanse base vanwaar de B-52's volgeladen met bommen opstegen om de Ho Chi Min highway te gaan bombarderen tijdens de Vietnam war. Het is heel moeilijk ons in te beelden dat er hier slechts 30 jaar geleden oorlogje werd gespeeld. Ook deze buurt is niet gespaard gebleven tijdens de Khmer Rouge. In de buurt zijn er vele massagraven teruggevonden.

De mensen op het platteland leven zeer basic in een paalwoning, onder de woning leven de kiekes, varkens en de ossen, daar juist boven is de woonruimte. Het blijft keer op keer fantastisch met welk enthousiasme we in het kleinste dorp ontvangen worden. Vooral de kids worden kompleet zot. Langs menige oude en nieuwe tempels, reservoirs....zetten we onze route door het palm-bananaboom landschap verder. Het pad terug richting Kampung Cham gaat over een smal wegje met links de Mekong en rechts de paalhuizen. We stoppen om de 500m om een klungelige babbel te slaan met de vele kids, jonge moeders met baby en met de ossemannen.

Een bamboo brug verbindt het stadje gedurende de droge maanden met 1 van de eilanden in de Mekong. De brug is mega. Bestaat uit duizenden bamboo stokken en is een 400tal meter lang. Elk jaar opnieuw wordt deze heropgebouwd. Tijdens de natte maanden is het druk bewoonde eiland enkel bereikbaar met kleine bootjes. Het is een speciaal, luid krakende ervaring deze brug over te rijden.

De vietnamese versie van de Route 66 is lichtelijk verschillend van de bekende Chicago - Los Angeles route. Route 66 verbindt via een netwerk van ossekarre paadjes de verschillende oude Angkorian tempels vanuit Rovieng helemaal tot het Angkor Wat complex nabij Siem Reap. Ons avontuurlijk dagje brengt ons langs smalle, diepe zandwegjes, vele landmijnen, steppe, platgebrande steppe, jungle, veel stof en een massa enthousiaste dorpsbewoners van tempel naar tempel. De sites op deze route krijgen nog weinig bezoekers aangezien de enige manier om hier te geraken is per ossekar of per dirtbike.


Onze Minsk zou fameus gezweet hebben op dit pad. Een afwisseling van diep zand, rivierbeddingen, diepe gaten in de weg, neergevallen bomen,...noem de hindernis maar op en je kan ze terugvinden op de route 66. Ons hebbeding, de Honda XR laat dit soort paadjes niet aan zijn hart komen, met de vette offroadbanden, genoeg vermogen en de super suspension is het een echt plezier hier door te rijden. Op sommige stukken zweet ik me tepletter... namelijk smal diep, zand pad (voor de moto leek, door zand rijden is nie easy) met links en rechts bordjes ' Danger! Landmines!' Meerdere malen verlies ik mijn evenwicht in mijn gevecht het zand de baas te worden en komen we juist tot stilstand voor z'n bordje....oef zele!

Angkor Wat



We starten onze ontdekkingstocht door de Angkor tempels 's avonds. We willen de grote drukte toeristen kost wat kost vermijden. Desondanks het verbod om zelf met de moto rond te toeren van tempel naar tempel, rijden wij toch zelf binnen. We vermijden de plaatsen waar politie staat en kunnen meestal simpelweg doorrijden als ze ons willen stoppen. Eenmaal staat de agent in het midden van de weg en kan ik niets anders dan stoppen. We praten vlot turks en tonen ons ticket, aangezien hij geen jota van ons gebroebel verstaat, roept hij er iemand bij, maar terwijl die man aan komt gelopen, rij ik reeds langzaam verder, ik hou mij van den domme.

Onze hoogtepunten zijn Angkor Thom en de Ta Prawn tempels. We bezoeken Angkor Thom, Bayon tempel bij zonsondergang, op dat moment trekken de grote hordes toeristen elders...deze tempel heeft iets mistieks, iets fascinerend. We nemen onze tijd, schieten een zeer chaotisch filmke zonder enig scenario...we amuseren ons gewoon gelijk kleine kids rondhoppelend in de voor die avond, onze tempel.

Om 6u s'morgens staan we al voor de Ta Prawn ingang. Deze tempel houdt al vele decennia een fameus gevecht met de natuurelementen. Dikke, gigantische boomwortels hebben zich in en rond de tempels gewikkeld. Gedurende een dikke 12u dolen we van tempel naar tempel. In de Angkor Wat tempel doe ik mijn schoonheidsdutje. Het is namelijk snikheet en onze speurtocht is intens....ik moet er efkes van bekomen.

Cambodia heeft een zeer trieste geschiedenis. Tijdens de Vietnam oorlog nam de koning Sihanouk een aparte neutrale houding in. Hij liet enerzijds de Amerikanen, Cambodia gebruiken als uitvalsbasis om Vietnam te attackeren en anderzijds liet hij Noord-Vietnam zijn grondgebied gebruiken om zo Zuid-Vietnam te veroveren. In het noorden van Cambodia groeide de guerrila beweging Khmer Rouge al snel uit door de aanhoudende ontevredenheid. Op dat moment de Khmer Rouge de macht neemt, draaien ze de klok terug naar het jaar nul. Khmer Rouge ontruimt de steden, en dwingt iedereen terug te keren naar zijn geboortedorp op het platteland. Alle andersdenkenden, gestudeerden, politici, militairen, logisch denkenden, lang harigen, bril dragers worden simpelweg mishandeld en afgeslacht. Gedurende de periode van 1975-1979 worden er 2.2 miljoen mensen omgebracht. De internationale wereld heeft op dat moment weinig idee wat er hier gebeurt, of anders gezegd, grijpt niet in.

In 1979 valt Khmer Rouge bij de inval van Vietnam. De U.S. steunt de Khmer Rouge al is het maar om tegen Vietnam te zijn (Vietnamese nederlaag ligt namelijk nog zwaar op de maag). Het zotte aan gans het verhaal is dat er slechts een handvol mensen zijn vervolgd voor deze genocide. Zelfs op vandaag bestaat de regering uit aanhangers van de Khmer Rouge. Hoe zeer ik mijn best doe dit stukje geschiedenis te vatten...ik slaag er niet in....de nog steeds bestaande corruptie op vandaag doet het haar op mijn rug fameus rechtstaan. We genieten wel ongelooflijk van de gewone bevolking en hun zin voor humor. Er wordt hier fameus wat afgelachen.
Op onze route terug richting het centraal gelegen Phnom Penh houden we halt aan een paar drijvende dorpjes. Het Tonle Sap meer in centraal Cambodia is gelinkd aan de Mekong. Tijdens het natte seizoen vangt het meer het water van de Mekong gedeeltelijk op, op die moment wordt het meer 5 maal groter. Dit heeft een grote invloed op de dorpen, de drijvende winkels, kerken, huisjes,....echt complete dorpen verplaatsen zich over 2km tijdens het natte seizoen. Door de massa's vers Mekongwater is dit het zoete vissersparadijs bij uitstek.

In Phnom Penh, na 500m sense unique wordt ik aan het kruispunt opgewacht door 5 flikken. Aan hun gezicht te zien zijn ze happy een grote vis te hebben gevangen (lees toerist). Ons turks komt weer goed van pas. Ze tonen ons allerlei documenten en willen dat we 50 dollar betalen. Wij houden ons van de domme en wijzen hen de 10tallen Landcruisers die achter ons de sense unique inrijden. Ebru wordt razend Turks kwaad (Ebru=kwaad is echt kwaad) en de agenten vinden dit duidelijk niet leuk. Ze proberen mijn rijbewijs te bemachtigen kwestie dat ze dat kunnen gebruiken om ons te doen betalen. Ik versta er allemaal niks van en haal domweg 1 dollar uit mijn zak. Hier man neem het en laat ons gaan. Mijn gulle bui wordt weggelachen, 20 dollar roept er een van de flikken. Na 10 minuten gewoonweg wachten trekt er 1 van de agenten de dollar uit mijn handen en gebaart dat we het moeten afbollen.....joehoe...hier komen we goed weg!! Vanaf dan heb ik toch een beetje in de gaten gehouden dat er geen police stond als ik een eenrichtingstraat inreed.