een wijze nabeschouwing

Nu 9 maanden na ons vertrek en vele uren, dagen, kms ergens onderweg met de moto, wordt het tijd een kleine nabeschouwing te formuleren.

Ebru en ik spenderen veel van onze tijd samen en een behoorlijk stuk van deze tijd zitten we op de moto. Gedurende die tijd, wordt er veel gebabbeld terwijl we langzaam aan het ronddolen zijn langs kleine paadjes door menige dorpjes. Een ander deel van die tijd als we rondcruisen van stad tot stad babbelen we vooral veel tegen onszelf, de interne dialoog draait dan op volle toeren.
Gisteren, 6 maart, de laatste dag van onze reis op de moto had ik een serieuze babbel met mezelf tijdens onze rit van Rach Gia naar Ho Chi Min city (250km).

İk ben denk ik het laatstje jaar juist ietske ouder geworden, denk meer na.. reizen met de moto is een super ervaring, kan het moeilijk zelf vatten, maar oh toch wel niet zonder enig gevaar. Dagelijks zijn er 1000den kleine misstappen die ik als chauffeur kan maken die al snel tot veel miserie kunnen leiden. Ik doe er danook alles aan om zo snel mogelijk mij aan te passen aan de lokale regels, meestal lijkt het alsof die er alles behalve zijn, want enkel op die manier overleef je op de baan. In de meeste landen kan je de wetgeving kompleet vergeten, het is eerder een spel van actie en reactie. Zolang je nie te rap, maar toch minimum met de flow mee rijdt en u voorbereidt dat er elk moment plotseling een object voor u kan staan...valt het mee. Van zodra je overmoedig wordt, ga je op uwen bek.

De moto is het reishebbeding bij uitstek. Het brengt je overal, je beleeft echt de dorpjes, gebieden waar je doorrijdt zeer intens, je leeft elke km op en top. Een fiets is een andere leuke manier van reizen maar op sportief vlak juist iets te ver gegrepen voor ons. Onderweg hebben we vele zotte fietsers ontmoet....echt compleet erover...in de zon aan 55 en meer graden C door de İraanse woestijn...ik doe er wel mijn hoed voor af voor die mannen...echt crimineel zot getikt!