Try not to hit!

In Hanoi is ons doel zo snel mogelijk een geschikte moto te vinden om voor 2 maanden rond te trekken in Vietnam en Cambodja. We zijn er niet zeker van dat ze ons met de moto binnen laten in Cambodja. Afhankelijk van welke dag, het weer, de beambte... lukt het of lukt het niet...we zien wel binnen een maand wat het wordt.

We hebben 3 opties, ofwel een nieuwe Japanse/ Chinese 125cc scooter , een honda 160cc baanmoto of een oude russische Minsk. We opteren voor de Minsk aangezien die de meeste stoerheid uitstraalt van de 3, goedkoop is, eenvoudige mekaniek en electrik heeft, en veel weg heeft van onze Hercules legermoto thuis. Tegen s'avonds heb ik een paar Minsken getest en beslissen we dewelke het wordt. Graag had ik een rode bolide bereden maar het wordt nen blauwe. Er worden nog wat aanpassingen aangebracht en de volgende dag pikken we onze Minsk op. Fier maken we onze parade door het oude stadsgedeelte om met ons ding te pronken en de straatjes te vullen met een lekkere 2 takt doemp.

Op 30 december vertrekken we vanuit Hanoi richting Noordwest. In tegenstelling tot Bangkok is het hier koud en vree bewolkt. Onze route gaat langs Hanoi - Mai Chau - Son la - Than Uyen - Viet Quang - Ha Giang - Dong Van - Meo Vac - Bao Lac - Cao Bang - Lang Son - Halong Bay - Hanoi. Een tourken door het noord westen en oosten van ruwweg 1000tal km op een 10 tal dagen.

Gisteren een kleine 100km uit Hanoi gereden. Het eerste stuk om uit Hanoi te geraken was een beetje chaotisch maar is ons op ons gemaksken gelukt. We doen het langzaam. Om maar eens een getal te noemen ...in Vietnam wonen 80 miljoen mensen en rijden er 40 miljoen scooters rond. De straten zijn aldus volledig bezaaid met scooters die zigzag zonder enig besef van gevaar, al klaxonerend en alle richting door elkaar, volgens de gouden Vietnamese regel 'TRY NOT TO HIT' zich voortbewegen. Eenmaal uit Hanoi is het rustig op de baan, zelfs op de highways. Wij nemen Highway 6 richting Son La. Het is koud op de moto en we hebben aldus al wat extra kledij moeten aanschaffen...dit is niet evident aangezien alle Vietmamezen extreem klein en smal zijn.

De moto doet het goed so far! In tegenstelling tot onze BMW moet er aan de Minsk wel elken dag gesleuteld worden. Allemaal simpele prullen maar ik heb liever dat het in orde is...ketting aanspannen, olie verversen, remmen kuisen en aanspannen, lucht en benzinefilter kuisen... questie van bezig te zijn en het ding zo lang mogelijk draaiende te houden. Ben benieuwd wat ik morgen weer kan lospeuteren....Den Belarus Minsk staat bekend voor zijn vele kleine problemen die overal wel op te lossen zijn. Den eerste Minsk werd geproduceerd in 1945 in Rusland en zoals ge kunt verwachten van de zeer innovatieve Russen is er op vandaag nog niets gewijzigd aan de moto. De Minsk was vooral vroeger het fameuse werkpaard in de bergen in het noorden van Vietnam, een Minsk kan namelijk alles vervoeren van gebonden buffels, andere motos, 6 personen tot 10 bakken Bia Hanoi (plaatselijke Stella) en tv's.....de Vietnamees is inventief genoeg het op een of andere manier te attacheren. Op vandaag heeft den spotgoedkope chinese scooter zijn intrede gedaan.

Voor derest bolt den Minsk vlot. Ons speciaal zadel zit extreem comfortabel, zelfs beter dan dat van den beamer. Het enige klote aan dit machien is hetzelfde als bij de Hercules legermotos....het maakt oh zo verdomd veel lawaai en massas doemp. Ik rij aldus met oordopjes, op die manier valt het mee.

Het is koud op de moto. We hebben al onze kledij aan maar desondanks blijft het koud. De zichten bestaan vooral uit rijstveld vlaktes, stilt huizen en karst bergen. De dorpjes waar we doorheen trekken zijn bewoond door witte Thai tribes die in de typische stilt huizen op palen wonen. Door de lage bewolking is er soms plaatselijk wel wat mist waardoor we soms geen jota zien...meestal duurt dit maar een paar km.

Vietnam is het eerste land op onze route waar het immens moeilijk communiceren is met de locals. Zelfs een stadsnaam uitspreken, lukt ons niet. De Vietnamese taal gebruikt het Latijns script en is aldus theoretisch leesbaar voor ons, maar toch verstaan ze geen jota van onze preparaten. Bvb. het Stadje Son La, lijkt heel eenvoudig uit te spreken maar als wij het als 'Son La' uitspreken op een 10tal km vandaan van de stad op de hoofdbaan ernaar toe, kijkt iedereen ons aan precies dat we vragen waar 'tenberg' ligt. Ondertussen hebben we door dat we Son La moeten uitspreken als Son LaaaaAAAAAAAA, enkel dan worden we wijslijk een richting uitgestuurd. Ook het bestellen van ons eten loopt moeilijk. De menus zijn puur in het Vietnamees samengesteld, als er weliswaar al een menu bestaat. Lonely Planet en ons 'Point it' boekje helpen maar toch slagen we er slecht in iets hoog gastronomisch op ons bord te krijgen. We doen ons best...blijven proberen en wie weet binnen een paar weken lukt het ons wel iets beter. De Vietnamese taal of de klanken die ze hier gebruiken zorgen aldus voor hilarische taferelen...lachen gegarandeerd... en soms ook wat honger!

Ons stuk toer in het noordoosten vanaf Ha Giang loopt op een paar km van de Chinese grens. Om deze grenszone te bereizen heb je een permit nodig. In het immigratiekantoortje van Ha Giang gaan we deze afhalen. Dit loopt niet zo vlot. De bediende van het loket spreekt geen Engels en belt een vriend (lees lokale gids) op. Ze maken ons wijs dat we enkel een permit krijgen als we een lokale gids mee op sleeptouw nemen, het kan namelijk gevaarlijk worden in dit grensgebied. Allemaal dikke zever, denken wij en op mijn zeer directe manier stuur ik de man den bos in. Ebru gaat op haar subtiele manier terug af op de beamte met onze pasporten en toont 10 dollar (de normale prijs voor de permit). We vullen een paar gegevens in op een papiertje en 5 minuten later is onze permit geflikt. We vieren dit met een paar dikke pinten en smeden verder onze plannen voor de komende dagen.

De komende dagen bestaan uit vele surrealistische views gevuld met rijstvelden, rietplantages, hoge limestone bergen, pictoresque dorpjes, kleurijke marktjes, .... we stoppen veel onderweg om op en top te genieten van de views. De meeste wegen zijn leuke kronkelige asfaltwegen met quasi geen verkeer...het is super om hier te bollen.

We keren terug naar Hanoi, herschikken onze baggage (nu voor 7 weken), eten veel lekkers, kopen nog wat extra wisselstukken in, schaffen ons kniebeschermers aan, ontmoeten andere toffe toeristen op den Bia Hoi corner in het oude stadsgedeelte (lekkere frisse pinten van het vat voor 2500VD = 1/10de van een euro),....

Ons volgende stuk van de reis gaat van noord naar zuid Vietnam via de Ho Chi Min highway.