Vanuit ha Tien nemen we voor een 4-tal u een omgebouwde vissersloep naar het Phu Coc eiland. De moto wordt elegant aan boord gesukkeld en wij nestelen ons ergens op de harde houten bankjes binnenin de sloep. Eenmaal we vertrekken worden er hammoks uitgedeeld en verandert het benedendek in een slaapzaal. Wij leggen ons ook lekkerlui en houden ons kalm want de zee staat wild en we voelen ons al mottig genoeg. Plotseling vliegt er vanalles naar binnen via het raam op de dame naast Ebru. Het blijkt al gauw niet om zeewater te gaan maar om halfverteerde rijstbrokken.
10 minuten later is het aan Ebru, ze kan zich nog gauw naar buiten spoeien. Ik blijf rustig liggen, probeer rustig te ademen, hou mijn ogen dicht en wacht op betere tijden. Een pilleken Touristil had wonderen kunnen doen maar we waren het rats vergeten. 20km noordelijker dan gepland worden we gedropt op het eiland. Met man en macht wordt de moto 2 meter hoger van boord getild. Langs een compleet verlaten grindweg, rijden we tot Duong Dong.
De volgende dagen gaan we op zoek naar de beste beaches van het eiland, eten kilos crab in tamarine, rijden we kilometers over Long beach tot we er letterlijk bij neervallen, en bereiden we ons mentaal voor op het einde van onze Azie reis. Phu Coc herbergt nog steeds een paar van de meest secluded stranden in de wereld... perfecte plaats voor ons om een korte nabeschouwing te maken van onze reis tot zover.
|
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten