Lekker heet Bangkok

We nemen ons nen taxi naar een districtje, Thewit juist buiten de drukte en juist naast de rivier zodat we snel met de busboot overal heen kunnen. Het is hier zo efkes 33 graden en aldus heel warm vandaar zoeken we een leuk kamertje met airco. Eenmaal aangekomen in het hotel om 2u30 in de namiddag en een goe doucheken gepakt, vallen we gelijk bakstenen weer in slaap. S'avonds verkennen we nog efkes heel kort de buurt en eten ons eerste Thaise pikante wokschotelken. We slapen lekker uit, beter gezegd Ebru slaapt uit. Ik ben deze morgen een leuke ochtendwandeling gaan maken door de plaatselijke marktjes rondom ons hoteleken en heb voor voor morgenavond reeds een pedicure sessie geregeld voor mijn Shrekachtige eeltvoeten.

Vandaag naar de weekendmarkt geweest, dit is een immens grote half overdekte thaise markt waar ge alles kunt terugvinden, van wilde apen, slangen, katachtigen,.. merkkledij...leuke eetstalletjes..meubels...ge noemt het maar op en het staat er wel ergens. Wat ons fameus opvalt is dat de meeste produkten die verkocht worden (meeste bezoekers zijn Thais) echt van goede kwaliteit zijn en aldus niet zo spotgoedkoop....maar voor ons wel nog goedkoop genoeg. Door ernstige capaciteitproblemen van onze baggagedragers (lees rugzak) hebben we onze aankopen beperkt tot 3 t-shirts en een bikiniken... We zijn geen grote shoppers maar hier hadden we ons wel heel gemakkelijk eens kunnen laten gaan....we sparen ons tot Vietnam ..

Morgen gaan we op Vietnam visa jacht en genieten we verder van de stad. Het is echt leuk vertoeven hier in Bankok, tov 5 jaar geleden is de vervuiling veel verminderd, openbaar vervoer is demax (ik haat normaal openbaar vervoer) en het verkeer is totaal niet zo chaotisch meer... het is natuurlijk wel weekend geweest..we zien wel wat dat geeft de komende dagen.

Op zondag 23 december zijn het verkiezingen in Thailand. In september vorig jaar haalden de Thaise militairen coupgewijs een streep door 's lands democratie, officieel met de bedoeling de democratie te redden. Oud-premier Thaksin Shinawatra is in ballingschap in Londen wordt beschuldigd van corruptie in verband met controversiële grondaankopen in Bangkok. De miljonair, die naar Engeland is verhuisd, kwam onlangs in het nieuws toen hij de nieuwe eigenaar werd van de topvoetbalclub Manchester United.

Koning, Rama 9 is extreem populair. Op 5 december is meneer 80 jaar geworden. Dit is een paar weken geleden uitbundigd gevierd. Zelfs op vandaag loopt nog 1/3de van de Nepalezen nog met zijn gele-roos ' we love our king' polo rond. Het is wel duidelijk dat op vandaag de koning eenheid brengt in Thailand. De troonopvolger, zijn zoon is ver van populair, een soort playboy typken a la onze Laurent... niemand weet echter hoe het verder moet na den Rama 9.

We pikken vandaag ons Vietnam visa op en vliegen morgen op Hanoi.

Ergens onderweg weer onderweg

We zijn op donderdagnacht om 2u25 vanuit Istanbul vertrokken naar Delhi. Deze vlucht ging heel vlot aangezien we 4u van de 5u30 vliegen, goe aan het pitten waren. Voordat we zelfs de eerste keer naar onze klok keken, sprong het lichtje van de gordels aan en kwam de melding dat we begonnen af te dalen.... zo is vliegen een feest!

In Delhi stond ons 20uur wachten te wachten vooralleer we verder trokken naar Bangkok. Bij het binnenkomen van de transithal, kreeg ik het al snel fameus op mijn zenuwen. Het idee van in deze kleine oncomfortabele hal, 20 u te moeten wachten, kon ik nie aan. Ik probeer aldus nog gauw een transit visa te regelen om toch naar buiten te kunnen en ergens in een hoteleken te kunnen overnachten. Er komt teveel bij zien om dit te arrangeren en tijdens mijn zoektocht wordt ik al snel heel moe waardoor ik terug bij Ebru ga en mij afkap naast haar. In de ganse transitzone zijn er 5 handige ligbanken waar we comortabel kunnen liggen en slapen. We palmen 2 banken compleet in gedurende 20u. Deze banken liggen in het midden van de mensenstroom tussen de immigratie en de security check. Er is aldus wel wat beweging en we worden meerdere malen vreet scheef bekeken omdat we plaats voor 6 man inpalmen. We trekken het ons gene zak aan en knorren lekker verder in de voor deze transithal, deluxe comfort loge zetels, het zijn tenslotte wij die 20u moeten wachten...hihi

Tot onze grote verbazing vliegt de tijd enorm. We slapen soms stukjes van 2-3u aan een stuk. Lezen in ons boek, spelen wa kinderspellekes, kijken rond naar het leven rondom ons, denken meerdere malen aan Tom Hanks in de film The Terminal waar hij 9 maanden in de transitzone verbleef wegens pasport problemen, leren andere lange transit passengers kennen en wisselen onze reisverhalen uit... echt het is nie te geloven maar de tijd is gevlogen!! gelukkig maar!

Om 5 u kregen we onze tickets en om 8u45 vertrekt onze vlucht voor 3u30 naar Bangkok. Deze vlucht vliegt na Bangkok nog verder naar China, Bangkok. Daardoor zitten er heel veel vervelende, lawaaierige oude chinese vrouwen op de vlieger. Met een paar korte afblaffingen kan ik de madamen rondom ons allesinds kalm houden.

We slapen alweer als een roosje op de vlieger en komen uitgeput maar voldaan van het wachten aan in Bangkok.

home sweet home

Onze treinreis van Boratphur naar Delhi heeft eerst 2, 4, 6u30 en tenslotte 9u vertraging. Al snel wordt het perron omgetoverd tot een gigantische slaapzaal. Wij relaxen, lezen ons boek en laten 'het leven zoals het is in een İndisch treinstation' tot ons komen. Normaal gezien wordt ik crazy van dit soort lang-wacht situaties op reis, maar blijkbaar heb ik al een beetje geleerd sommige dingen buiten mezelf... te laten voor wat het is en mij er niet druk in te maken...

Om 4 u s'morgens ipv 7u gisterenavond checken we uiteindelijk in in ons slaapcouchet samen met 2 jonge indische gasten. De treinreis verloopt extreem traag, de trein staat meer stil dan dat hij bolt.. het duurt dan ook liefst 16u voordat we in Delhi arriveren. Treinreizen gaat gepaard met eten, slapen, dagboek aanvullen, klapke doen met medereizigers, eten, dagdromend naar buiten staren, indommelen... en weer vanaf het begin...

We hadden een veilige tijdsmarge ingebouwd tussen onze treinreis naar Delhi en onze internationale vlucht naar İstanbul. Zo hebben we nog 1,5 dagen de tijd om het vuile, drukke Delhi te ontdekken.

İn Delhi doen we eigenlijk niets. We verblijven in de main bazaar van Paharganj op een paar minuten van Connaught place, het iets chiquere (lees properder) deel van de stad. We spenderen onze laatste rupees aan nen dikken dinner en een paar liters KingFisher van t'vat. Morgen vliegen we naar İstanbul. We zijn heel content dat we deze break/reunie hebben ingelast in ons jaartje reizen. Na een tijdje reizen vinden we het enerzijds gewoon mega om een paar weken door te brengen met onze families, anderzijds is het een gezonde break om er daarna weer fameus in te vliegen.

Het terugzien van de Ebru zusjes is uitbundig. Voordat we verder zuidelijk naar Tarsus vliegen genieten we samen van een paar dagen luieren, potje homefood koken, filmke kijken...

Een uurtje vliegen brengt ons in Tarsus. We kozen ervoor een weekje af te zakken naar het gezapige kleine stadje waar de ouders van Ebru wonen. Het is hier winter... winter in Tarsus is lichtelijk anders dan winter in Gent. Het is hier namelijk snel 20graden als de zon schijnt (300 dagen zon/jaar), het is dus de meeste dagen hier zeer aangenaam vertoeven. İk trek samen met Sadik op stap door de kleine steegjes van Tarsus om hallo te zeggen bij z'n beste maten. Ook in Tarsus wordt blijkbaar ons verhaal op de voet gevolgd en is er fameuze interesse in het vervolg. Met veel gesukkel doe ik ons geplande vervolg in het turks uit de doeken. Ebru geniet samen met haar moeder van de nodige shopping, visits, coiffeur,...

Elke avond worden we bij vrienden of familie hartelijk ontvangen om een hapje te eten....op z'n turks...

Samen bollen we met den wagen terug van Tarsus naar İstanbul. Een leuke dagtrip over/door de Taurus mountains langs het gigantische zoutmeer via Ankara tot Yesilkoy, een gehucht van İstanbul waar de zussen wonen (900tal km).

De volgende dag is wel zeer exciting... de belgische delegatie arriveert namelijk in İstanbul. Zowel ons moeder, Geert en de Babsie maar ook ons meter en de Sammie wagen zich aan een weekje İstanbul. 5 maanden zijn immens gevlogen maar toch is het weerzien simpelweg DEMAX! Sammie is nu 14 maanden en herkent ons natuurlijk totaal niet...maar hij is mega dat zal de volgende dagen blijken! Ons meter, ook 2de moeder genoemd is met haar 85 jaar ook van de partij en is door de Sammie weer in de fleur van haar leven.... Gedurende een weekje genieten wij,4 generaties op en top van het samenzijn.

We trekken op de zonnige dagen van Sultanamets Topkapi, Ayasofia langs de Bosphorus naar Taxim met de Galata toren. Een boottochtje op de Bosphorus richting Zwarte zee mag er niet aan ontbreken. De Sam snottert een beetje maar is zo blij door alle extra aandacht dat hij zijn eigen gesnotter compleet vergeet. De ne nenee neee neeen maar ook de eerst jA! jA! jA woordjes zijn hilarisch...het is een zeer leuk, flink, superlief ventje...we zijn er allemaal stekezot van.

Op de regenachtige dagen duiken we den gesloten bazaar binnen of gaan we samen in het hotel hamamen, zwemmeken en saunaken doen of gewoonweg uitgebreid tafelen en turks wijntje slurpen.

Op zondag is er een groots familie-reunie-diner bij de zus van Ebru. Als surprise krijgt iedereen van ons een '17-kleuren-Nepalese-zelf-gebreeen-muts' , dit als herinnering aan deze mooie dagen samen in İstanbul.

Onze laatste week İstanbul bestaat vooral uit vieren...Ayca verjaardag, Burcu verjaardag en op 20 december, het offerfeest...

Op 21 december vliegen we via Delhi naar Bangkok en een paar dagen later op Hanoi. We zijn er op en top klaar voor.... let the show go on!!!!

Jungle boys

Onze eerste 8u durende busrit van Kathmandu naar Sauraha, het stadje nabij het Chitwan tijger Park, verloopt comfortabelder dan verwacht maar .... een beetje verder.....

is den highway van oost naar west afgesloten... gisterenavond is er blijkbaar iemand verongelukt, sindsdien worden beide richtingen geblokkeerd, 'god weet niet wie' blokkeert de weg en eist 'god weet niet wat', het leger is paraat om elk moment in te grijpen.... wij stappen de kilometers file af op weg naar de vuuraard, op het moment dat we arriveren gaan de stokken ( de meeste Nepalese ordehandhavers hebben bamboestokken als wapen) in de lucht en wordt er heen en weer getrokken.... Ebru!Ebru! kom!kom! lopen!...maakt da ge weg zijt!

Een uur later komt er beweging in de gigantische file en bij valavond bereiken we onze bestemming na 12 ipv 8 u on the road. Dit hoort bij het reizen en geeft ons uitgebreid de tijd te socializen met de locals op onze bus.

Weinig Nepalesen zijn geinteresseerd in hun politiek, degene die dan toch interesse hebben in hun politiek zijn ervan overtuigd dat het arme Nepal een sterk leider nodig heeft en trekken de huidige 'monarchie en democratie' fameus in twijfel. İn tegenstelling tot Belgie slaagt Nepal er wel degelijk in een regering te vormen, al dan niet bestaande uit 7 partijen die het bijna nooit tot een akkoord brengen. Nepal is een land van politieke chaos, kent 72 verschillende bevolkingsgroepen, 70% van de bevolking is analfabeet... het is ook een land van uitzonderlijke natuurlijke pracht en praal met fantastische, zeer behulpzame mensen die hun energie halen uit hun geloof en familie.

Chitwan Nationaal Park staat bekend voor zijn grote populaties İndische Neushoorns en Bengaalse tijgers. İn het ganse park van om en bij de 1000m2, lopen 372 neushoorns en een 100tal tijgers rond in een zeer dense jungle. De portie geluk je aldus nodig hebt om een paar beestjes te zien rondhuppelen is immens groot. Wij besluiten voor 2 dagen de jungle tevoet in te trekken samen met onze 2 jungleboys gewapend met een sterke bamboe-stok...en wie weet wat we te zien krijgen... İn het begin is het wel eventjes wennen aan het idee zomaar naakt (zonder stalen kooi van een jeep rond ons) rond te stappen in den jungle ... maar na 8u stappen en ongeveer 1 wild varken en 2 wilde pauwen te hebben gezien....doet het ons weinig.

Bij een ondergaande zon lopen we dan toch een neushoorn tegen het lijf. Op een 5-tal meter van ons neemt het gigantische beest een avondbad. Het is niet zo exciting dan dat we verwacht hadden om op een paar meter van een rhino te staan. Ook al zijn we al een dag op stap door de wilde jungle, het ontbreekt ons aan 'the wild wild life' feeling. Een safari in Afrika voelt compleet anders aan, het gebeurt daar namelijk voor uw neus ... een horde leeuwen wacht geduldig een kudde antiloppen op aan de waterkant....op een paar dagen tijd kan je 1000den beestjes spotten...

Aangezien het kind in ons ontgoocheld is, bespreken we met onze gids onze missing feeling. Hij stelt voor de volgende dag door de dense jungle ons eigen pad te trekken en langs de rivier door de bufferzone terug te keren naar Sauraha. Het duurt niet lang of we zien een andere rhino, vele krokodillen, hertjes, ... Het is een zeer vermoeiende route omdat er geen paden bestaan maar het is wel bere om verse tijgersporen te kunnen tracken en de nabijheid van de tijger te kunnen ruiken.

Nepal bestaat in het noorden van oost naar west uit een vlakte. Dit maakt het eenvoudiger rond te reizen. De rest van Nepal ligt in de Himalayas en bestaat aldus uit een aards paradijs voor de avontuurlijke trekker.

Om onze verjaardagen te vieren, kiezen we voor een beetje luxe en charme in het Royal park hotel in Sauraha nabij het nationaal park. Elke dag van onze trip is een groot feest....en op deze dagen is het niet anders...we doen alweer ons goesting en huren voor een dagje een brommerken Honda hero, 97cc en gaan op ontdekking door de Taru dorpjes rond het nationaal park. De volle 97cc voelt wel beetje anders aan dan 1100cc, nie beter of slechter... maar anders... meer als een soort bmx met een motortje onderin ingebouwd.

Ook deze motor brengt ons alweer die fantastisch vrijheid, onafhankelijkheid... we gaan op motosafari door het 10.000 meren nationaal park maar krijgen enkel een paar krokodillen en herten te zien. Langs dit park leidt het pad ons door kleine zeer primitieve dorpjes opgetrokken uit leem met vele ons enthousiast toewuivende nepalese wondermooie kids. Onderweg lopen we een 20tal baby olifantjes met hun moeders tegen het lijf. Deze olifanten worden gekweekt in het breeding center en gaan tijdens de dag met hun begeleiders lekker lang gras (150=kg/dag)gaan smullen in het nationale park.

We installeren ons op het strand aan de oevers van de rivier met nen ijskouden Nepali İce en nen Bloody Merry. De zondsondergang over het NP is adembenemend. We smullen steak champion en na een paar pinten en cocktails maken we een evaluatie van wat al gepasseerd is en dromen we weg bij wat nog moet komen.....

LİFE İS BEAUTİFUL!!!!!!!

klein overzicht

16.352km

9 landen

981 l naft

181 dagen

0 pannes

0 platte banden

Top 5 momenten

- 350 km rit/5 dagen trip van Manali naar Leh - Ladakh,Noord-İndia

- 3 dagen camping in krater Nemrut nabij Tatvan - Oost-Turkije

- 1 week in ons eigen appartement in Esfahan - İran

- relaxen op huisboot op Dal Lake te Srinigar - Kasmir, Noord-İndia

- extra uitstap op klimatisatiedag tijdens Annapurna trekking naar İce Lake(4600m) - Nepal

- camping aan Pangong meer (4600m) - Ladakh,Noord İndia

Ebru's moeilijkste moment: grensovergang van Turkije naar İran

Tom's moeilijkste moment: 15u durende rit van Quetta naar Sukkur in Pakistan

t' zijn de laatste ....

Ons laatste stukje reizen met de moto door Azie gaat in!

We genieten er op en top van en beseffen elke dag meer hoe DEMAX reizen met de moto is. Na een 5tal maanden wordt reizen met de moto een 'way of life'...het is mega zo onafhankelijk rond te kunnen dolen. Toch vliegt de moto vanuit Nepal terug naar zijn stal. Van Belgie tot Nepal is het eenvoudig met de moto overland te reizen. De moto verder nemen langs ons traject brengt teveel rompslomp met zich mee ... geen overland grens tussen India en Myanmar....nodige dure gids en permits in China...lange afstanden in China, Mongolie en Rusland...

Pokhara naar Kathmandu passeert langs een typisch Newari, bakstenen dorpje, Bandipur. Questie van nie te rap te gaan, genieten we van dit dorpje en proeven we de plaatselijke dalbhat (rijst met patatten curry en dal) .

De weg dat Kathmandu binnenbolt, zit potdicht! vast!, totaal geen beweging in te krijgen. Op z'n moment is de moto schitterend, zelfs ons elegant machien... Op z'n Nepalees wring ik ons door de massa en na een half uurken over, door,links ,rechts te klefferen, rijden we het centrum binnen. Dit centrum is eigenlijk zeer ok, totaal niet zo chaotisch en druk zoals iedereen beweert... ook de lucht pollutie is veel minder dan verwacht. Snel heb ik een andere motorijder te pakken die onze richting uitgaat. Elke keer we namelijk een grote stad binnenrijden, vraag ik de weg aan de motorijders rondom ons totdat we iemand vinden die onze richting uit moet en ons alsdus ons kan voorrijden. Dit is veel veiliger en werkt keer op keer.

In Kathmandu gaan we een ganse dag op zoek naar een geschikt Cargo bedrijfje voor de verschepping. S'avonds kiezen we de beste, betrouwbaarste cargo man uit. Op 8 november zal de moto gepakt worden, de customs formaliteiten geregeld en de moto tenslote verstuurd worden. Maar eerst trekken we er nog een weekje op uit....

Patan, bekend van zijn Malla tijdperk, Durbar Royal Square ligt slechts op 5 km van Kathmandu. In ons familiehoteleken worden we leuk onthaald en vieren we samen met enkele vrienden van de uitbater op het rooftop, uitkijkend op de vallei, het komende Hindu festival. Dit gaat gepaard met het drinken van Nepali wine, allesinds zo noemen ze dat hier... Nepali wine is eigenlijk een zelfgemaakte brandy van 60-70%... echt straffen brol ma t'zijn sympatieke kerels vandaar kappen we een paar glazekes achterover.

In de Kathamdu vallei gaan we mountainbiken met de moto. Vanuit Patan gaan we offroad langs kleine padjes door kleine dorpjes tot de kleurrijke Lele vallei. Deze vallei is gekleurd door geel-orange bloemenvelden... echt prachtig en slecht 35km weg van de hoofdstad. In Baktapur settelen we ons voor 2 dagen om de oude stad te verkennen en van hieruit het SOS kinderdorp te bezoeken.

Ons Bezoek aan SOS kinderdorp in Sano Thimi op 3 november.

160 kids leven hier samen met hun SOS moeders. Het is duidelijk dat SOS bij opstart van een dorp opteerd voor een degelijke infrastructuur. Een dorp is in vergelijking met de omgeving zeer ordelijk en proper,... de kinderen worden van kleinsaf met een gezonde discipline opgevoed. We brengen een dagje door met de kids en de moeders in het dorp en voelen de huiselijke, familiale sfeer aan de lijve... De moeders die we leren kennen zijn echt typische moeder figuurkes, die fanatiek een warm nest creeren voor hun kinderen. De meeste kinderen arriveren bij de moeder al op jonge leeftijd en de moeder-kind relatie is daardoor zeer hecht. Met onze moto, chocolattekes en ballonnekes maken we onszelf populair bij de kids....Eind november wordt de eindrekening gemaakt van onze inzamelactie ten voordele van dit SOS kinderdorp.....dus als de storting nog nie gebeurd is... t'is de moment!!! ...

in Azie.

Vandaag verschepen we de moto. Het duurt op zijn Nepalees eVanuit Baktapur mountainbiken we verder met den beamer via Dulhikel naar Nagarkot. De wegen zijn spectaculair en we rijden een paar keer fameus mis...dit brengt ons op nog mooiere niet bestaande padjes .... ma via een droge rivierbedding proberen we terug op onze route te geraken....met veel leuk sukkelen en met de hulp van de locals geraken we terug een beetje op route. De wegen bestaan uit een opeenvolging van scherpe rotsen, massas zand, heel soms een stukje oud asfalt,... de hellingen langs de rijstterrassen zijn mega stijl en onze 1100cc komt op die momenten echt van pas...heel af en toe moet ons Ebru wel efkes afstappen want een stijle helling met veel bubbels is crazy met 2 op de bike + baggage. Dit pad is leuk entertainment en we genieten zo aldus extra van onze laatste kilometers en dagje om de moto in zijn box in te pakken, voorwiel eraf , tank leeg, batterij ontkoppelen... Ons packing bedrijfje heeft dit duidelijk nog nooit gedaan vandaar doen we eigenlijk alles zelf questie van zeker te zijn dat het goed gedaan is. Gelukkig helpt Craig, een australische motard ons om alles zo degelijk mogelijk stevig in te pakken.

Emotioneel afscheid van een machien, zeg maar nen reiscompagnon.... maar kop op...geen getreur ...er worden al vollop ambitieuse plannen gemaakt voor ons vervolg...

Ons verhaal gaat verder via Thailand, Cambodja, Laos, China, Mongolie en uiteindelijk Rusland per kajak, tuktuk trein, bus, fiets, mobillete, schoen, moto,.... maar nu zijn we toe aan een welverdiende vakantie.

Op 20 november vliegen we naar Istanbul om daar samen met onze families wat quality time door te brengen.... we staan te springen onze eerste voetbalmatch te spelen met onze Sammie!!! Een feestje te bouwen in een disco aan de Bosporus met Babsie, Geert, Aysa, Burcu en Hakan!!! Rond te dollen met de moeders langs den Ayasofia, Topkapi en een goei waterpijp te smoren !!!

Dit weekend is het Newali festival, een Hindu festiviteit dat gepaard gaat met veel bloemekes, veel bommekes, kaarskes, zingende kids, veel Hindu rituelen ter ere van het huis, de zaak, de hond, de karma,.....noem maar op ter ere van wat ...er is zeker een ritueel. Kathmandu leeft dit weekend, is prachtig versiert en er heerst een zeer uitgelaten sfeer. Wij laten het tot ons komen en genieten van alles rondom ons.

Annapurna circuit trek

Onze trekkingroute start van Besishar (841m) en gaat langs Ngadi, Jagat(1300m), Dharopani (1900m), Chame (2710m), Upper Pisang (3310), Braga (3400m), Ice lake (4600m), Yak Kharka (4107m), Thorung Phedi (4550m), Thorung La pass (5416m), Muktinath (3800m), Kagbeni (2766m), Marpha (2598m) tot Jomsom. De Annapurna circuit trek is zeer populair en het is blijkbaar eenvoudig slaapplaats en eten te vinden onderweg.

S'morgens ontmoeten we onze porter, Deep en stappen we voor een 5u avontuurlijke rit op onze TATA tourist bus. Na deze rit zijn we ervan overtuigd dat reizen met openbaar vervoer nog meer onverantwoord is dan reizen met onzen eigen beamer. Van Besishar tot Bhulbule nemen we een andere bus. Het traject dat deze bus neemt is volledig 'insane' voor jeeps en motos, laat staan voor een tot de nok geladen bus met 60 man in,30 man op en veel baggage.... we houden vol en zijn dolblij als dit gevaarlijk bustochtje achter de rug is.

Vanaf Bhulbule tot Jomson is het stappen geblazen. De komende 150km is er geen sprake van gemotoriseerd vervoer en wordt alles per muilezel of per mens getransporteerd. Na lang aandringen ben ik erin geslaagd Ebru te overtuigen toch een porter te nemen. Ik ben op zich al geen groot sportman en heb weinig zin om deze tocht te ondernemen met een extra last van 20kg op mijn rug. Deep is onze porter ... hij is een sympathieke kerel met een aanstekelijke lach, mollig, zelf wees maar vader van 4 kinderen. Op elk moment is het een plezier met hem rond te dollen, hij is er namelijk als we hem nodig hebben en op de andere momenten is hij onzichtbaar.
Ons pad vol muilezelstront brengt ons langs mega sceneries van watervallen, rijstvelden, pictoresque dorpjes, het leven zoals het is in de middle of nowhere, weides vol yaks.....

Door de afwisseling van de omgeving gaat het stappen ons heel goed af en hebben we elke dag zin in meer. De 3de dag is een echte klotedag. Desondanks de regen s'morgens trekken we er toch op uit in de hoop dat het enkel kan beteren. Just niks van, de godganse dag giet het non-stop bakken. Koppig als we zijn, blijven we doorstappen precies dat er geen wolkje aan de lucht is. We zijn oh zo happy als we arriveren in Chame en ons kunnen opwarmen rond de geimproviseerde kolenpottekes. Nen goeie slok Indian whysky doet deugd om ook ons inwendige terug wat op temperatuur te krijgen...

De volgende dagen mogen we van veel geluk spreken en bestaan enkel uit veel zon en veel manneschijn, veel sterrekes, veel zonnecreme,...

AMS, hoogteziekte is een raar beestje. We doen er alles aan om er zo weinig mogelijk last van te hebben.... 4-5 liter water/dag slurpen, ademhaling goed onder controle houden, geen sex en alcohol boven de 3000m bij het stijgen, nie forceren bij stappen ....Desondanks de vele preventie in de buurt, zijn er elk jaar een paar porters en jonge mensen die aan de hoogteziekte bezwijken.

De dag dat wij de pass oversteken (5416m), komt een jonge francaise van 21 om het leven door AMS. Het wordt je wel verteld dat dit gebeurd maar het is toch wel efkes fameus schrikken als het zo dichtbij u voorvalt.

Ebru is een echte klassebak berggeit. Op geen moment kan ik haar bijhouden als we klimmen. Bij het afdalen is ze iets midder hero en kan ik de wet van de gravity ten volle uitspelen.

Het oversteken van de pass nadert. Morgen vertrekken we om 6u langs een zigzag padje loodrecht voor 800m naar boven. Het is de bedoeling voor 11u de pass over te steken, nadien komt er namelijk een fameus sterke ijskoude wind opsteken die we kost wat kost willen vermijden. Op de pass warmen we efkes op in een theehuisje, nemen een paar fotokes, en spurten we naar beneden, vanavond slapen we namelijk 1500m lager. 800m klimmen is vermoeiend maar 1500 loodrecht naar beneden afdalen is ook geen lachertje.

We genieten na van onze mega prestatie met wat pinten... de komende dagen zijn er wel nog wa kilometers af te leggen maar grotendeels naar beneden. Vanuit Jomsom nemen we een 20 min vlucht langs de Annapurna range naar Pokhara. Deze vlucht is heel spectaculair en levert mega beelden op. Het is leuk een stukje van deze streek vanuit de lucht te kunnen bewonderen... ziet er allemaal nog zoveel beter uit...

Voor vertrek hadden we de moto volledig ingepakt in plastiek in ons guesthouse gestald. Bij onze terugkomst is het eerste wat doen...het uitpakken en proberen aan de praat te krijgen van ons machien......SHIT!!!!!!!!!!!! hij doet het niet!!!!

Vervolgens efkes ons gezond verstand proberen te gebruiken...

Batterie ok? ok,

naft? aanwezig,

lucht? aanwezig,

een vonksken? aan het geluid te horen waarschijnlijk nie aanwezig

Ondertussen heeft onze panne reeds veel bekijk opgeleverd en questie van er professional uit te zien, moet ik heel spontaan iets ondernemen. Waarom eens niet de bougies veranderen, ik heb er toch nieuwe mee en de oude gaan al 15.000km mee... Zeer elegant en met een mega zwier installeer ik de nieuwe.... je raadt het nooit... BRRRRRRRRR, BRRRRRRRRRRRRR

BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR,BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR,

BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

BROOOOOOOOOOOOOOOOOEEM!!!! HIJ DOET HET WEER!!!!

Ebru en ik zijn in onze nopjes en hebben zin in het vervolg van ons verhaal, dit keer alweer met ons beamertje.

Maandag 29 october vertrekken we richting Kathmandu ....

Nepal zonder petrol

De grens van India met Nepal is niet meer dan een paar hutjes, vrij verkeer van Indiers, buffalos en Pakistanen naar en van Nepal. Nepal op de weg is zeer gelijkaardig aan India, enkel is het veel rustiger, veel minder volk, verkeer en vanalles anders op straat, aangenaam cruisen aldus. West Terai, de zuidelijke provincie bestaat hoofdzakelijk uit vlakte.

We rijden van het grensstadje Mahendranagar naar Butwal en van daaruit naar Pokhara, de uitvalsbasis voor onze Annapurna trekking. De Maoisten zijn normaal zeer actief in deze provincie vandaar er op deze route vele controleposten zijn. Vorige week is er op deze weg een camion chauffeur om het leven gekomen tijdens een actie van de Maoisten. Uit solidariteit blokkeren truck chauffeurs reeds een paar dagen de Mahindra highway. Mits een klapken te doen laten de triest, woede chauffeurs ons toeristen toch passeren.

We leren een opmerkelijk Nepalees fenomeen kennen. Iedere groep studenten, vereniging, ...die maar enigsinds geld wil inzamelen voor een studiereis, een plaatselijk festival,... spant een koord over de highway en stopt al het verkeer. Ze verplichten iedereen een kleine donatie te geven. Wij willen dit gedrag alles behalve aanmoedigen en geraken meestal door met een drogreden.

De politieke situatie in Nepal is ver van stabiel en de rol van de koning wordt meer dan ooit in twijfel gebracht. Op het moment dat wij Nepal binnenrijden is het vrij rustig maar ...vorige maand was er een benzine probleem....benzine is niet zo onbelangrijk voor ons!

Nepal is voor vele produkten alsook voor benzine volledig afhankelijk van India. Reeds jaren is Nepal een slechte betaler en wordt de toevoerkraan vanuit India met zijn momenten gehalveerd questie van de druk wat op te drijven. Op die momenten is er in de steden bijna geen benzine te verkrijgen en ben je als toerist op rondreis natuurlijk wel geduveld. Wij spelen op zeker en sturen vooralleer we Nepal binnenrijden 20 kg van onze baggage naar Delhi, questie dat we op die plaats extra benzine kunnen steken en deze in Nepal binnensmokkelen... op die manier hebben we z'n autonomie van een 800km...wat wel voldoende moet zijn.

In Pokhara verwennen we ons nog eens goed op nen steak-frit met mayonaise, lasagna en wa pinten en brengen we alles in de gereedheid om 14 dagen te gaan trekken rond de Annapurna range.

S.O.S.

Op 10 november bezoeken we een SOS kinderdorp in Kathmandu, Nepal. Zoals velen in onze vriendenkring begint ook ons vader en moederinstinct lichtekes te tintelen. We beseffen hoe belangrijk het is voor kinderen om in een warm nest op te groeien en welke invloed dit heeft op de verder ontplooiing van het kind tot snotter, puber,... Het is ook in die familiekring dat kinderen leren wat respect, delen, verantwoordelijkheid nemen,..... oppikken.

Alle kinderen hebben het recht om op te groeien in een omgeving van liefde, respect en veiligheid. Met de liefdevolle zorg van het SOS-gezin en met goede scholing hebben deze kinderen de juiste basis om te kunnen bouwen aan hun eigen toekomst. De weeskinderen die ze onder onze hoede nemen, kunnen rekenen op hun blijvende hulp. Totdat ze helemaal zelfstandig zijn en op zichzelf kunnen wonen. Het unieke concept is gebaseerd op de volgende uitgangspunten: een eigen moeder, broertjes en zusjes, een veilig huis en samen in een SOS dorp.

Wij zullen zelf een kleine bijdrage doneren aan dit dorp, maar realiseren ons dat we hiermee de wereld niet verbeteren. U kan ook door 1, 5 of 10 euro te storten een SOS familie direct steunen.

1 Euro= 1 dag eten voor het ganse SOS gezin (8 kinderen en de moeder)
5 Euro= warme winterkledij voor 2 kids
10 Euro= schoolgeld voor 1 kind/ jaar

Praktisch
Schrijf 1,5 of 10 euro (of veelvoud) direct over op het SOS-kinderdorpen rekeningnummer 310-0403455-21 met vermelding 'Tom en Ebru'. Voor meer info surf http://www.sos-kinderdorpen.be/ .

De kids danken U!

Santi Santi

Na een weekje relaxen op het water in Kashmir, begint het te kriebelen om weer verder te trekken. Via Pathankot en Daramsala bollen we richting de provincie Uttaranchal. We houden halt in Chandigar om onze tickets naar en van Delhi/Istanbul/Bangkok te boeken. Chandigar is een aparte, zeer moderne, totaal niet Indische stad dat ontworpen is door de franse architect Corbutier 50 jaar geleden en bestaat uit sectoren, elk met hun eigen winkels, school en werkgelegenheid, huizen zijn enkel gericht naar verkeersvrije straten, veel groen in de stad en rechte brede avenues. Deze structuur staat in sterk contrast met de chaos in de andere Indische steden. Ook een apart gevoel na 1 maand rond te rijden zonder enige vorm van verkeersregels is dat hier effectief de belgische regels weer gelden. Ik laat het niet aan mijn hart komen en doe gewoon mijn ding.

Ons moto draait nog perfect na z'n 13.000km off en on the road. Wij daarentegen zijn dringend toe aan een groot onderhoud. Na een 3 tal maanden van dagelijks vele uren op de moto is ons lichaam toe aan een heropleving voordat we in Nepal aan de Anapurna trekking beginnen.

Richikesh ligt op onze route en is het yoga paradijs bij uitstek. Zelfs 'The Beatles' kwamen hier yoga volgen op het top van hun carriere om hun lichaam en geest te relaxen.

In hun spoor volgen wij op dit moment 5 dagen intensieve Yoga cursus bij Dr. Govinda. Ik had geen flauw idee wat yoga was. In Belgie is dit vooral populair bij de gepensioneerden, dus ik was vrij sceptisch tegenover een 5 dagen cursus. Govinda is een eigenaardig man van weinig woorden, zeer dedicated en slaagt erin ons voor de cursus te motiveren. Elke morgen en avond volgen we voor 2.5u zijn yogales. De les wordt ook gevolgd door yoga-teachers in opleiding en is voor ons een echte uitdaging. Ebru slaagt er vanaf het begin vrij goed in haar in elke pose te wringen. Ik daarentegen, ver van elegant en nul komma nul flexibel, leer beetje bij beetje mijn lichaam te draaien en keren in de gewenste positie.

Het doet ons deugd! Echt waar, na 5 dagen van op onze kop staan, op onze schouders staan, ons te stretchen in alle richtingen en te relaxen op ons matje, voelen wij ons als herboren en meer dan ooit te voren 'ready to go'!

Het wordt hier aardig warm tijdens de dag. Een duik in de heilige Hindu rivier, de Ganges, hier nog niet vervuild, zorgt voor de nodige verfrissing.

Haridwar is een ander heilig stadje aan de Ganges. Elke avond komen de Hindu's massaal naar de puja. De puja is een religieus ritueel uit respect voor de goden. Hier aan de Ganges vult een spectacel van vuur, bloemen, gebeden en traditioneel lawaai de oevers van de rivier.

S.O.S.

Op 10 november bezoeken we een SOS kinderdorp in Kathmandu, Nepal. Zoals velen in onze vriendenkring begint ook ons vader en moederinstinct lichtekes te tintelen. We beseffen hoe belangrijk het is voor kinderen om in een warm nest op te groeien en welke invloed dit heeft op de verder ontplooiing van het kind tot snotter, puber,... Het is ook in die familiekring dat kinderen leren wat respect, delen, verantwoordelijkheid nemen,..... oppikken.

Alle kinderen hebben het recht om op te groeien in een omgeving van liefde, respect en veiligheid. Met de liefdevolle zorg van het SOS-gezin en met goede scholing hebben deze kinderen de juiste basis om te kunnen bouwen aan hun eigen toekomst. De weeskinderen die ze onder onze hoede nemen, kunnen rekenen op hun blijvende hulp. Totdat ze helemaal zelfstandig zijn en op zichzelf kunnen wonen. Het unieke concept is gebaseerd op de volgende uitgangspunten: een eigen moeder, broertjes en zusjes, een veilig huis en samen in een SOS dorp.

Wij zullen zelf een kleine bijdrage doneren aan dit dorp, maar realiseren ons dat we hiermee de wereld niet verbeteren. U kan ook door 1, 5 of 10 euro te storten een SOS familie direct steunen.

1 Euro= 1 dag eten voor het ganse SOS gezin (8 kinderen en de moeder)

5 Euro= warme winterkledij voor 2 kids

10 Euro= schoolgeld voor 1 kind/ jaar

Praktisch

Schrijf 1,5 of 10 euro (of veelvoud) direct over op het SOS-kinderdorpen rekeningnummer 310-0403455-21 met vermelding 'Tom en Ebru'. Voor meer info surf www.sos-kinderdorpen.be .

De kids danken U!

Ons verhaal in de gazet!!!

Yoeeeehooeee!!! Ons reisverhaal wordt mega gevolgd door de internationale pers.... t'is te zeggen vooral door de Turkse en Vlaamse gazette.

De Turkse gazet
Hieronder komen de links naar de verschenen Turkse artikels.

7 juli 2007
http://www.pratikhaber.com/newsdetail.asp?NewsID=7150

De Vlaamse gazet
Hieronder vindt ge de links naar de reeds verschenen Vlaamse artikels, meestal verschijnen deze zowel in het Gentse regionale nieuws van de Standaard, Het Nieuwsblad en de Gentenaar.

We hopen via deze weg andere mensen te inspireren om hun dromen waar te maken. Het is voor ons natuurlijk ook een zeer leuke memory voor achteraf.

Het eerste artikel is verschenen op onze vertrekdag uit Asse op 22 mei http://www.gentenaar.be/Article/Detail.aspx?ArticleID=8N1CI7JV

6 augustus 2007
http://nieuwsblad.typepad.com/gent/2007/08/tom-en-ebru-op-.html

7 september 2007
http://nieuwsblad.typepad.com/gent/2007/09/tom-en-ebru-op-.html

30 september 2007
http://nieuwsblad.typepad.com/gent/2007/09/tom-en-ebru-o-1.html

12 october 2007
http://www.gentenaar.be/Article/Detail.aspx?ArticleID=371IK7KJ

De nieuwe artikels zullen aan deze lijst worden toegevoegd.

Van gompa naar gompa door beverland

Onze route vanuit Leh gaat westelijk richting Kargil en passeert langs de gompas van Likir en Lamayuru. We nemen onze tijd en genieten van de Indus en Zanskarvallei. In Likir verblijven we in een zeer familiale guesthouse nabij de gompa. Ebru amuseert haar alweer kostelijk met de klein mannen. In Lamayuru springen we vroeg uit ons bed omdat we de puja willen bijwonen. De puja is de boeddistische ochtend gebeddienst in de gompa. Een 20-tal jonge mon-kids van rond de 12 jaar rattelen non-stop, gedisciplineerd allerlei gebeden af gedurende 1 uur, een crazy bedoeling maar de kids zien er happy uit.

Onze tocht door de Suru vallei start in Kargil. Van hieruit gaat de rotslechte weg richting Padum, 1 van de trekkers paradijsjes in Ladakh. Questie van onszelf en de moto een beetje te sparen op dit pad, dat vooral uit hopen stenen bestaat, gaan we langzaam (ong 20km/u). De vallei kijkt uit op een paar gletsers, de Zanskar rivier en wordt bewoond door vele bevers. Deze dik gevachte nieuwsgierige beestje liggen meestal languit te zonnen op de rotsen langs de oevers. Op de plaatsen waar we ons tentje opslaan, breekt er snel paniek uit onder de bevers... indringer! indringer! .... stress in beverland! Tijdens het rechtzetten van de tent wordt er nerveus heen en weer gehoppeld van het ene hol naar het andere en na een half uurtje keert de rust terug.

Nabij de Pensi La pass zetten we ons tentje op naast een gletsermeertje. Deze spot ligt op 4500m hoogte en kijkt uit op de gletser. S'nachts vriest het tot -10, we ritsen onze slaapzakken samen questie van bij elkaar genoeg warmte te vinden om in slaap te donderen. s'Morgens is de tent omgetoverd tot een iglo en we wachten tot de zon enige warmte verschaft vooralleer we uit ons warm hol kruipen. Vandaag keren we terug uit de vallei op weg naar de bewoonde wereld.

We nemen de shortcut van Sanku naar Drass. Dit is een nieuwe weg waarvan niemand eigenlijk exact weet ofdat hij nu al dan niet af is. Wij gaan ervoor en het begin van de weg is een mega, splinternieuw wegdek en brengt prachtige vergezichten. Ongeveer halfweg bestaat de weg uit dikke, verdomme echt dikke stenen, diepe riviercrossings ...heel langzaam maar nog vrij elegant trekt ons brommerken ons alweer hierdoor. Plotseling loopt de weg dood in het midden van een kleine hoogvlakte.... ja wat nu...? Heel in de verte kunnen we weer een weg bespeuren, we maken ons eigen pad over/door en rond de rotsen en met veel moeite bereiken we het vervolg van de weg, maar ook deze weg trekt op niets....Door de slechte weg komt er hier echt geen kat langs, dit maakt deze shortcut door de Suru vallei tot een leuk avontuurtje.

We kijken er enorm naar uit om voor een paar dagen ons te installeren op een luxueuse houseboot op het Dal meer in Srinigar. Het is de moment om de modder, het stof, het ijs, alle vuiligheid vanonder onze oksels te krabben en ons eens goed te laten verwennen. Er zijn een 1500tal houseboats in Srinigar, de hoofdstad van Kashmir, in den tijd konden de Engelsen namelijk geen land kopen en hebben ze zich gevestigd op het water. Wij checken in op de "Ambassador" houseboot van Husam. Husam is een heel sympatiek man dat samen met zijn familie deze houseboot bezit. We worden hartelijk ontvangen en verzorgd door de ganse familie. De familie leeft op een kleine zeer gezellige middenlandse zeeblauw geverfde keukenboot naast de onze. Elke dag hebben we in deze boot samen met de ganse familie ons kopje Kashmiri thee. Na een paar maanden ergens onderweg is het voor ons zeer aangenaam vertoeven in deze familiale sfeer op Dal lake. Met het kleine familie roeibootje, da noemt hier Shikara verkennen we het grote meer en genieten we elke avond van de zonsondergang. Het is hier laagseizoen en er zijn aldus zeer weinig toeristen.

We hebben onszelf sinds kort de Bora Bora nationaliteit toegekend. Dit om de vele korte saaie, 'where are you from?'-conversaties met de locals in te kleuren en aldus onszelf te entertainen. Niemand heeft een flauw idee waar Bora Bora ligt, dat maakt het ons eenvoudiger te pas en te onpas de leukste Bora Bora tradities uit te vinden.... entertain yourself!!!

Om 5u s'morgens huren we een sofa Shikara bootje met roeier en bezoeken we de floating vegetable market. Languit liggend scheren we over het water en zien we hoe langzaam het leven op Dal lake ontwaakt.

Na 3 dagen op Dal lake nemen we ons boeltje en verhuizen we naar het Nagin lake. Dit meer ligt iets verder en blijkt iets rustiger te zijn. We settelen ons hier bij de ' New Peony' familie voor nog een paar dagen meer relaxen, lekker Kasmiri tafelen....

Na de Kashmir oorlog India-Pakistan en de vele aanslagen door militanten is de situatie in Kasmir de laatste 3 jaar vrij peaceful. Het gebied zal altijd een moeilijk geval blijven aangezien het voor 80% uit moslims bestaat, maar toch tot het Hindu-India behoort. Het straatbeeld is nog steeds gevuld met militaire posten om de 500m. Op die manier probeert India artificieel de vrede te handhaven en de kleinste individuele militant acties de kop in te drukken.

Kashmir leefde en leeft nog steeds vooral van het toerisme. Tijdens de oorlog waren vele families genoodzaakt een andere bron van inkomsten te zoeken in Delhi. Hierdoor hebben vele families jaren uit elkaar geleefd. Op vandaag fleurt het toerisme in de streek weer op en zijn de meeste gezinnen weer herenigd. Familiewaarden zijn hierdoor nog belangrijker dan tevoren. Meestal leven 3 generaties onder 1 dak, ook op de kleine housebootjes.

Morgen vertrekken we richting de grens met Nepal. We hopen begin october de grens te bereiken.

Wild Pangong Lake

De weg naar Pangong lake is wondermooi en op het hele 150km traject komen we slechts een paar jeeps tegen. Onderweg aan een klein charmant meertje staan een paar legervoertuigen opgesteld, we stoppen uit nieuwsgierigheid op eens te piepen wat er te gebeuren staat. Het is blijkbaar een Hindu feestdag vandaag en een commandant van een plaatselijke eenheid samen met een paar van zijn mensen heeft zich geinstalleerd aan het meer om er een gezellige kaartnamiddag van te maken met een drankje en een hapje. We worden geinviteerd en krijgen een goeie frisse Kingfisher pint aangeboden. Na 1 pint is ons Ebru letterlijk en figuurlijk in de wolken, we zitten namelijk op 4500m en het blijkt dat den alcohol hier sneller zijne weg vindt naar ons Ebru hare kop.

Laat op de avond arriveren we aan het Pangong meer en zoeken we een spot om onze tent op te zetten. We ontmoeten Carl, een Oostenrijker op stap met zijn oud Mercedes pompiers camionet en installeren ons optrekje in den pikkedonker op een paar meter van het meer. Het zoute Pangong meer ligt den helft in Tibet en den helft in India, is omgeven door pieken van 6500m en ligt zelf op 4500m hoogte. De minste inspanning we doen, doet ons fameus puffen....

De laatste dagen was het hier prachtig weer maar vandaag is het ferm bewolkt en fris als de zon weg is. Het spectakel op en rond het meer bestaat uit een schouwspel van zon, grauwe donkere wolken, turquoise water aangevuld met regen en regenboog. In deze settings trekken we rond het meer op zoek naar eten. In een dhaba genieten we van onze mixed vegetable met chapati.

Die nacht wordt het wel heel erg wild niet in onze tent maar vooral errond. De sky boven het meer is pikzwart en er waait een fameuze wind over het meer. Onze tent krijgt het zeer hard te verduren maar wonder boven wonder, tegen al onze verwachtingen in, overleeft de storm.... Jan, Brenda en Andy nogmaals ferm mercikes om ons dit tentje kado te doen!!! Dit tentje zorgt ervoor dat we op de meest crazy plaatsen met de meest crazy views kunnen pitten.

S'morgens is het wat kalmer en kramen we onze boel op. Op de weg naar Leh moeten we een pass over van 5400m en we vrezen dat deze door het weer van vannacht zal ondergesneeuwd zijn. We wagen onze kans en vertrekken. Het is ijskoud onderweg maar de weg is sneeuwvrij. Op de pass krijgen we lekker warme cay aangeboden door het leger waarmee we onze bevroren vingers enigsinds een beetje kunnen opwarmen. Eenmaal over de pass komt de zon weer te voorschijn en tegen dat we Leh bereiken zijn we weer quasi volledig ontdooid.

Himalaya, here we are!

Na een lekker heet bad in de tempel van Vashicht, zijn we er op en top klaar voor om de Himalaya te trotseren. Ons pad leidt van Manali naar Leh. Het is heel populair hier nen Bullet Enfield te huren en daarmee dit pad te doorkruisen. Eigenlijk voor iedereen die zin in avontuur heeft, zijn midlife crisis niet weet in te vullen, of geen flauw idee heeft waarheen te trekken volgende zomer,.... vlieg op India, koop of huur een oud kraam van een Enfield en beleef Ladakh, Noord India. Voor de geinteresseerden surf eens naar http://www.endurohimalaya.com/.

We trekken een ruime 5 dagen uit voor het 500km traject. Soms is de weg in zeer goede termac, maar soms is het niet veel meer dan een rivierbedding. Beide zijn we verrast van de prestatie van onzen beamer. Juist voor we de Himalaya binnenrijden overschrijden we namelijk de 10.000km met enig gemak. Als de moto stabiel geladen is en eenmaal in beweging is, is het een mega machine die op elk terrein wel zijn manneke staat. Met zijn 450 kg, incl ons en de baggage blijft het wel een extreem lomp ding als het stilstaat. So far, so happy!

Ons traject gaat als volgt: Manali-Keylong-Sarchu-Pang-Leh. De indian road rules zijn enigsinds anders hier, normaal geldt het grootste lompste voertuig, zijnde trucks en bussen hebben altijd voorrang op alles en iedereen. Op deze bergpassen is de roadrule enigsinds jovialer, degene die op-hill rijdt, heeft en krijgt effectief voorrang onafhankelijk van zijn size.

Onderweg slaan we onze tent op op de meest pictoreske spots. Eerst gaan we op zoek naar wat eten in een plaatselijke dhaba. Deze dhabas, local restaurant in tent worden tijdens de zomer opgetrokken en bieden meestal enkel rijst, dal (linzen), eieren en patatten aan. De hoeveelheid linzen we eten is direct gerelateerd aan de hoeveelheid gas we die nacht zullen produceren. Eenmaal ons buikje dik gesmuld, zetten we onze tent op en kruipen we snel in onze slaapzakken. Als de zon onder is, koelt het namelijk enorm snel af tot onder 0C.

De laatste nacht verblijven we op de Moren plains. Deze hoogvlakte op 4800m wordt bewoond door de Khampa nomaden. Deze nomaden evolueren mee met de tijd en hebben geen kamelen of paarden om verder te trekken, maar splinternieuwe kleine TATA jeeps...

Het fameuze stijgen, afdalen en verblijven op hoge hoogte doet vooral mij geen deugd. Ebru heeft er geen last van en de moto doet op elk moment zijn ding. Ik word er vooral slaperig van, vandaar lassen we vele breaks in, het is namelijk niet echt een route waar ik het mij kan permitteren mijn concentratie te laten afzwakken. Het is fantastisch in dit landschap in te dommelen en wakker te sukkelen met grazende half wilde paarden rondom u.

Na 5 schitterende, stoffige dagen arriveren we in Leh, de hoofdstad van Ladakh. Op 1 september start hier het 14 daagse Ladakh festival en dit heeft menig toerist en vooral Israelliet op de been gelokt. We wannen ons al snel in klein Israel. Wat blijkt is dat Israellieten na hun legerdienst (2/3 jaar voor zowel vrouwen als mannen), er meestal voor een paar maand op uit trekken en dit meestal naar goedkope bestemmingen a la India, Zuid-Oost Azie en Latijns Amerka. Wij worden stekezot van die bendes maar proberen het meeste van onze tijd door te brengen met de Ladakhis. Zij zijn namelijk een heel relaxed en openhartig volkje, we kunnen er nog iets van leren...

Morgen kunnen we onze permit voor Pangong lake oppikken en trekken we er weer een paar dagen op uit.

Welkom in het land van TATA!

Op 16 augustus verlaten we vroeg op de dag Amritsar en bollen we richting de grens met India. Deze grensovergang staat bekend voor zijn dagelijkse, met veel show sluitings ceremonie. Rond de grenspoort tussen Pakistan en India zijn langs beide kanten tribunes neergepland. Dagelijks lokt dit een massa locaal volk om de ceremonie te bekijken. Wij bekijken de show vanop de Indische tribunes. Het bestaat vooral uit veel geroep, spastisch met de voeten getrappel van de soldaten, vlaggengezwaai, geroep 'HINDISTAN', .... Het belangrijkste stuk is het gelijktijdig neerhalen van de vlaggen. Het is onvoorstelbaar dat de Indische vlag een seconde vroeger zou beneden zijn dan de Pakistaanse of omgekeerd..

In Amritsar hebben onze darmen het zwaar te verduren. Geen flauw idee wat het ons alweer gelapt heeft... maar met een paar darmversterkers en een motiliumken wordt de overlast beperkt.

Amritsar, de stad rond de gouden tempel is een klein stadje dat massas Sikh pelgrims lokt, zeg maar het mekka van de Sikhs. Het Sikhisme is in de 16e eeuw pas ontstaan in noord India door het combineren van de elementen uit het hindoeïsme en de islam. Een mannelijke sikh is te herkennen aan een tulband op zijn kop. Omdat hij zijn hoofdhaar niet mag afknippen, wordt het haar met deze tulband bijeengehouden. Bij onze bezoeken rond de tempel werden wij meermaals benaderd door jonge en oudere Sikhs. Desondanks dat zij intens aan het bidden zijn, vinden ze het fantastisch een babbelken te slaan over Janpietpol. Ebru trekt vooral jonge kindjes aan die in hun beste eigenlijk goed engels een vragenronde op haar afvuren. Het is zeer schattig hoe de kindje gefascineerd aan Ebrus lippen hangen.

Onze route gaat verder noordelijk langs Dharamsala, het toevluchtsoord van de Dalai Lama en vele Tibetanen. Het ligt op ongeveer 1700 meter hoogte aan de rand van de Himalaya. De meeste mensen zijn hier Tibetanen en monniken. Ze zijn te voet gevlucht uit Tibet over de Himalaya en vinden hier rust. Het bezoek aan het museum over Tibet, heeft ons geraakt. De getuigenissen van de Tibetanen die gevlucht zijn naar India zijn confronterend. Ons plan om vanuit Katmandu door Tibet te reizen wordt waarschijnlijk gecanceld. In het noorden van India, in de provincie Ladakh dat grenst aan het vroegere Tibet leven vele Tibetanen ...

Op weg naar Daramsalam ervaren we aan den lijve wat mansoon juist is. Ik dacht dat we in Belgie enigsinds een idee hadden van wat veel regen is... just niks van! Gedurende 2 dagen giet het bakken, vaten, camions... de wegen worden getransformeerd in rivieren, de rivieren worden omgetoverd in woeste, kolkende stromen. Door de hevige regen is er onderweg een brug ingestord en rijden we samen met een duo Indiers op de scooter om. Dit brengt ons langs kleine overspoelde zandwegjes toch op onze bestemming. In begin voelt regen nat aan, maar eenmaal je kletsnat zijt, doet het je niks meer.

Wie India zegt, zegt TATA. Staal, ottos, camions, bussen, telecom,.... noem het maar op, alles draagt het merk TATA en behoort alsdus toe aan mister TATA.

In Manali bereiden we ons voor op onze tocht door de Himalaya. De 500 km weg van Manali naar Leh staat bekend als de hoogst (of 2de) bereidbare weg en een van de meest adembenemende routes in de wereld. De weg is rotslecht en gaat over een paar passen boven de 5000 meter. Allerlei parts van onze moto zijn fameus verroest, we beslissen van deze een beschermlaagje red oxide te geven vooralleer verder te trekken. We demonteren de stukken en richten ons balcon met zicht op de vallei in als atelier.

' 2 belgen vermist in Iran'

Voor alle duidelijk!!! Ebru en ik zijn veilig en wel in Amritsar, Noord-India.

Stefaan en Carla zijn ontvoerd ten zuide van Bam, richting Zahedan. Een week voordien hebben wij dit traject doorkruist in companie met andere voertuigen. Op dit smokkeltraject is zeer weinig verkeer. Er rijden wel continu fel blauwe typische Iraanse Saiba pick-ups op en af vol met gesmokkelde naft. Wij blijven op deze baan continue samen in groep en stoppen enkel voor naft en water. Onderweg is er niets speciaals dat ons opvalt en dat het onveilig maakt. We arriveren zonder problemen in het grensstadje Miyaneh.

Al snel hebben we tijdens onze doortocht door Pakistan beslist, asap door te steken naar India. De situatie is hier gespannen. De regering gaat namelijk openlijk de strijd aan tegen terrorisme en arresteert iedereen die maar iets te maken heeft met de Taliban. Nadat het leger de militanten in de rode moskee in Islamabad heeft aangevallen, is de situatie in Pakistan nog meer stressed. Als overlander met opvallende moto worden wij geen moment gerust gelaten door de politie. Ze vrezen namelijk voor een aanval op toeristen. Het zou een eenvoudige manier zijn voor de extremisten, Pakistan in een negatief daglicht te plaatsen in het internationale nieuws.

Op 10 dagen hebben we Pakistan doorkruisd, een slordige 1800km (traject Taftan-Quetta-Sukkur-Multan-Lahore-Wagha). Ons grootse plan om de Karakoram highway en omgeving rond te trekken hebben we uitgesteld. Het staat nog steeds op ons verlanglijstje om t'magnifieke noorden te discoveren. We vliegen later wel eens tot Gilgit om van daaruit de 8000ders te bewonderen.

We genieten nu op en top van de relaxedheid van de Indiers hier in Amritsar. Amritsar is het mekka voor de Sikhs... wordt vervolgd

Escorte door Pakistan

In Bam, onze laatste stopplaats in Iran lopen we 3 nederlanders tegen het lijf. Bert, Ton en Mirjam reizen iets sneller en willen in 4 weken met hun Ford Transit camionnetje in New Delhi geraken. We beslissen het 'risicovolle' gebied door Pakistan tot Quetta samen te reizen.

Het stadje Bam is een triestig verhaal. Op een vroege ochtend in 2003 slaat het lot toe en treft een aardbeving de stad. 25000 mensen,1/3 van de inwoners overleven de schok niet, een ander derde is gewond, een ander derde is moeder,vrouwlief, vader, broer ... en/of zus verloren en sterk getraumatiseerd...

Voordien was Arg-e-Bam, 1 van de grootste toeristische attracties van Iran omwille van zijn citadel en zijn oude stad die hoofdzakelijk opgetrokken waren uit klei en leem. Unesco probeert te redden wat er te redden valt ... maar op vandaag, 4 jaar na de aardbeving is er nog maar weinig gebeurd. De moderne stad is een grote construction area. Alle wegen liggen volledig open, geen enkel huis staat reeds recht, de plaatselijke middenstand heeft zijn winkels opgetrokken in over-zee containers, de bazaar is een groot container park. Kort na de aardbeving was er massaal veel financiele hulp beloofd maar deze is nooit gearriveerd. Mensen zijn nog steeds zeer diep droevig en missen de energie om hun stad verder op te bouwen...

We zijn heel blij en meer relaxed doordat we samen met de nederlanders de komende dagen kunnen reizen. De zone waar we door moeten, aan de grens tussen de provincies Kerman en Sistan-Baloechistan, geldt als onveilig omdat er veel bandieten en drugssmokkelaars actief zijn. Het gebied ligt op een kruispunt van drugsroutes uit Afghanistan en Pakistan.

We vertrekken vroeg op pad uit Bam. Hier in het Zuid-westen van Iran wordt het moeilijker om aan legale, goedkope benzine te geraken. Duizenden liters worden dagelijks naar Pakistan gesmokkeld waar het voor 10X de prijs verkocht wordt... Meestal slagen we er toch in na een 30-tal minuten met een volle tank goedkope naft weg te rijden.

Na een lange dag rijden arriveren we in Miyaneh, het Iraanse grensstadje. Onderweg hebben we enkel de nodige tankstops gemaakt om problemen te vermijden. Bij valavond, kunnen we nog net de Iraanse grenspost binnenrijden. Binnen de omwalling van de grenspost is het veilig en verblijven we in een hoteleken. We leggen onze laatste roepies samen en kunnen nog net slapen, eten en wat water aftrochelen.

Om 8u, Iraanse tijd, 9u30, Pakistaanse tijd regelen we alle formaliteiten en een uur later zijn we klaar om onze weg te vervolgen....De nederlanders hebben geen carnet (customs papier voor tijdelijke import wagen), en mogen aldus niet verder. De weg van Taftan naar Quetta loopt op 25 km afstand parallell met de Afghaanse grens en het is aangeraden deze oversteek in convoy te ondernemen. We zijn dus sollidair met de nederlanders en drinken menig kop thee in het custom bureeltje.

Om 16u krijgen ze de toestemming te vertrekken op voorwaarde dat ze een kerel van de customs meenemen tot aan de grens met India. Er zit niks anders op en we vertrekken voor 300km richting Dalbandin (klinkt als een bandietendorpje en dat is het ook!). Onderweg is de weg in het algemeen goed, sommige stukken zijn door de mansoon volledig weggespoeld maar dat levert nog enig leuk offroad traject op. Den donker valt en de wind waait hard waardoor er zich zandduinen vormen op de weg... opletten geblazen... Gearriveerd in Dalbandin worden we rechtstreeks naar het politie bureel geescorteerd. We parkeren ons op de binnenkoer en rollen onze slaapzakken uit op het dakterras.

Bij zonsopgang rijden we verder naar Quetta. De weg door de woestijn van Dalbandin tot Quetta is oerslecht, vol wegverzakkingen, wegenwerken, ... gelukkig kunnen we een stuk van onze baggage kwijt in de camionette waardoor de moto toch wel een pak wenbaarder is. Ergens midden op onze route drinken we een kopje thee maar onze politie-escorte is zeer nerveus en wil dat we asap verder trekken. Achteraf blijkt dat we slechts op een paar km van de Afghan grens zitten.. het is een lange, vermoeiende dag maarAangekomen in Quetta checken we snel in in het Bloomstar hotel. Een basic hotel met een zeer aangename binnentuin. We kunnen een paar Pakistaanse pinten bemachtigen en bekomen samen van onze dag. Het is heerlijk vertoeven in de frisse grasgroene tuin. In Baluchistan is bier bij wet verboden maar kan je her en der in bepaalde hotels wel een pint vinden.

De volgende dag blijven we in Quetta wisselen we geld en verkennen we de stad. We zijn niet echt op ons gemak door alle nerveuse politie aandacht van de laatste dagen en relaxen verder in onzen hof. S'nachts om 4u worden we vanuit ons hotel geescorteerd uit de stad richting Multan.

Vanuit Quetta zijn er 2 wegen richting Multan. De eerste optie ligt noordelijk, gaat door de bergen, is zachter van klimaat, ongeveer 600km, een slechte weg zonder faciliteiten en trekt door het gebied van allerlei tribes. De andere weg is zuidelijk, vlak, snikheet, heel vochtig klimaat, een vrij goede weg met veel faciliteiten, 900km en veilig. De noordelijke route is gegarandeerd prachtig en een waar avontuur om door te trekken. Wij kiezen voor de veilige weg.

Het eerste stuk gaat door de bergen en door het vroege uur is het nog niet te warm... maar beetje bij beetje wordt de lucht vochtiger en is het puffen... en ik dat dacht dat Tarsus (hometown van Ebru) heet was. Smeltend bollen we tot Sukkur, midden in de vruchtbare Indus-laagvlakte, slechts 400km noordelijk van de Arabische zee.

We worden nog steeds ganse dagen geescorteerd en vinden dat maar niks. De flikken zijn wel heel sympatiek maar t'is klote om continu achtervolgd te worden. In sommige districten stuurden ze 2 politieagenten mee op een mobilette als patrouille. Nadat ik tweemaal deze mobilette achter ons gelaten had, beslistten ze vanuit Lahore om toch jeeps met ons mee te sturen.

We zijn nu reeds een paar dagen in Lahore. In het internet cafe was Ebru op zoek naar ons laatste artikel in de Gentenaar, wanneer ze plots leest "2 belgen vermist in Zuid-west Iran". Dit was wel even schrikken aangezien wij zonet door dit gebied getrokken waren. Snel heb ik thuis op de hoogte gebracht dat we reeds in west-Pakistan gearriveerd waren en dat wij aldus safe zijn. Desondanks dit bericht is er blijkbaar toch enige onrust ontstaan aan het thuisfront, wat wel zeer goed te verstaan is...

Een paar dagen voordat we de grens met Pakistan wouden oversteken (begin augustus) , zijn we op zoek gegaan naar andere reizigers die dezelfde richting willen uitgaan. Zo hebben we via via Stefaan en Carla leren kennen. We hadden het idee samen dit riskante stuk door te reizen maar zij zouden pas rond 10 augustus de grens naderen. Dit kwam slecht uit met ons plan en wij beslistten alleen door te trekken ... aan Arg-e-Bam liepen we dan Ton, Bert en Mirjam tegen het lijf...

14 augustus is "Independence day" in Pakistan. Een dag om ons zeer low profile te houden en aldus geen grote menigtes op te zoeken. We besluiten het Lahore Fort, de Badshahi moskee en het oude stadscentrum te bezoeken. De stad lijkt te slapen, het is extreem rustig op straat...tot we met onze ritcha aan het Fort arriveren...massas volk op straat...zoals de gentse feesten op een zomerse 20ste juli avond met dit verschil dat iedereen geinteresseerd is in ons. Iedereen wil een hand, een foto... we ontsnappen naar het Iqbal park aan de overkant van de weg maar daar is het t'zelfde lieken... 10 minuten later springen we in ritcha en trekken naar onze verfrissende hotel room... het wordt een dagje van schrijven, lezen, filmke kijken,...een relax dagje!

Uw feedback!

Wij kunnen zien dat onze website massaal bezocht wordt. Mercikes daarvoor!! Onder elk bericht, foto is het mogelijk op 'Reactie' te klikken en een korte feedback te geven. Op die manier kan je eenvoudig onze schrijffouten verbeteren,...ons verder inspireren....
We begrijpen wel dat sommigen onder ons moeten werken, gelukkig maar want het is vooral tijdens de werkuren dat de meesten naar onze website surfen.

Kisses, Selam, Greets van Tom en Ebru!!!!!

Iran, vroeger en nu

Bij het horen van het woord geschiedenis gaat er nog steeds een koude rilling door mijn lijf. Namelijk tijdens mijn collegetijd bij de jesuwieten van Aalst had menig geschiedenisleraar het slecht op met mij en ik met hen. Deze combinatie zorgde ervoor dat ik mij tijdens de zomervakantie mocht verdiepen in een of ander prehistorisch Paleolitisch onderwerp. Ik heb het overleefd en ben nu meer dan ooit geinteresseerd in wat ons vooraf ging. Hieronder een paar Iran facts voor degene die het hoofdstuk Perzie geskipt hebben. Hope you like it!

- Iran telt op vandaag 70 miljoen inwoners. 90% van de moslims in Iran zijn sjiieten, de andere 10% zijn soennieten. Wereldwijd is 80% van de moslims soenniet. Beide moslimgroepen zijn de volgelingen van de profeet Mohammed maar de sjiieten geloven dat zijn directe opvolger Imam Ali, de neef van Mohammed is. Daarentegen geloven de Soennieten dat de opvolger de kalief is, de pope van de moslims. Een belangrijk verschil tussen deze stromingen is de plaats van de imam. Deze islamitische geestelijke is binnen het soennisme min of meer de voorganger van de vrijdagse gebedsdienst in de moskee, maar binnen het sjiisme is zijn rol en zijn geestelijke gezag veel groter. Hij wordt geacht de gelovigen krachtig te leiden in hun strijd voor de islam en wordt gezien als spreekbuis zowel op godsdienstig als sociaal en politiek vlak.

- De geschiedenis van Iran in t’zeer kort

Alexander De Grote kon het hem niet laten en bereidde zijn Macedonie uit met het Perzische rijk. Daarna werd Iran vervolgens ingepalmd door de Arabieren, de Turkse Seljuks (voorganger van de Ottomans) en de Mongolen. In de 15de eeuw verenigde de dynastie van de Safawiden Iran. Zij voerden o.a. reeds het sjiisme als staatsgodsdienst in. Vele monumenten, squares, moskeen, paleizen vanuit deze dynastie fleuren op vandaag nog de Iraanse steden op. Wij hebben er mega van genoten in Esfahan, Tabriz en Qazvin deze highlights af te dollen. Op deze tocht was het genieten van een theetje, een local talk, een middagdutje in een parksken,...

De vorige eeuw was de Pahlavi dynastie aan de macht. De Shah, de koning van deze dynastie regeerde gelijk een dictator en het Iraanse volk werd aldus onderdrukt. Met hoop op een betere tijd brak de Iraanse Revolutie uit in 1979. De opstand van geestelijken, intelectuelen, middenstanders,... bracht de Shah ten val. De conservatieve Islamitische partij kwam aan de macht en gaf al de macht aan 1 persoon nml de Ayatollah Khomeini. De ayatollah is een hoge geestelijke Sjiietische titel voor een kenner van de Islam.

- Iran is sinds de Iraanse Revolutie een Islamitische Republiek. Het heeft een unieke staatsstructuur, die in geen enkel ander land voorkomt. De staatstructuur is afgeleid van het sjiisme. In deze staat moet de hoogste geestelijke alle wetsvoorstellen goedkeuren. Alle voorstellen die maar enigsinds tegenstrijdig zijn met de Koran halen het aldus niet.

Iraanse weetjes

-In de Islamitische staat Iran, Perzie zijn vrouwen zoals iedereen wel weet bij wet verplicht een hoofddoek en een tunik te dragen. De hoofddoeken komen voor in allerlei kleuren dus niet enkel in het zwart. Sommige vrouwen verstoppen zich volledig onder dit doek, andere vrouwen bedekken enkel het achterste gedeelte van hun haar, questie van in orde te zijn voor de wet. Geen hoofddoek dragen is dus strafbaar en sociaal niet aanvaard. Een tunik is een lange T-shirt dat de heupen en de kont bedekt. De mooie frisse karo rokjes van de ‘dams’ (dames van Maria) komen hier spijtig genoeg niet voor. Ebru had in Tarsus haar Iran tenu gekocht, een zwart hoofddoek en een zeer ouderwetse tunik. Eenmaal in Iran bleek dat het zwarte hoofddoek werd gedragen door de extreme supporters van het huidige regime. Ondertussen heeft Ebru er een 2de kleurijke tenu bij. Op de moto draagt ze nog steeds haar oude tenu, deze is namelijk zwart en blijft daardoor lang proper (lees: vuil maar zichtbaar proper).

- Een Iraanse trouwfeest gaat door in 2 aparte zalen. Een zaal waar de mannen uit hun dak gaan, een andere zaal waar de vrouwen hun dansken kunnen placeren.

- In de moskee bidden mannen en vrouwen apart. Bij het bidden worden namelijk allerlei buigingen gemaakt. Om te vermijden dat mannen afgeleid worden tijdens hun gebed door een vrouw voor hen die sensuele bewegingen maakt in haar chador, hebben ze maar besloten overal 2 aparte gebedruimtes te voorzien

- De moslims bidden normaal 5X per dag. Questie dat er toch nog iets anders gedaan wordt, is dat hier in praktijk slechts 3X. Het bidden gebeurd in een mesjit, moskee of gewoonweg wherever je bent op het moment dat je moet bidden. Het is belangrijk vooraf uw gezicht en uw voeten te wassen maar het doet er totaal niet toe hoe vuil je kleren zijn.

- 10.000 Rial=1000Tuman=1Humein, deze 3 begrippen worden door elkaar gebruikt zonder te vermelden welk ze wanneer gebruiken. Dit is wel even wennen, en maakt het eenvoudig ons in t’zak te zetten.

- In de meeste steden wordt er siesta gehouden tussen 12u en 16u. Dit is niet officieel maar het straatleven valt ongeveer volledig stil op de middag, ook in de bazaar liggen de meeste eigenaars op een tapijtje in het midden van hun winkel te putten. De perfecte moment voor ons om een stad in of uit te rijden is s’ochends vroeg voor 7u of tijdens dit siesta moment.

- Een enkele busrit kost 250 Rial/persoon =0.02 euro. Op de bus zitten vrouwen achteraan, mannen vooraan.

- Iedereen met een gewone auto heeft krediet om 3liter/dag=100lt/maand benzine te tanken aan 1000Rial/lt=1/12 euro. Indien ze meer benzine willen, betalen ze 5000Rial/lt=1/2 euro. Dit is voor ons nog spotgoedkoop maar voor een Iranier is dit onbetaalbaar. Een shared taxirit in een stad van ongeveer 15-20 minuten kost 4000Rial=1/3euro

Iraanse petrol

Op 10 juli nemen we heel vlot de grensovergang van Turkije naar Iran in Bazargan. Het is vrijdag, Iraanse zondag en vandaar zijn we de enige niet camion die de grens oversteken. Zonder enige logica worden we van bureeltje naar bureeltje geleid en brengen we alle papieren in orde. Ebru zet voor het eerst haar hoofddoek op vooralleer we een stap op Iraans grondgebied zetten. Het is wel duidelijk dat het enerzijds emotioneel is voor haar Turkije te verlaten en anderzijds dat ze geen goesting heeft om dat hoofddoek aan te doen. Iedereen zowel aan Turkse als Iraanse kant is heel behulpzaam.

Boven de grens met Iran hangt een grote afbeelding van de 2 ayatollahs met zeer strenge blik. Niet echt het welcome gevoel als je een land binnenkomt maar we laten het niet aan ons hart komen...

We rijden vandaag direct door tot Tabriz. De eerste stad die we aandoen om een beetje te klimatiseren in de brede zin van het woord. Onderweg moeten we tanken in Maku. Dit blijkt niet evident aangezien we geen "card" hebben...

Sinds 2 weken kan je in Iran enkel tanken als een speciale tankkaart hebt. Met deze kaart wil de regering de consumptie van benzine reduceren. Ieder voertuig krijgt het recht om 600l/6maand te tanken. De hoofdinkomst van Iran komt van ruwe olie, maar 40% van de benzine moet geimporteerd worden doordat er onvoldoende olie-raffinaderijen zijn. Benzine wordt aan 0.08 euro/liter aan de pomp verkocht en Iraniers zijn dit reeds lang gewend, zij aanzien deze goedkope benzine als een van hun basisrechten. De regering legt jaarlijks massas geld bij.... en wil dit drastisch reduceren in de toekomst. Het kaartsysteem is 14 dagen geleden ingegaan daardoor heeft iedereen op dit moment nog genoeg krediet. Ze hopen dat de regering nog extra krediet zal bijgeven.

Onze eerste tankbeurt in Maku hebben ze ons goe liggen gehad en hebben we meer dan 10X de normale prijs betaald. Wij hebben nog altijd geen kaart maar kunnen tot nu toe eenvoudig een sympatikeling vinden die ons zijn kaart leent voor 10liter, daarmee kunnen we alweer 200km verder. Binnen een paar weken, maanden als de meeste mensen hun krediet ten einde is, vrees ik dat benzine een zwarte markt artikel wordt... het protest zal groter worden... Het openbaar vervoer in Iran is zeer pover. Mensen verplaatsen zich hoofdzakelijk met eigen wagen of met een shared taxi....daardoor heeft de benzine rantsoenering effect op zeer veel mensen...wordt vervolgd...

Onze route gaat van noord-west naar Zuid-oost Iran en passeert volgende steden: Bazargan-Maku-Tabriz-Zanjan-Qazvin-Tehran-Kashan-Esfahan-Yazd-Kerman-Bam-Zahedan. Na 5 dagen Iran is het wel duidelijk, Iraniers hebben geen flauw benul van autorijden. Het is echt de grootste chaos ever op straat...gelukkig is onze moto de grootste attractie van de dag en laat iedereen ons vrij vlot passeren omdat ze de moto willen zien en fotograferen. Toch laten we in de steden de moto op stal staan en nemen we safaris (shared taxis) of dolen we te voet rond.

Heel sympathiek volk die Iraniers, het is voor ons westering zelfs bijna beschamend hoe gastvrij ze hier zijn: kopje thee? aub, kom bij ons thuis eten?! Bedankt om ons land te bezoeken! ... Communiceren is leuk aangezien wij geen jotta farsisch kennen en zij geen woord engels spreken, lezen is boeiend aangezien wij geen letter arabisch kennen...we amuseren ons en ons boekje 'point it' komt van pas.

Het heeft ons enkele dagen en kilos gekost voordat we enigsinds een beetje gewend waren aan de Iraanse keuken. Hoog gastronomisch is deze zeker niet te noemen, vele gerechten bestaan uit een hutsepotje van vanalles. Ik probeer alles wel eens uit maar mijn buikje rond eten, is er de eerste dagen niet van gekomen.

We zijn nu gestrand in Kashan, een middelgroot stadje in het midden van de Iraanse woestijn tussen Tehran en Esfahan. Gisteren was een dag van meer dan 500km on the road, waarvan een 50tal in het centrum van Tehran. Het was ver van onze bedoeling om het megadrukke Tehran binnen te rijden maar onze navigatie liep ergens fout....na een uurke toerkes draaien zijn we er met immens sukkelen in geslaagd deze hell-of-a-verkeerschaos uit te geraken....ik zweet er nog van.

Verrassend Oost-Turkije

Ons vertrek vanuit Tarsus gaat gepaard met de nodige plaatselijke aandacht. Sadik heeft er de pers bijgehaald en terwijl ik de moto vertrekklaar maak, doet Ebru ons plan uit de doeken aan de journaliste. Enerzijds voelt het vreemd aan om Ebru's thuis na een maand achter te laten maar anderzijds zijn we beide klaar om ons echt avontuur te starten.

De eerste dag zijn we ambitieus en rijden we vlot tot Mount Nemrut. Van hieruit hebben we een mega zicht over de Ataturk dam en de omgeving. Boven op de top van de berg installeren we ons tentje voor de caravan van de Jandarma. Na dagen van immense hitte, is het aangenaam vertoeven op deze hoogte. De dagen erna verblijven we in de buurt van de Nemrut en lopen we een duits koppel tegen het lijf. Ela en Bernd zijn elk op stap met een bmw en trekken via Georgie, Azerbaijan, Armenie, ... door naar Mongolie. Bernd werkt bij BMW Munich als development ingenieur en gebruikt zijn kritisch oog om allerlei verbeteringen aan te brengen aan onze moto.

We rijden door het land tussen de 2 rivieren de Tigris en de Eufraat, het welbekende Mesopotamie vanuit de lagere school. Via de hoofdstad van het oosten, Diyarbakir bereiken we aan het Van meer, de stad Tatvan. Hier zullen we de krater Nemrut inrijden en een paar dagen in de krater verblijven. İn elk stadje, dorp dat we passeren is er massale interesse in de moto. De standaard conversatie gaat als volgt:
Vraag: Wat kost dat machien?
Antwoord: eeeuuuuh... nie veel...t'is een heel oud machientje van 14 jaar , in Europa wilt niemand dat nog. Vandaar is de prijs laag, zoiets van een 1000€.
Vraag naar Ebru: Uw Turks is zeer goed! Waar heb je dit geleerd? Vanwaar zijn jullie? Uw man is zeker Duits?
Antwoord: İk ben 100% turk en afkomstig van Tarsus. Mijn man is belg.... tralali...lala

Het pad op en in de krater is voor de eerste keer echt offroad rijden, na een paar kms begeven onze baggagedragers het volledig, het aluminium onder onze achterbak begint te scheuren ... toch geraken we met gans onze inboedel in de krater.

We besluiten onze baggage te herbekijken en al snel staat vast dat we de achterbak en 5kg kledij terug naar Tarsus sturen. Samen met Bernd ontwerpen we in een klein metaal atelier een nieuw baggagedragersysteem. Na 2 namiddagen kloppen,meten,plooien,smeden, monteren... onstaat een nieuwe constructie, ditmaal 100X steviger dan het oorspronkelijke.

Eenmaal de baggage afgeladen, is het in de krater mega vertoeven met onze motoren. We camperen een paar dagen in de krater en genieten op en top van de afkoeling van het meer, een trektocht naar de top, kampvuurken, star-watching ....

Onze tocht gaat verder oostelijk richting Dogubayazit. De verkiezingscampagnes zijn vollenbak aan de gang. De dorpjes en steden hangen vol met vlagskes van AK parti, Genc parti, CHP,.... deze sfeer wordt aangevuld met loerharde muziek dat afgespeeld wordt vanuit allerlei minibusjes...t'is echt ambiance op straat. Op 22 juli kiezen de turken namelijk een nieuw parlement.

Het terrorisme in het oosten van Turkije door het PKK, de Koerdische afscheidingsbeweging heeft ervoor gezorgd dat het oosten desondanks zijn natural beauty bij de turken en bij de toeristen niet populair is. Het leger is zeer paraat en er zijn onderweg veel militaire posten. De vele Koerden die wij onderweg aanspreken zijn zeer hartelijke, geinteresseerde,... leuke mensen. Overal waar we langskomen worden we geinviteerd op cay, een turkse thee en een korte babbel.

Stress op reis, we zijn op 30km van de grens met İran en dit brengt wel enig excitement met zich mee... morgen gaan we de grens over...en begint er een nieuw hoofdstuk voor ons, voor Ebru een hoofdstuk met hoofddoek...

en wijlen weg...

22 mei staat in ons geschiedenisboek gegroefd als een dag waarop een van onze dromen in vervulling gaat.

Na een emotionele morgen van afscheid nemen, vertrekken we rond de middag op weg naar İtalië waar we een paar dagen later de boot van Ancona naar Çesme zullen nemen.

We rijden via de snelweg vlot tot Zwitserland. Op de camping lopen we een leuk nederlands koppel tegen het lijf die op stap zijn door Europa met de Moto Guzzi. Zij overtuigen ons om de volgende dag een dagje bergpassen te gaan rijden. Langzaam maar confortabel cruisen we onze beamer langs een paar van de mooiste bergpassen van de Alpen. Het is op en top genieten op de Furka en de Gottarde-pass, zalig bergop bollen, prachtige landschappen, gletsermeer, besneeuwde bergtoppen, vele Milka met de bel koeien,… Afdalen vind ik maar niks en doen we aldus op ons doodste gemak. We worden curieus naar het avontuur dat ons te wachten staat op de Karakoram highway in Pakistan. Onze moto voelt zich in zijn nopjes en gidst ons zonder enige moeite langs dit paradijstraject voor elke motard.

De boottocht van Italıë naar Turkije duurt 3 dagen. De zee staat zeer wild en we voelen ons allebei heel motig, maar zolang we buiten op het dek blijven valt het nog mee. We installeren ons achteraan de boot op het dek en transformeren dit tot onze slaapplaats.

İn İzmir ontmoeten we Ebru’s vrienden en trekken we samen verder naar Fethiye waar onze ‘Blue cruise’ start. Deze zeiltocht bestaat vooral uit lekker turks tafelen, zwemmen in allerlei bleu lagoon baaitjes, vissen, slapen op het dek, lui zijn, tavla spelen, Efes zabberen…. Het is gewoonweg op en top genieten!




Na 4 dagen dobberen ruilen we de zeilboot weer in voor onze moto. We doorkruisen het wondermooie centraal Anatolisch plateau. Ruige bergen wisselen zich af met zacht deinende hoogvlaktes, waar vooral graan geteeld wordt. Op 2 dagen rijden we vlot van Fethiye naar Tarsus. We moeten en zullen hier terugkomen met de moto maar verkiezen nu zo snel mogelijk in Tarsus bij de familie te zijn om samen de laatste voorbereidingen voor de trouw van Ebru’s zus, Burcu te beleven.

vuurtje maken

Ons kampvuur in de vogelenzang was geweldig. Na dagen en weken van hevige regen kwam de eerste opklaring de dag van ons afscheidsfeestje. Met de hulp van Geert, İgnace, Dries en Thomas werd alles in gereedheid gebracht: hout sprokkelen, partytentje installeren, kampvuur opbouwen,….

Het kampvuur bestond uit veel vuur, voor ieders wil wel wat. 1 groot mega vuur voor de ervaren vuurmannen, een paar vuurmanden voor de beginnende vuurmaak talenten en natuurlijk de fakels die later op de avond actief te pas kwamen bij de vuurspuw workshop van Erwin.

Het was een zeer gezellige avond opgevrolijkt met de achtergronddeuntjes van DJ grote Molle. Iedereen was in zijn nopjes en enige pintjes vloeiden vlot binnen. Wij hebben er mega van genoten en zagen dat het goed was…

Preparé

Dag na dag begint het beetje bij beetje tot ons door te dringen dat we dag na dag een beetje dichterbij ons vertrek komen. Dit voelt heel intens en apart aan...we hebben geen flauw idee wat er in ons omgaat doordat we druk in de weer zijn met allerlei, nml: de laatste inspanningen op het werk om ervoor te zorgen dat de collega's de taak zo eenvoudig mogelijk verder kunnen oppikken, de laatste weken in ons appartementje in Gent , de laatste weken inwonen bij ons moeder in Asse (lees '7 star hotel dichtbij Brussel'), het laatste papierwerk in orde brengen, de laatste ritjes op mijnen hercul, de eerste 'start to run' loopinspanningen, nog wat aanpassingen hier en daar aan de moto,....


Einde april zijn we verhuisd naar Asse. Ons appartement is voor 1 jaar onderverhuurd aan Michel en Jessy questie dat we bij onze terugkomst snel ons terug kunnen innestelen. We waren reeds weken deze verhuis aan het voorbereiden maar zoals bij elke verhuis was het toch nog heel hectisch om alles op tijd klaar te krijgen...We zijn opgelucht dat dit achter de rug en we ons nu vollop kunnen bezig houden met de trip. We kregen tijdens het verhuisweekend de volledige support van ons moeders.

Op vrijdag 27 april hebben Geert en ik een offroad cursus gevolgd voor allroad motos. Dit wordt regelmatig georganiseerd in het limburgse en gaat voornamelijk door op het cross parcour van Genk. De cursus heeft als doel de moto zowel op offroad als op de road beter te beheersen. Op een amusante manier bracht Bert ons allerlei technieken bij oa driften, schakelen zonder ontkoppelen, oprijden van stijle onverharde hellingen,.....

De meeste deelnemers reden met het recentste type GS van BMW. Onze oude 1100 GS ziet er een beetje minder 'hero' uit maar bewoog zich moeiteloos door het mule zand over de stijle genkse hellingen. Het was stralend weer en voorzien van een motopak en helm was het soms wel efkes puffen maar .... dit kan ons al een idee geven hoe het zal worden op onze tocht door Iran. Op het moment dat we Iran zullen doorkruisen (juli) zal het kwik daar namelijk stijgen tot boven de 40 - 45°C, ge moet eigenlijk al goed zot zijn om daarvoor ons lekker luxeleventje hier op te geven, maar ja 'ge zijt jong en ge wilt wat zeker'.

Nu zaterdag houden we ons 'we zijn weg' kampvuur op een Asse-Ter-Heidese weide. Het regent de laatste dagen fameus maar dit zal de pret niet bederven. Met de bottekes aan de voetjes, pintjes in de hand, KWkes over de kop getrokken, een vuurke maken, een regenbuitje trotseren,.... gezelligheid troef...

T'gevoel in de buik

Het is fantastisch met de wereldkaart voor u, weg te dromen en allerlei scenario's te fantaseren van wat je allemaal samen kan doen op deze aardbol....
Al snel begrepen we dat we selectief moesten zijn, willen we vermijden dat we de aardbol rondcrossen. De bedoeling van onze trip is namelijk elkaar op een andere manier te ontdekken door momenten, situaties, emoties, .... te delen. De speeltuin waar we beide het liefst gedurende 1 jaar op ontdekkingstocht zouden willen gaan was snel gekozen. tGevoel in onze buik stuurt ons door Azië.

Ebru is afkomstig van Tarsus in Zuid-Turkije. Het was snel duidelijk dat we vooraleer verder oostwaarts te trekken een paar weken op ons gemak tijd zouden doorbrengen met Ebru's familie. Tijdens deze weken trouwt Ebru's oudste zus, Burcu eerst in Tarsus en een weekje later in Istanbul. Dit wordt ongetwijfeld een groots turks feest met plenty aan bellydans, raki, mezes, Efes,....

Einde juni plannen we de grens met Iran over te steken.

'De kunst van het geluk'

Ik, Tom vertrek samen met mijn kersvers vrouwtje, Ebru op stap....

In october 2005 zijn we samen 3 weken door India getrokken. Het doel van deze reis was voor mij het antwoord te vinden op 2 vragen; teneerste 'Wilt Ebru met mij trouwen?' en tentweede 'Gaan we samen een jaar op stap of niet?'. 'De kunst van het geluk', een boek van de Dalai Lama heeft mij geinspireerd bewust een stap vooruit te zetten in mijn leven. Ebru was namelijk het meisje dat reeds een paar jaar alle positieve dingen in mij naar boven bracht en van mijn leven een groot avontuur maakte.

De eerste vraag was snel beantwoord nadat ik haar overtuigd had dat het een serieuze vraag was. Het antwoord op de 2de vraag, heeft iets langer geduurd. We waren reeds een tijdje luidop aan het dromen om een jaartje op stap te gaan en gedurende deze 3 weken India zijn we op zoek gegaan naar genoeg excuses om het niet te doen....Het was een makkie allerlei redenen te vinden waarom we het wel zouden doen, vandaar was onze beslissing toch snel gemaakt..... WE ZIJN WEG!

Mei 2007 is het zover! We trekken erop uit! Onze droom gaat van start!
Momenteel zijn we vollop bezig met de voorbereidingen. Tijdskrediet aanvragen, al een paar visas in orde brengen, carnet de passage aanschaffen, moto kopen en ombouwen, rijbewijs halen, website opzetten, ....