Verrassend Oost-Turkije

Ons vertrek vanuit Tarsus gaat gepaard met de nodige plaatselijke aandacht. Sadik heeft er de pers bijgehaald en terwijl ik de moto vertrekklaar maak, doet Ebru ons plan uit de doeken aan de journaliste. Enerzijds voelt het vreemd aan om Ebru's thuis na een maand achter te laten maar anderzijds zijn we beide klaar om ons echt avontuur te starten.

De eerste dag zijn we ambitieus en rijden we vlot tot Mount Nemrut. Van hieruit hebben we een mega zicht over de Ataturk dam en de omgeving. Boven op de top van de berg installeren we ons tentje voor de caravan van de Jandarma. Na dagen van immense hitte, is het aangenaam vertoeven op deze hoogte. De dagen erna verblijven we in de buurt van de Nemrut en lopen we een duits koppel tegen het lijf. Ela en Bernd zijn elk op stap met een bmw en trekken via Georgie, Azerbaijan, Armenie, ... door naar Mongolie. Bernd werkt bij BMW Munich als development ingenieur en gebruikt zijn kritisch oog om allerlei verbeteringen aan te brengen aan onze moto.

We rijden door het land tussen de 2 rivieren de Tigris en de Eufraat, het welbekende Mesopotamie vanuit de lagere school. Via de hoofdstad van het oosten, Diyarbakir bereiken we aan het Van meer, de stad Tatvan. Hier zullen we de krater Nemrut inrijden en een paar dagen in de krater verblijven. İn elk stadje, dorp dat we passeren is er massale interesse in de moto. De standaard conversatie gaat als volgt:
Vraag: Wat kost dat machien?
Antwoord: eeeuuuuh... nie veel...t'is een heel oud machientje van 14 jaar , in Europa wilt niemand dat nog. Vandaar is de prijs laag, zoiets van een 1000€.
Vraag naar Ebru: Uw Turks is zeer goed! Waar heb je dit geleerd? Vanwaar zijn jullie? Uw man is zeker Duits?
Antwoord: İk ben 100% turk en afkomstig van Tarsus. Mijn man is belg.... tralali...lala

Het pad op en in de krater is voor de eerste keer echt offroad rijden, na een paar kms begeven onze baggagedragers het volledig, het aluminium onder onze achterbak begint te scheuren ... toch geraken we met gans onze inboedel in de krater.

We besluiten onze baggage te herbekijken en al snel staat vast dat we de achterbak en 5kg kledij terug naar Tarsus sturen. Samen met Bernd ontwerpen we in een klein metaal atelier een nieuw baggagedragersysteem. Na 2 namiddagen kloppen,meten,plooien,smeden, monteren... onstaat een nieuwe constructie, ditmaal 100X steviger dan het oorspronkelijke.

Eenmaal de baggage afgeladen, is het in de krater mega vertoeven met onze motoren. We camperen een paar dagen in de krater en genieten op en top van de afkoeling van het meer, een trektocht naar de top, kampvuurken, star-watching ....

Onze tocht gaat verder oostelijk richting Dogubayazit. De verkiezingscampagnes zijn vollenbak aan de gang. De dorpjes en steden hangen vol met vlagskes van AK parti, Genc parti, CHP,.... deze sfeer wordt aangevuld met loerharde muziek dat afgespeeld wordt vanuit allerlei minibusjes...t'is echt ambiance op straat. Op 22 juli kiezen de turken namelijk een nieuw parlement.

Het terrorisme in het oosten van Turkije door het PKK, de Koerdische afscheidingsbeweging heeft ervoor gezorgd dat het oosten desondanks zijn natural beauty bij de turken en bij de toeristen niet populair is. Het leger is zeer paraat en er zijn onderweg veel militaire posten. De vele Koerden die wij onderweg aanspreken zijn zeer hartelijke, geinteresseerde,... leuke mensen. Overal waar we langskomen worden we geinviteerd op cay, een turkse thee en een korte babbel.

Stress op reis, we zijn op 30km van de grens met İran en dit brengt wel enig excitement met zich mee... morgen gaan we de grens over...en begint er een nieuw hoofdstuk voor ons, voor Ebru een hoofdstuk met hoofddoek...