Ho Chi Min highway van noord naar zuid

Het vervolg van ons verhaal op de Minsk door Vietnam gaat van noord naar zuid vooral langs de Ho Chi Min highway. Vietnam van noord naar zuid is ongeveer een 2200 km. Er zijn 2 manieren om het land te doorkruisen. Je kan langs de kust, de zeer drukke 'highway 1' nemen, ook genaamd de 'dodenbaan', waar vele scooters, autos, trucks aan verschillende snelheden zigzag, SMS versturend, door elkaar de snelste proberen te zijn. Ofwel neem je in het westen het Ho Chi Min pad. Dit pad, zeg maar highway bestaat uit een perfecte 2 baans termac en is tijdens de oorlog aangelegd opdat noordelijke troepen eenvoudig konden doordringen tot het zuiden en om de Vietcong te bevoorraden. Het pad brengt ons door de jungle langs de grens met Laos.

Ons route gaat van Hanoi - Ha Dong - Ninh Binh - Tam Coc - Cuc Phuong NP - Son Tra - Khe Sanh - Hue - Hoi An - Kon Tum - Buon Ma Thuot tot Nha Trang.

In Tam Coc gaan we bij zonsondergang bootje varen tussen rijstvelden en limestones door allerlei grotten ...echt indrukwekkend en heel relaxing...zo rondgevaren worden. Romdom ons zijn de lokals druk in de weer modder te versleuren om alzo hun rijstvelden te prepareren.

De route langs de HCM highway is alweer adembenemend...totaal geen verkeer, de highway is zoals een dijk hoger gebouwd waardoor we schitterend kunnen uitkijken op het moois rondom...

In de kleine dorpjes onderweg gapen vele verbaasde dorpelingen ons aan ...ze hebben blijkbaar nauwelijks toeristen gezien en zijn zeer excited door onze verschijning...zowel kids als volwassenen zijn zeer voorzichtig om ons te benaderen maar de blik in hun ogen is zeer exciting...we lopen een uurke rond door het dorpje, spelen beetje bij beetje met de kids...iedereen ontspant en komt dichterbij...biedt ons vanalles aan... leuke ervaringen...heel puur.

Vanuit Khe Sang rijden we 214 km door untouched jungle heel nabij de Lao border. Normaal hebben we hier een vergunning voor nodig maar als we in de gietende regen arriveren, heffen ze al snel den barreel en daar gaan we dan. We cruisen heel alleen door de jungle maar het wordt al snel donker met nog 100tal km te gaan. De komende 4 u rijden we zonder licht, het lampeken heeft het namelijk gisteren begeven, tis te zeggen enkel met mijn Led Lenser (sponser) hoofdlamp tot Khe Sanh. Het is echt pikkedonker. Eerst ga ik zeer langzaam maar al gauw passen mijn ogen zich aan en kan ik wa rapper bollen. In Khe Sang bezoeken we met onze dragon boot reusachtige grotten, ook al ben ik totaal geen grottenman...deze grotten zijn iets bijzonders.

Rond Kon Tum zijn de velden gevuld met koffieplantages en rubberplantages... Het weer is maar so so...dus trekken we vlot verder. Ook wordt de route hier drukker en voor ons minder untouched. Met de moto rijden/reizen in de regen is zoiezo nie echt fun, maar met ons regenpak aan en nog een leuke 25 graden mogen we niet klagen. Normaal bestaat onze dag eruit slenterend met veel stops onderweg een 100 tot 200km te bollen ma bij regenweer zijn die stops beperkt en zoeken we een leuke plek op en wachten we droog weer af.

In Hue regent het ook enorm. We bezoeken de citadel en amuseren ons al vloekend in de regen...hopelijk komt er snel verbetering ...regen genoeg in Belgie om hier wat te zingen in de regen...we beginnen luidop te plannen waarheen te trekken als het weer niet verbeterd...leuke brainstormsessies...Argentinie?Australie?Chili?Bora Bora?....

Hoi An is het 'kleding-op-maat-maak' paradijs voor elke tourist. Mijnen textiel ingenieur, ons Ebruli bestudeerd in allerlei shops de kwaliteit en ziet dat zowel de stoffen, de modelen als de stiksels eigenlijk allemaal zeer goedkoop zijn (zoals de prijs). Voor even weinig geld kan je in Turkije zeer mooie, meer degelijke dingen laten maken. S'avonds zien we vele jonge meisjes door de stad huppelen met hun nieuwe scheef gemaakte, niet fittende kleedjes...funny!

Langs de baan passeren we menige trouwfeesten ...zeer luide karaoke muziek in een kleurijk versierde tent langs de kant van de straat, iedereen zuipt hem te pletter... Overal worden we geinviteerd in een glazeken en een hapje...afhankelijk van de zattigheidsfactor van de menigte gaan we al dan niet verder of houden we efkes halt.

Onze Minsk zuipt enorm, meer dan Ebru haren oude Corolla...meer dan 6 liter op 100km... er moeten groenere manieren bestaan om rond te reizen...meerdere malen vallen we vol grote verbazing zonder naft, soms juist voor een pomp, soms moeten we wel efkes stappen vooralleer we weer petrol vinden....its all part of our 'Minsk door Vietnam' adventure!

mijn hond is dood

Een raar volkje, die Vietnamezen. Ze eten namelijk alles wat beweegt van hangbuikvarken, stekelvarken, rat, slangen, alle insecten tot en met hond. Er zijn nauwelijks nog vogels of wilde dieren te vinden.... alles gaat eraan. In de dorpjes hebben de meeste families een paar honden. Als een hond ziek wordt, gegarandeerd de volgende dag is het feest. In Hanoi heb je een district dat bestaat uit gespecialiseerde hond restaurantjes. Een hond met adrenaline in zijn lijf smaakt blijkbaar veel lekkerder, vandaar doet men de beestjes wat pijn juist voor hun kop eraf gaat. Thuis eet ik graag nen mega entrecote ... maar sinds een paar weken zijn Ebru en ik strict vegetarier als we op stap zijn in de jungle en eten in kleine dorpjes. Meestal eten we noodlesoep met wa groentekes en nog eens noodlesoep met wat andere groentekes. In de stad verwennen we onszelf fameus. Overal is er een overvloed van pinten en selfmade rijstwijn....we love it!

Het traditionele ontbijt is Pho bo, een rijstnoodle soep met fijngesneden pijpajuintjes en allerlei soorten vlees overgoten met een vleesbouillon. Wij eten elke dag Pho bo maar zonder vlees. Van bij het ontbijt krijgen we dagelijks rijstwijn aangeboden van andere klanten. Ik drink er meestal een paar mee uit sympatie op mijn nuchtere maag, daarna moet ik passen. Er wordt hier fameus wa afgezopen. Op zondagnamiddag is bijna alleman straalbezopen in de dorpjes...wel grappig!

We verdiepen ons wat in de geschiedenis van Vietnam. Indo-China, aldus ook Vietnam was in Franse handen. Een jarenlange onafhankelijksstrijd met Ho Chi Min als leider van de communistische partij leidt tot de Noord-Zuid opsplitsing. Noord Vietnam is pro-communistisch met aan het hoofd Ho Chi Min. Het Zuiden daarentegen is pro-Frans gesteund door de U.S.. Langzaam dringt Ho Chin Min door in het Zuiden en verliezen de Fransen de controle.

De Amerikanen smijten zich op deze oorlog in hun strijd tegen de verdere verspreiding van het communisme. Agent Orange, een vies vuil chemisch goedje werd gebruikt als ontbladeringsmiddel tijdens de oorlog en uitgesproeid over de dense jungle om op die manier de Vietcong te kunnen localiseren. Agent Orange, 28 jaar oorlog en de vele landmijnen hebben vele burgerslachtoffers gemaakt...zelfs tot op de dag van vandaag, 25 jaar na de oorlog... Vanaf 1967, onder druk van de publieke opinie begon de Nixon-regering de troepen geleidelijk terug te trekken. 8 jaar later neemt het noorden het zuiden volledig in en wordt de Socialistische republiek Vietnam uitgeroepen.....

Oorlog...steeds opnieuw een zeer triest verhaal!

Try not to hit!

In Hanoi is ons doel zo snel mogelijk een geschikte moto te vinden om voor 2 maanden rond te trekken in Vietnam en Cambodja. We zijn er niet zeker van dat ze ons met de moto binnen laten in Cambodja. Afhankelijk van welke dag, het weer, de beambte... lukt het of lukt het niet...we zien wel binnen een maand wat het wordt.

We hebben 3 opties, ofwel een nieuwe Japanse/ Chinese 125cc scooter , een honda 160cc baanmoto of een oude russische Minsk. We opteren voor de Minsk aangezien die de meeste stoerheid uitstraalt van de 3, goedkoop is, eenvoudige mekaniek en electrik heeft, en veel weg heeft van onze Hercules legermoto thuis. Tegen s'avonds heb ik een paar Minsken getest en beslissen we dewelke het wordt. Graag had ik een rode bolide bereden maar het wordt nen blauwe. Er worden nog wat aanpassingen aangebracht en de volgende dag pikken we onze Minsk op. Fier maken we onze parade door het oude stadsgedeelte om met ons ding te pronken en de straatjes te vullen met een lekkere 2 takt doemp.

Op 30 december vertrekken we vanuit Hanoi richting Noordwest. In tegenstelling tot Bangkok is het hier koud en vree bewolkt. Onze route gaat langs Hanoi - Mai Chau - Son la - Than Uyen - Viet Quang - Ha Giang - Dong Van - Meo Vac - Bao Lac - Cao Bang - Lang Son - Halong Bay - Hanoi. Een tourken door het noord westen en oosten van ruwweg 1000tal km op een 10 tal dagen.

Gisteren een kleine 100km uit Hanoi gereden. Het eerste stuk om uit Hanoi te geraken was een beetje chaotisch maar is ons op ons gemaksken gelukt. We doen het langzaam. Om maar eens een getal te noemen ...in Vietnam wonen 80 miljoen mensen en rijden er 40 miljoen scooters rond. De straten zijn aldus volledig bezaaid met scooters die zigzag zonder enig besef van gevaar, al klaxonerend en alle richting door elkaar, volgens de gouden Vietnamese regel 'TRY NOT TO HIT' zich voortbewegen. Eenmaal uit Hanoi is het rustig op de baan, zelfs op de highways. Wij nemen Highway 6 richting Son La. Het is koud op de moto en we hebben aldus al wat extra kledij moeten aanschaffen...dit is niet evident aangezien alle Vietmamezen extreem klein en smal zijn.

De moto doet het goed so far! In tegenstelling tot onze BMW moet er aan de Minsk wel elken dag gesleuteld worden. Allemaal simpele prullen maar ik heb liever dat het in orde is...ketting aanspannen, olie verversen, remmen kuisen en aanspannen, lucht en benzinefilter kuisen... questie van bezig te zijn en het ding zo lang mogelijk draaiende te houden. Ben benieuwd wat ik morgen weer kan lospeuteren....Den Belarus Minsk staat bekend voor zijn vele kleine problemen die overal wel op te lossen zijn. Den eerste Minsk werd geproduceerd in 1945 in Rusland en zoals ge kunt verwachten van de zeer innovatieve Russen is er op vandaag nog niets gewijzigd aan de moto. De Minsk was vooral vroeger het fameuse werkpaard in de bergen in het noorden van Vietnam, een Minsk kan namelijk alles vervoeren van gebonden buffels, andere motos, 6 personen tot 10 bakken Bia Hanoi (plaatselijke Stella) en tv's.....de Vietnamees is inventief genoeg het op een of andere manier te attacheren. Op vandaag heeft den spotgoedkope chinese scooter zijn intrede gedaan.

Voor derest bolt den Minsk vlot. Ons speciaal zadel zit extreem comfortabel, zelfs beter dan dat van den beamer. Het enige klote aan dit machien is hetzelfde als bij de Hercules legermotos....het maakt oh zo verdomd veel lawaai en massas doemp. Ik rij aldus met oordopjes, op die manier valt het mee.

Het is koud op de moto. We hebben al onze kledij aan maar desondanks blijft het koud. De zichten bestaan vooral uit rijstveld vlaktes, stilt huizen en karst bergen. De dorpjes waar we doorheen trekken zijn bewoond door witte Thai tribes die in de typische stilt huizen op palen wonen. Door de lage bewolking is er soms plaatselijk wel wat mist waardoor we soms geen jota zien...meestal duurt dit maar een paar km.

Vietnam is het eerste land op onze route waar het immens moeilijk communiceren is met de locals. Zelfs een stadsnaam uitspreken, lukt ons niet. De Vietnamese taal gebruikt het Latijns script en is aldus theoretisch leesbaar voor ons, maar toch verstaan ze geen jota van onze preparaten. Bvb. het Stadje Son La, lijkt heel eenvoudig uit te spreken maar als wij het als 'Son La' uitspreken op een 10tal km vandaan van de stad op de hoofdbaan ernaar toe, kijkt iedereen ons aan precies dat we vragen waar 'tenberg' ligt. Ondertussen hebben we door dat we Son La moeten uitspreken als Son LaaaaAAAAAAAA, enkel dan worden we wijslijk een richting uitgestuurd. Ook het bestellen van ons eten loopt moeilijk. De menus zijn puur in het Vietnamees samengesteld, als er weliswaar al een menu bestaat. Lonely Planet en ons 'Point it' boekje helpen maar toch slagen we er slecht in iets hoog gastronomisch op ons bord te krijgen. We doen ons best...blijven proberen en wie weet binnen een paar weken lukt het ons wel iets beter. De Vietnamese taal of de klanken die ze hier gebruiken zorgen aldus voor hilarische taferelen...lachen gegarandeerd... en soms ook wat honger!

Ons stuk toer in het noordoosten vanaf Ha Giang loopt op een paar km van de Chinese grens. Om deze grenszone te bereizen heb je een permit nodig. In het immigratiekantoortje van Ha Giang gaan we deze afhalen. Dit loopt niet zo vlot. De bediende van het loket spreekt geen Engels en belt een vriend (lees lokale gids) op. Ze maken ons wijs dat we enkel een permit krijgen als we een lokale gids mee op sleeptouw nemen, het kan namelijk gevaarlijk worden in dit grensgebied. Allemaal dikke zever, denken wij en op mijn zeer directe manier stuur ik de man den bos in. Ebru gaat op haar subtiele manier terug af op de beamte met onze pasporten en toont 10 dollar (de normale prijs voor de permit). We vullen een paar gegevens in op een papiertje en 5 minuten later is onze permit geflikt. We vieren dit met een paar dikke pinten en smeden verder onze plannen voor de komende dagen.

De komende dagen bestaan uit vele surrealistische views gevuld met rijstvelden, rietplantages, hoge limestone bergen, pictoresque dorpjes, kleurijke marktjes, .... we stoppen veel onderweg om op en top te genieten van de views. De meeste wegen zijn leuke kronkelige asfaltwegen met quasi geen verkeer...het is super om hier te bollen.

We keren terug naar Hanoi, herschikken onze baggage (nu voor 7 weken), eten veel lekkers, kopen nog wat extra wisselstukken in, schaffen ons kniebeschermers aan, ontmoeten andere toffe toeristen op den Bia Hoi corner in het oude stadsgedeelte (lekkere frisse pinten van het vat voor 2500VD = 1/10de van een euro),....

Ons volgende stuk van de reis gaat van noord naar zuid Vietnam via de Ho Chi Min highway.