Van gompa naar gompa door beverland

Onze route vanuit Leh gaat westelijk richting Kargil en passeert langs de gompas van Likir en Lamayuru. We nemen onze tijd en genieten van de Indus en Zanskarvallei. In Likir verblijven we in een zeer familiale guesthouse nabij de gompa. Ebru amuseert haar alweer kostelijk met de klein mannen. In Lamayuru springen we vroeg uit ons bed omdat we de puja willen bijwonen. De puja is de boeddistische ochtend gebeddienst in de gompa. Een 20-tal jonge mon-kids van rond de 12 jaar rattelen non-stop, gedisciplineerd allerlei gebeden af gedurende 1 uur, een crazy bedoeling maar de kids zien er happy uit.

Onze tocht door de Suru vallei start in Kargil. Van hieruit gaat de rotslechte weg richting Padum, 1 van de trekkers paradijsjes in Ladakh. Questie van onszelf en de moto een beetje te sparen op dit pad, dat vooral uit hopen stenen bestaat, gaan we langzaam (ong 20km/u). De vallei kijkt uit op een paar gletsers, de Zanskar rivier en wordt bewoond door vele bevers. Deze dik gevachte nieuwsgierige beestje liggen meestal languit te zonnen op de rotsen langs de oevers. Op de plaatsen waar we ons tentje opslaan, breekt er snel paniek uit onder de bevers... indringer! indringer! .... stress in beverland! Tijdens het rechtzetten van de tent wordt er nerveus heen en weer gehoppeld van het ene hol naar het andere en na een half uurtje keert de rust terug.

Nabij de Pensi La pass zetten we ons tentje op naast een gletsermeertje. Deze spot ligt op 4500m hoogte en kijkt uit op de gletser. S'nachts vriest het tot -10, we ritsen onze slaapzakken samen questie van bij elkaar genoeg warmte te vinden om in slaap te donderen. s'Morgens is de tent omgetoverd tot een iglo en we wachten tot de zon enige warmte verschaft vooralleer we uit ons warm hol kruipen. Vandaag keren we terug uit de vallei op weg naar de bewoonde wereld.

We nemen de shortcut van Sanku naar Drass. Dit is een nieuwe weg waarvan niemand eigenlijk exact weet ofdat hij nu al dan niet af is. Wij gaan ervoor en het begin van de weg is een mega, splinternieuw wegdek en brengt prachtige vergezichten. Ongeveer halfweg bestaat de weg uit dikke, verdomme echt dikke stenen, diepe riviercrossings ...heel langzaam maar nog vrij elegant trekt ons brommerken ons alweer hierdoor. Plotseling loopt de weg dood in het midden van een kleine hoogvlakte.... ja wat nu...? Heel in de verte kunnen we weer een weg bespeuren, we maken ons eigen pad over/door en rond de rotsen en met veel moeite bereiken we het vervolg van de weg, maar ook deze weg trekt op niets....Door de slechte weg komt er hier echt geen kat langs, dit maakt deze shortcut door de Suru vallei tot een leuk avontuurtje.

We kijken er enorm naar uit om voor een paar dagen ons te installeren op een luxueuse houseboot op het Dal meer in Srinigar. Het is de moment om de modder, het stof, het ijs, alle vuiligheid vanonder onze oksels te krabben en ons eens goed te laten verwennen. Er zijn een 1500tal houseboats in Srinigar, de hoofdstad van Kashmir, in den tijd konden de Engelsen namelijk geen land kopen en hebben ze zich gevestigd op het water. Wij checken in op de "Ambassador" houseboot van Husam. Husam is een heel sympatiek man dat samen met zijn familie deze houseboot bezit. We worden hartelijk ontvangen en verzorgd door de ganse familie. De familie leeft op een kleine zeer gezellige middenlandse zeeblauw geverfde keukenboot naast de onze. Elke dag hebben we in deze boot samen met de ganse familie ons kopje Kashmiri thee. Na een paar maanden ergens onderweg is het voor ons zeer aangenaam vertoeven in deze familiale sfeer op Dal lake. Met het kleine familie roeibootje, da noemt hier Shikara verkennen we het grote meer en genieten we elke avond van de zonsondergang. Het is hier laagseizoen en er zijn aldus zeer weinig toeristen.

We hebben onszelf sinds kort de Bora Bora nationaliteit toegekend. Dit om de vele korte saaie, 'where are you from?'-conversaties met de locals in te kleuren en aldus onszelf te entertainen. Niemand heeft een flauw idee waar Bora Bora ligt, dat maakt het ons eenvoudiger te pas en te onpas de leukste Bora Bora tradities uit te vinden.... entertain yourself!!!

Om 5u s'morgens huren we een sofa Shikara bootje met roeier en bezoeken we de floating vegetable market. Languit liggend scheren we over het water en zien we hoe langzaam het leven op Dal lake ontwaakt.

Na 3 dagen op Dal lake nemen we ons boeltje en verhuizen we naar het Nagin lake. Dit meer ligt iets verder en blijkt iets rustiger te zijn. We settelen ons hier bij de ' New Peony' familie voor nog een paar dagen meer relaxen, lekker Kasmiri tafelen....

Na de Kashmir oorlog India-Pakistan en de vele aanslagen door militanten is de situatie in Kasmir de laatste 3 jaar vrij peaceful. Het gebied zal altijd een moeilijk geval blijven aangezien het voor 80% uit moslims bestaat, maar toch tot het Hindu-India behoort. Het straatbeeld is nog steeds gevuld met militaire posten om de 500m. Op die manier probeert India artificieel de vrede te handhaven en de kleinste individuele militant acties de kop in te drukken.

Kashmir leefde en leeft nog steeds vooral van het toerisme. Tijdens de oorlog waren vele families genoodzaakt een andere bron van inkomsten te zoeken in Delhi. Hierdoor hebben vele families jaren uit elkaar geleefd. Op vandaag fleurt het toerisme in de streek weer op en zijn de meeste gezinnen weer herenigd. Familiewaarden zijn hierdoor nog belangrijker dan tevoren. Meestal leven 3 generaties onder 1 dak, ook op de kleine housebootjes.

Morgen vertrekken we richting de grens met Nepal. We hopen begin october de grens te bereiken.

Wild Pangong Lake

De weg naar Pangong lake is wondermooi en op het hele 150km traject komen we slechts een paar jeeps tegen. Onderweg aan een klein charmant meertje staan een paar legervoertuigen opgesteld, we stoppen uit nieuwsgierigheid op eens te piepen wat er te gebeuren staat. Het is blijkbaar een Hindu feestdag vandaag en een commandant van een plaatselijke eenheid samen met een paar van zijn mensen heeft zich geinstalleerd aan het meer om er een gezellige kaartnamiddag van te maken met een drankje en een hapje. We worden geinviteerd en krijgen een goeie frisse Kingfisher pint aangeboden. Na 1 pint is ons Ebru letterlijk en figuurlijk in de wolken, we zitten namelijk op 4500m en het blijkt dat den alcohol hier sneller zijne weg vindt naar ons Ebru hare kop.

Laat op de avond arriveren we aan het Pangong meer en zoeken we een spot om onze tent op te zetten. We ontmoeten Carl, een Oostenrijker op stap met zijn oud Mercedes pompiers camionet en installeren ons optrekje in den pikkedonker op een paar meter van het meer. Het zoute Pangong meer ligt den helft in Tibet en den helft in India, is omgeven door pieken van 6500m en ligt zelf op 4500m hoogte. De minste inspanning we doen, doet ons fameus puffen....

De laatste dagen was het hier prachtig weer maar vandaag is het ferm bewolkt en fris als de zon weg is. Het spectakel op en rond het meer bestaat uit een schouwspel van zon, grauwe donkere wolken, turquoise water aangevuld met regen en regenboog. In deze settings trekken we rond het meer op zoek naar eten. In een dhaba genieten we van onze mixed vegetable met chapati.

Die nacht wordt het wel heel erg wild niet in onze tent maar vooral errond. De sky boven het meer is pikzwart en er waait een fameuze wind over het meer. Onze tent krijgt het zeer hard te verduren maar wonder boven wonder, tegen al onze verwachtingen in, overleeft de storm.... Jan, Brenda en Andy nogmaals ferm mercikes om ons dit tentje kado te doen!!! Dit tentje zorgt ervoor dat we op de meest crazy plaatsen met de meest crazy views kunnen pitten.

S'morgens is het wat kalmer en kramen we onze boel op. Op de weg naar Leh moeten we een pass over van 5400m en we vrezen dat deze door het weer van vannacht zal ondergesneeuwd zijn. We wagen onze kans en vertrekken. Het is ijskoud onderweg maar de weg is sneeuwvrij. Op de pass krijgen we lekker warme cay aangeboden door het leger waarmee we onze bevroren vingers enigsinds een beetje kunnen opwarmen. Eenmaal over de pass komt de zon weer te voorschijn en tegen dat we Leh bereiken zijn we weer quasi volledig ontdooid.

Himalaya, here we are!

Na een lekker heet bad in de tempel van Vashicht, zijn we er op en top klaar voor om de Himalaya te trotseren. Ons pad leidt van Manali naar Leh. Het is heel populair hier nen Bullet Enfield te huren en daarmee dit pad te doorkruisen. Eigenlijk voor iedereen die zin in avontuur heeft, zijn midlife crisis niet weet in te vullen, of geen flauw idee heeft waarheen te trekken volgende zomer,.... vlieg op India, koop of huur een oud kraam van een Enfield en beleef Ladakh, Noord India. Voor de geinteresseerden surf eens naar http://www.endurohimalaya.com/.

We trekken een ruime 5 dagen uit voor het 500km traject. Soms is de weg in zeer goede termac, maar soms is het niet veel meer dan een rivierbedding. Beide zijn we verrast van de prestatie van onzen beamer. Juist voor we de Himalaya binnenrijden overschrijden we namelijk de 10.000km met enig gemak. Als de moto stabiel geladen is en eenmaal in beweging is, is het een mega machine die op elk terrein wel zijn manneke staat. Met zijn 450 kg, incl ons en de baggage blijft het wel een extreem lomp ding als het stilstaat. So far, so happy!

Ons traject gaat als volgt: Manali-Keylong-Sarchu-Pang-Leh. De indian road rules zijn enigsinds anders hier, normaal geldt het grootste lompste voertuig, zijnde trucks en bussen hebben altijd voorrang op alles en iedereen. Op deze bergpassen is de roadrule enigsinds jovialer, degene die op-hill rijdt, heeft en krijgt effectief voorrang onafhankelijk van zijn size.

Onderweg slaan we onze tent op op de meest pictoreske spots. Eerst gaan we op zoek naar wat eten in een plaatselijke dhaba. Deze dhabas, local restaurant in tent worden tijdens de zomer opgetrokken en bieden meestal enkel rijst, dal (linzen), eieren en patatten aan. De hoeveelheid linzen we eten is direct gerelateerd aan de hoeveelheid gas we die nacht zullen produceren. Eenmaal ons buikje dik gesmuld, zetten we onze tent op en kruipen we snel in onze slaapzakken. Als de zon onder is, koelt het namelijk enorm snel af tot onder 0C.

De laatste nacht verblijven we op de Moren plains. Deze hoogvlakte op 4800m wordt bewoond door de Khampa nomaden. Deze nomaden evolueren mee met de tijd en hebben geen kamelen of paarden om verder te trekken, maar splinternieuwe kleine TATA jeeps...

Het fameuze stijgen, afdalen en verblijven op hoge hoogte doet vooral mij geen deugd. Ebru heeft er geen last van en de moto doet op elk moment zijn ding. Ik word er vooral slaperig van, vandaar lassen we vele breaks in, het is namelijk niet echt een route waar ik het mij kan permitteren mijn concentratie te laten afzwakken. Het is fantastisch in dit landschap in te dommelen en wakker te sukkelen met grazende half wilde paarden rondom u.

Na 5 schitterende, stoffige dagen arriveren we in Leh, de hoofdstad van Ladakh. Op 1 september start hier het 14 daagse Ladakh festival en dit heeft menig toerist en vooral Israelliet op de been gelokt. We wannen ons al snel in klein Israel. Wat blijkt is dat Israellieten na hun legerdienst (2/3 jaar voor zowel vrouwen als mannen), er meestal voor een paar maand op uit trekken en dit meestal naar goedkope bestemmingen a la India, Zuid-Oost Azie en Latijns Amerka. Wij worden stekezot van die bendes maar proberen het meeste van onze tijd door te brengen met de Ladakhis. Zij zijn namelijk een heel relaxed en openhartig volkje, we kunnen er nog iets van leren...

Morgen kunnen we onze permit voor Pangong lake oppikken en trekken we er weer een paar dagen op uit.